Willekeurig blank meisje met een even willekeurig wit blad papier
… neem dan eerst een blanco A4 en hou het naast Uw gezicht, U zal merken dat U niet wit bent. Nadien mag U kotsen.“
Dit is de afsluitende zin van het b.g. antwoord op een reactie: “Ik ben echt kotsmisselijk dat een dergelijk artikel nog het levenslicht mag zien en voor publicatie is vrijgegeven. “
Zijn het de Sudeten-Duitsers? De Memellanders? De Sileziërs? De Duits-Bohemers? De Donau-Zwaven? De Rusland-Duitsers? De Zuid-Afrikaanse Boeren? Hoe lang, hoeveel generaties moeten er gewoond hebben, wortel geschoten hebben, eer zij als in-boor-ling (met onze verontschuldigingen voor de negatieve bijklank) beschouwd worden?
Domme vraag, gezien het feit dat deze verdrijvingen niet meetellen in het wereldgebeuren. Polen beschouwt ze gemakshalve als “verhuizingen“. Onze redactie heeft jarenlang contact gehad met de nazaten der verdreven Duitsers uit Pommeren, uit Danzig, nu Pools grondgebied. Tot we op hun verzoek ermee ophielden omdat het hun situatie (werk, studies…) moeilijker maakte.
Wat of wie bepaalt hoe, wanneer, in welke vorm men van een “verdrijving” mag/kan spreken? Politiek correct: verhuizing. Politiek incorrect: verdrijving. Neutraal: verplaatsing.
“Organisatorische vormgeving van de herinneringscultuur
De tegenstand oproepende pogingen om een ‘museum voor de verdrevenen’ op te richten, bracht de Bondsregering in 2005 ertoe het initiatief over te nemen uit handen van de Bund der Vertriebenen. Zo ontstond het Dokumentationszentrum Flucht, Vertreibung, Versöhnung in Berlijn. In de discussie daartoe werd een geëiste verbreding tot alle verdrijvingen ter wereld als onwerkbaar afgewezen. Het onderwerp bleef de verdrijving van Duitsers uit Midden-Europa. Medewerking van de Midden-Europese staten en hun regeringen werd voorop gesteld, maar Tsjechië en Polen wezen dat af. Polen omdat het niet om ‘verdrijvingen’ zou gaan maar om ‘verhuizingen’. Het bestuur van het documentatiecentrum kwam te bestaan uit Duitse Bondsdagleden en ministerie-ambtenaren, evenals uit vertegenwoordigers van de Bund der Vertriebenen, van de Evangelische en de Katholieke kerk en van de Zentralrat der Juden. Een adviesraad werd samengesteld uit specialisten uit Duitsland, Amerika, Zwitserland, Tsjechië, Polen en Hongarije. Daarvan bedankten enkelen na enige tijd weer. De activiteiten betreffen een permanente tentoonstelling, aangevuld met tijdelijke thematentoonstellingen waarin ook de actualiteit met hedendaagse verdrijvingen wordt behandeld, en met filmvertoningen en discussiebijeenkomsten.”
En zo komen we bij de “verhuizingen” der bewoners van Palestina. Oorspronkelijk werden er ca. 750.000 verdreven of ze namen zelf het initiatief en sloegen op de vlucht. Intussen zijn ze met hun nazaten goed voor ca. 7 miljoen, verspreid over heel de wereld. Degenen die goed geboerd hebben, die hun leven vruchtbaar heropgebouwd hebben, zullen niet willen terugkeren, de anderen – de minder-fortuinlijken in de buurlanden Jordanië, Libanon, Syrië… misschien wel. Lees: Palestinian refugees and the right of return.
De Palestijnen die in 1948 hun woonst moesten verlaten mochten niet terugkeren naar huis omdat hun aanwezigheid gezien werd als een bedreiging van een leefbare joodse demografische meerderheid in de nieuwe staat. Dit werd duidelijk gemaakt door de Israëlische ambassadeur in de VSA op 9 augustus 1949; we citeren: “Israël zou zelfmoord plegen indien het alle vluchtelingen zou terugnemen.” (Anno 2021: Bij een hypothetische terugkeer van 7 miljoen Palestijnen zouden zij de meerderheid uitmaken in Israël.)
Zonder de verdrijving der Palestijnse bevolking op het grondgebied, voorzien voor de oprichting van een Israëlische staat door het VN Opdelingsplan, zou niet niet mogelijk geweest zijn een staat met een duidelijk joods karakter en politieke cultuur op te richten. Joden waren toen te beperkt in de meerderheid (55% joods vs. 45% Palestijns). Ook bezaten zij er minder dan 10% van de gronden. Zij waren duidelijke demografische minderheden in het noorden (Oost-Galilea) en het zuiden (Negev), waar zij resp. ca. 30% en 1% van de bevolking uitmaakten. De joodse meerderheid vond men terug in het midden (kust) met 65% in de twee steden Tel Aviv en Haifa. Details vindt u in b.g. bruggetje.
In het kader van de huidige toestand is de toespraak van deze man, jood, zoon van een Israëlisch generaal, Miko Peled., verplichte kost. Hij is geen voorstander van een twee-staten oplossing; hij wil één democratische staat met gelijke rechten voor alle geloofsgemeenschappen.
Zijn grootouders emigreerden naar Palestina in het begin van de 20ste eeuw. Grootvader langs moeders kant was Avraham Katznelson, die nog de onafhankelijkheidsverklaring van Israël mee tekende. Zijn vader, havik Matti Peled, was generaal in het Israëlische leger, hielp mee aan de Israëlisch-Palestijnse dialoog in de 1970er jaren met Yasser Arafat, in een poging om deze te overtuigen de staat Israël te erkennen en een twee-staten-oplossing te onderschrijven. In de video beschrijft hij o.a. hoe zijn nichtje, Smadar, het dochtertje van zijn zus, omkwam bij een zelfmoordaanslag in Jeruzalem. (Meer in het Engels…)
Miko Peled heeft het inderdaad over het “recht op terugkeer naar huis”. Wat primeert bij dit recht? De bevolking ten tijde van het Huis van David – pakweg 2500 – 3000 jaar geleden? of zijn het de talrijke andere volkeren die sindsdien daar resideerden?
De toespraak dateert van 2015, dus na de 2014 “gebeurtenissen”. U kan indien nodig de automatische vertaling inschakelen.
Laat u zich “beïnvloeden” door de zgn. “beïnvloeders”? Volgt u hun familieleven? Hun uitspattingen? Hun raad en daad? Hun reclameboodschappen? Bent u een zombie of een robot?
In de hedendaagse digitale wereld is het bereik dat men heeft via sociale media synoniem met macht… en vooral met geld.
Zij met de meeste volgelingen bv. op Twitter hebben een ongelooflijk groot bereik om hun boodschappen te verspreiden; zij met een groot aantal supporters op Instagram vertegenwoordigen de gedroomde sponsorpartner van adverteerders.
Bovenstaande namen zijn een bonte verzameling van àlle grote sociale media. Mocht u hen niet kennen… geen punt… dat geldt eerder als aanbeveling.
Sinds 2020 rijden we met een groot deel van de mensheid op de snelweg van de “nieuwe wereldorde” en de “the great reset”, de grote herstart. De covid 19 werd de oprit en de steeds meer opgedreven angst heeft de snelheid flink opgevoerd. De ‘agenda 2030’ van de VN en het Wereld Economisch Forum (WEF, dat jaarlijks in Davos, Zwitserland, samenkomt) voorziet een radicale verandering van het leven op alle terreinen, onderverdeeld in drie gebieden: gezondheid, armoede en zorg voor de planeet. Van de 17 doelstellingen zijn er 14 die een vaccinatieprogramma voorzien. Klaus Schwab, stichter en voorzitter van het WEF schetst het einddoel aldus: je zult niets bezitten en gelukkig zijn. De superrijke miljardairs, de club van Davos, vervult de rol van een (ondemocratische) centrale wereldmacht, waaraan iedereen onderworpen wordt. De regeringen van de verschillende landen moeten zorgen voor de nauwkeurige uitvoering ervan. Dank zij de technologie en digitalisatie zal het hele leven van iedereen gecontroleerd kunnen worden (verhelderende inzichten in: naar-een-wereldregering-pieter-stuurman-met-jorn-lukaszczyk/). Het schijnt steeds duidelijker te worden dat, al wat ons dagelijks over corona wordt voorgehouden, vals is en berust op leugens van de media, corrupte wetenschappers, omgekochte politici en manipulerende Big Farma (time-to-re-open-society).
Hoe dienen we als christenen hiermee om te gaan? We nemen Jezus’ waarschuwing ter harte: “Wacht u voor de valse profeten, mensen die tot u komen in schaapskleren, maar van binnen roofzuchtige wolven zijn. Aan hun vruchten zult ge ze kennen” (Mattheus 7, 15-16). De grote lijnen van de ‘agenda 2030’ zien er mooi uit: iedereen wil dat de gezondheid beschermd wordt, dat de armoede uitgeroeid wordt en dat we verantwoord omgaan met de natuur. De gruwelijkste dictators uit de geschiedenis beloofden allemaal het paradijs. De vraag is: hoe wordt dit gerealiseerd, ten koste van wat en van wie? De verplichte lockdown heeft wereldwijd miljoenen mensen in de grootste armoede gestort met een dramatische stijging van hongersnood, ziekte en dood. Tegelijk schijnen de enkele super miljardairs in dezelfde tijd nog rijker geworden te zijn. Zo blijkt de mooie agenda 2030 in feite een verleidelijke maar vernietigende ideologie. Klaus Schwab spiegelt de toekomst als volgt voor: mensen zullen niets bezitten en gelukkig zijn. In werkelijkheid wordt hiermee niet alleen het recht van iedere mens op persoonlijk bezit afgeschaft (wat door de sociale leer van de Kerk de vorige eeuwen zo succesvol als onvervreemdbaar recht werd verdedigd) maar tegelijk wordt de waardigheid van de mens vernietigd doordat hem de verantwoordelijkheid voor zijn leven ontnomen wordt. Hij kan en mag over niets meer beschikken in zijn eigen leven. Al zijn vrijheden worden door het centrale wereldbestuur overgenomen. Zo zou b.v. iemand die zijn halfjaarlijkse vaccinatie niet genomen heeft, overal geweigerd kunnen worden, zoals het nu in Israël al blijkt te zijn (out-cry-from-israel-to-the-world). Dit wordt een huiveringwekkende werelddictatuur, zoals in de mensengeschiedenis nooit eerder mogelijk was. Ondertussen zitten we al op deze snelweg die we voorlopig niet meer kunnen verlaten.
De “nieuwe wereldorde” en de grote herstart ontnemen ons niet alleen al onze vrijheden maar ze zijn ook al onze menselijke en christelijke waarden op een meer efficiënte wijze aan het vernietigen: de eerbied voor alle menselijke leven vanaf de ontvangenis tot aan de natuurlijke dood, de waardigheid van het huwelijk van man en vrouw, de waarde van het gezin met het onvervreemdbaar gezag van de ouders over de kinderen, de rijkdom van de verscheidenheid en complementariteit van de geslachten, de godsdienstvrijheid…
Iemand die abortus ‘moord’ noemt of openlijk verkondigt dat een huwelijk een verbintenis is tussen man en vrouw of een vader die zich verzet tegen een transgender therapie voor zijn kind, kan nu in vele landen steeds gemakkelijker tot gevangenisstraf veroordeeld worden. De doodscultuur die in het westen reeds decennia lang ingeburgerd is, heeft nu officieel de wind in de zeilen. Wie de waarheid en waardigheid verdedigt kan nu veel gemakkelijker dan voorheen het zwijgen worden opgelegd of uit het openbare leven verwijderd. Het oprecht en open zoeken naar de waarheid in de wetenschap is nu al onmogelijk gemaakt. Al wat niet strookt met de agenda van de club van Davos, wordt uit de openbare media geschrapt, moedige wetenschappers die de waarheid verdedigen worden steeds strenger vervolgd en gestraft. En zo wordt iedere samenleving die streeft naar waarheid, schoonheid en goedheid, een samenleving van leugen, lelijkheid en onderdrukking. Ook hiervoor heeft Jezus ons verwittigd: “… de vorst van de wereld is op komst” (Johannes 14 30), “… de vader van de leugen” (Johannes 8, 44).
Als christenen streven wij naar een nieuwe wereldorde en een grote herstart die nagenoeg de tegenovergestelde inhoud heeft van wat ons nu officieel wordt opgedrongen. Het is een grondige geestelijke, innerlijke vernieuwing die alle aspecten van het leven en de samenleving doordringt. Hierbij wordt God als Schepper erkend en Christus als “de Weg, de Waarheid en het Leven”. Daardoor valt tevens de volle nadruk op de waardigheid van de mens met zijn vrijheid, persoonlijke ontwikkeling, vreugde en solidariteit. Het doel is “dat door de kracht van dat Evangelie de beoordelingsnormen, bepalende waarden, de denkwijzen en opvattingen, beweegredenen en levenswijzen van het menselijk geslacht, die met het woord en het heilsplan van God in strijd zijn, worden geraakt en als het ware omgevormd” (Apostolische aansporing van Paulus VI, Evangelii nuntiandi, 1975, nr. 19).
Dit is het tegendeel van de huidige werelddictatuur door een superrijke elite. Het is wat we bidden in het Onze Vader: “Uw Wil geschiede op aarde zoals in de hemel”. Hoe we daar concreet aan kunnen werken, leren ons de eerste christenen, die het oppermachtige Romeinse Rijk als heidense samenleving uiteindelijk geheel doordrongen hebben met christelijke waarden (wat we volgende keer hopen verder uit te werken).
*
In Flitsen geven we enig nieuws van de gemeenschap. Over Syrië spreken we in Presidentsverkiezingen en Internationale campagne tegen de illegale sancties. In En dit nog vind je overvloed aan info over Syrië, de waanzin van de corona maatregelen en de covid 19 vaccinatie, geopolitiek en de Kerk, nieuws dat de media in grote mate en angstvallig voor u verbergen.
P. Daniel
Flitsen
Kruisdagen
De zesde zondag na Pasen is in de Grieks-Melchitische liturgie de zondag van de blindgeborene (Johannes 9, 1-38). Wat een moedig man met een gezond zelfbewustzijn en zonder vrees voor de gezagsdragers. En hij was niet op zijn tong gevallen! Resultaat: omwille van zijn vrijmoedig getuigenis over Jezus wordt hij uit de gemeenschap gestoten. Hij is als iemand die nu zijn gezond verstand gebruikt en mondmasker, testen en massavaccinatie radicaal verwerpt. Hij is een paria. In die toestand treft Jezus hem aan en wordt hij voor goed zijn volgeling.
Ter illustratie…
De drie dagen vóór Hemelvaartsdag hebben we de traditionele processies van de kruisdagen gehouden. Maandag en dinsdag op het terrein zelf, woensdag de grote toer buiten de muren, waarbij we allerlei mensen ontmoet hebben. We hebben de tuin van een boer gezegend en een praatje met hem geslagen. Hij nam een mooie krop sla, vroeg aan zijn zoon om die te wassen en gaf hem ons om zo op te eten. De kudden van twee herders hebben we gezegend. Elders stonden een man en een vrouw buiten en vroegen om binnen te komen maar wij wilden de vespers nog bidden en gingen toch maar verder.
Flavio Pasquino kreeg afgelopen week onderstaande documentaire van iemand toegestuurd via telegram. Hij laadde onmiddellijk het beeldmateriaal en snel bleek dat dit aangeraden was. Nog geen uur later werd de documentaire door YT verwijderd.
“…Nu we de doden geteld hebben, kunnen we weer de vraag stellen die al sinds de middeleeuwse kruisvaarten over dit conflict hangt: wie is begonnen? De Babylonische koning Nebukadnezar? Godfried van Bouillon? Hitler? De opstellers van het Verdrag van Versailles in 1919? De oprichting van de staat Israël is het rechtstreeks gevolg van de holocaust, het leek dus billijk om hen dat stuk land cadeau te doen voor een eigen staat. Klein detail: er moesten wel een hoop Palestijnen van hun grond verjaagd worden. Zij hebben de holocaust niet gecreëerd en voelen zich het slachtoffer van een constructie in 1947, opgezet door de VN boven hun hoofden heen. Ik ben er nu al van overtuigd dat mijn goede vriend Wim Van Rooy met een lang epistel zal willen ‘bewijzen’ dat de Joden goede papieren hebben om dit land te bezetten, pardon, als thuisland te bewonen. Die historisch-academische discussie mag verhelderend zijn, ze draagt geen moer bij tot een echte politieke oplossing…”
Johan Sanctorum vertolkt in zijn laatst gepubliceerde bijdrage de stelling van het gezond verstand, met een reflectie naar het verleden en de mogelijkheden van de toekomst. Voor zover er nog iemand daar in de toekomst gelooft.
“Maar waar ie scheef gaat is, als ik gedwongen wordt om mij te laten inenten om jouw angst weg te nemen. Dan kom je inde zone waar het democratische rechtsbeginsel in het gedrang komt en de medisch ethische code wordt geschaad en dat is waarom ik hier vandaag zit bij blckbx in de studio”.
In mei 1916, ten tijde van de slag om Verdun, sloten Frankrijk en het G.B. een geheim akkoord, met hetwelke ze het M.O. onder elkaar verdeelden. Toen waren de gebieden van de huidige staten Syrië, Irak, Jordanië, Libanon en Israël noch onder Ottomaanse heerschappij. Vooraleer W.O.I ten einde was, verdeelden de westerse bondgenoten al het territorium.
Aan de Britse kant: de conservatieve parlementair Sir Mark Sykes, aan de Franse kant de diplomaat François Georges-Picot. Zij trokken gewoon een lijn op de kaart, van Akko aan de Mid. Zee, naar Kirkoek in het huidige Irak. Ten zuiden van die lijn werd het Brits, ten noorden Frans eigendom… euh… mandaatgebied. Initieel werd het akkoord geheim gehouden, toen het echter in 1918 bekend geraakte, kwam het tot een politieke opstand in de Arabische wereld, die droomde van onafhankelijkheid.
Sindsdien is het M.O. niet meer tot rust gekomen. ISIS zweerde de wapens niet neer te leggen tot ze “de laatste nagel in de doodskist van de Sykes-Picot-samenzwering geslagen” hadden.
