De Hongaarse regering heeft een regenbooguitgeverij van boeken opgedragen een waarschuwing mee te geven bij boeken met een inhoud “die een gedrag tekent die niet overeenkomt met traditionele geslachtsrollen”.
Labrisz, een organisatie voor lesbische, biseksuele en transgender wezens, publiceerde een sprookjesbloemlezing met de ronkende titel “Wonderland is voor iedereen”, met daarin enkele verhalen met een regenboogthema over de multiseks geïnspireerde geslachten. De schrijvers stellen dat men met het boek kinderen respect voor verschillende achtergronden wil bijbrengen. De Hongaarse regering wil echter dat de uitgave een waarschuwing krijgt om lezers te beschermen:
“Het boek wordt verkocht als een sprookje, zo laat de titelpagina – titel en illustratie – vermoeden maar het verbergt het feit dat het niet traditioneel geslachtspatronen beschrijft.”
Het geeft het verhaal weer van een geit, die haar wens – te veranderen in een bok – ziet uitkomen en een gedicht over een prins die trouwt met een andere prins. De regering wil dat Labrisz in alle boeken met de multigeslachtenreclame een waarschuwing drukt.
Labrisz wil nu naar de rechtbank trekken met een klacht tegen de regering: “discriminatie en ongrondwettelijk”.
Een opa wil een vreemde taal aanleren in de avondlessen voor senioren.
Hij spreekt de jonge lerares aan en vraagt om zich in te schrijven voor een cursus oude klassieke talen.
“Welke taal mag dit dan zijn ? Latijn of Oudgrieks ?”
“Noch het een noch het ander,“ antwoordt de kranige opa. “Ik had eerder gedacht aan Aramees , de taal die door Jezus werd gesproken!”
“Maar mijn goede meneer”, repliceert de lerares, “Aramees wordt niet langer onderwezen, want deze taal is reeds 2000 jaar uitgestorven. Zeg me eens, waarom zou je vooral Aramees willen spreken?”
“Kijk juffrouw,: Ik heb waarschijnlijk niet lang meer te leven. Dus als ik in het paradijs kom, zou ik graag rechtstreeks met Christus communiceren in diens eigen taal”.
“Dat begrijp ik meneer, maar wie zegt dat je naar de hemel gaat? Misschien ga je wel naar de hel?”
“Dat is geen probleem, ik spreek reeds vloeiend Arabisch…!”
“Dekoloniseren leeft in Gent. Als stad besloten we daarom om een divers samengestelde groep Gentenaars actief te betrekken in een participatietraject, en hen te vragen wat dekolonisatie volgens hen inhoudt. Het resultaat? Een rapport met 30 aanbevelingen waaruit blijkt dat dekoloniseren raakt aan heel veel elementen van ons leven. Van praktijktesten, over kunst in de publieke ruimte tot straatnamen. Stuk voor stuk aanbevelingen die we als stadsbestuur ernstig nemen. Het rapport mag dan wel het einde inluiden van dit participatieve traject, het is vooral een doorstart van het dekoloniseren waar we als stad voor gaan. Tine Heyse , schepen voor Internationale Solidariteit”
Eindrapport met aanbevelingen om Gent te “dekoloniseren”, opgesteld in opdracht van het Gentse stadsbestuur. Het is een lijvig rapport met tal van aanbevelingen, waarvan de ene al knotsgekker dan de andere. Een bloemlezing uit de waanzin:
1) Uit aanbeveling 1.4. (“Gent, Humane Stad”) => “Garantie van dienstverlening ongeacht legale status (dus ook mensen zonder wettig verblijf). ‘Don’t ask’-beleid waar bij dienstverlening (inclusief politiediensten) niet naar migratie status gevraagd wordt. Engagement van de Stad Gent om op haar grondgebied niet in te gaan op federale politie-opdrachten om ‘op jacht’ te gaan naar mensen zonder wettig verblijf.”
2) Uit aanbeveling 2.2. (“Quota Invoeren”) => “Er wordt transparant gecommuniceerd over hoe de quota berekend zullen worden, inclusief een correcte definitie van geracialiseerde personen. (…) Quota richten zich op geracialiseerde personen waarbij er in alle hiërarchische niveaus vertegenwoordiging wordt nagestreefd, inclusief onder A en B profielen. De mate van positieve discriminatie wordt onderzocht én ingevoerd waar mogelijk. Zo stellen we vast dat bv. mensen met een Afrikaanse achtergrond nog steeds te weinig vertegenwoordigd zijn, in vergelijking met andere geracialiseerde personen.”
3) Uit aanbeveling 2.3. (“Rekruteringsbeleid”) => “De noodzaak van het testen op het beheersen van de Nederlandse taal moet kritisch bekeken worden aangezien dit niet noodzakelijk is voor elke functie.”
4) Uit aanbeveling 4.4. (“Dekolonisering van de bibliotheek”) => “Er komt een dekoloniale checklist met criteria voor het aankoopbeleid van de Krook. (…) Veel boeken hebben historische of literaire waarde, maar bevatten racistische elementen (bv. Pipi Langkous). (…) De meest racistische werken in de kinder- en jeugdbibliotheek worden uit het aanbod verwijderd.”
Als de Gentse burgemeester Mathias Declercq nog een greintje liberaal gedachtengoed in zich draagt, dan kegelt hij dit rapport integraal en linea recta in de vuilbak. Met deze aanbevelingen maak je van Gent een vrijhaven voor illegaal verblijf, hangt de kans op een job voortaan af van de kleur van je huid, en zal de stad op een ware DDR-manier bepalen wat de Gentenaar in zijn bibliotheek mag lezen en wat niet.
Gentenaars, word wakker! Bewaak uw vrijheid van denken. Verzet u met hand en tand tegen het racistische aanwervingsbeleid dat uw stadsbestuur wil invoeren. Zeg neen tegen de nakende censuur in uw bibliotheek. Dit alles is géén grap. Het is deze mensen bittere ernst. Laat daarom uw stem horen voor het te laat is.
De Stad Gent liet de aanbevelingen niet koud worden:
Koning Leopold II-laan wordt gewijzigd en Patrice Lumumba verschijnt in het register straatnamen. Een dekoloniaal parcours als bijdrage aan internationale rechtvaardigheid wordt uitgewerkt. Praktijktesten op de arbeids- en huurmarkt. “Omstaandertrainingen” tegen haatspraak. Selectieprocedures worden aangepast. Boekenaanbod in bibliotheken wordt gescreend.
Het vonnis van de rechter in eerste aanleg, dat het hoofddoekenverbod bij vzw Moeders voor moeders als discriminerend beschouwt, zorgde voor een stevig debat in de Antwerpse gemeenteraad.
“Zoals jullie weten is de Antwerpse vzw Moeders voor Moeders onlangs veroordeeld om aan Unia, een dwangsom van 500 euro per dag te betalen wegens het zogenaamd overtreden van de anti-racisme en anti-discriminatiewetten. Moeders voor Moeders zou volgens de rechtbank moslima’s discrimineren omdat het huisreglement vraagt dat ze hun hoofddoek niet binnenshuis zouden dragen.
Unia is, door zich burgerlijke partij te stellen in deze zaak, dus ook uit op het geld van de vzw, waarmee zij al meer dan 25 jaar, moeders helpen die het moeilijk hebben in onze stad. Nochtans krijgt Unia jaarlijks bijna 8 miljoen euro belastinggeld van diverse overheden om zoals in dit geval de islamisering van onze samenleving en onze stad te bewerkstelligen. Moeders voor Moeders heeft al aangegeven dat het niet van plan is om het geld dat zij krijgt, door onbaatzuchtige giften, af te geven aan Unia, in plaats van daar vrouwen mee te helpen die het broodnodig hebben. Want ondanks de onverdraagzaamheid van de zogenaamd verdraagzamen, wordt élke hulpbehoevende moeder zo goed mogelijk geholpen door Moeders voor Moeders.
Moeders die moslima zijn of die een migratieachtergrond hebben, zijn in de eerste plaats gewoon ook moeder als elke andere moeder! Door toedoen van Unia kan de vzw Moeders voor Moeders nu echter niet meer helpen zoals voorheen. Iedereen die hulp nodig heeft, moet nu buiten de lokalen van Moeders voor Moeders en dus op het voetpad geholpen worden in het zicht van iedereen.
Unia straft Antwerpse moeders zo 2 keer, een keer financieel en dan nog eens in hun menselijke waardigheid.
Dat Unia juist hén straft, op wiens kap het politieke spelletjes speelt, hoeft trouwens niet te verbazen. Unia heeft in het verleden ook al bewezen dat het zeer eenzijdig optreedt als het over discriminatie en racisme gaat. Anti-blank en anti-Vlaams racisme worden zo goed als nooit aangepakt door Unia.
In 1996 al voerde Moeders voor Moeders een hoofddoekenverbod in, omdat door de toegenomen groep van moeders met hoofddoek andere moeders zich niet meer thuis voelden bij de organisatie en afhaakten (en nee, dat zijn niet allemaal racistische moeders, hoe durven sommigen dit zelfs te beweren).
Moeders voor Moeders zegt het hoofddoekenverbod ingevoerd te hebben om ‘de diversiteit in de gemeenschappelijke ruimte te maximaliseren’ en te ‘voorkomen dat bepaalde bevolkingsgroepen zich daar niet (meer) thuis zouden voelen’. Om discriminatie en racisme onder de vrouwen onderling geen kans te geven werd dus meer dan 20 jaar geleden een hoofddoekenverbod ingevoerd in het huisreglement en werd er zelfs een wachtkamer voorzien voor zij, die desondanks, toch niet wenste aan te passen aan de geldende regels omdat ze hun hoofddoek belangrijker vinden dan de hulp voor hun kinderen.
Antwerpen is een Europese / Westerse stad, een stad waar vrije vrouwen wonen, en het Vlaams Belang zou dit ook graag zo houden. Elke vrouw en elk meisje moet de vrijheid hebben en houden om géén hoofddoek te dragen. Elke moeder met of zonder hoofddoek moet in Antwerpen geholpen worden.
Een hoofddoekenverbod is overigens absoluut niet racistisch. De hoofddoek is en blijft het symbool van de discriminatie van de vrouw, eigen aan de islam. Het is trouwens onbegrijpelijk dat een liefdadigheidsorganisatie zoals Moeders voor Moeders vervolgd wordt omdat ze geen discriminerende hoofddoeken tolereren terwijl radicale moskeeën in Antwerpen, die vrouwen via een aparte ingang de moskee binnenloodsen en in aparte ruimtes ontvangen alsof vrouwen melaatsen zijn, erkend en gesubsidieerd worden.
Ik zou dus graag vernemen welke stappen het stadsbestuur zal ondernemen om Moeders voor Moeders te steunen tegen Unia en hun schandalige aanpak van Antwerpse liefdadigheid en hoe het stadsbestuur in de toekomst zal zorgen dat vzw zoals Moeders voor Moeders nog amper vrouwen zal moeten helpen, want op het vlak van armoedebestrijding is er duidelijk werk aan de winkel voor dit stadsbestuur.
We leven in een rechtsstaat en vonnissen moeten nageleefd worden, da’s duidelijk, maar het zijn politici die de wetten maken die toegepast worden in deze stad.
Dat het Vlaams Belang verzet zich al jaren met hand en tand tegen de jacht die gemaakt wordt op de Antwerpenaar, de werkgever, de verhuurder met praktijktesten allerhande om hem of haar uit te lokken en te proberen te beschuldigen van discriminatie en racisme. En nu wordt zelfs al een liefdadigheidsorganisatie zwaar aangepakt die met privé gelden die ze krijgt moeders uit de nood helpt… en dat allemaal op basis van wetten die goedkeuring krijgen van de meerderheidspartijen.
Toeteren in de media en gemeenteraad dat het optreden van Unia niet kan (N-VA) of dat het erg is dat Moeders voor Moeders hun deuren heeft gesloten en op het voetpad mensen helpt met alle vernederende gevolgen van dien (SP.a), is ronduit hypocriet!
De huidige meerderheid van N-VA, SP.A en Open VLD draagt hierin een verpletterende verantwoordelijkheid.
De VLD heeft UNIA zelf opgericht onder de auspiciën van eerste minister Verhofstadt.Onder minister Homans (N-VA) is de samenwerking met Vlaanderen en dus ook het subsidiëren van UNIA goedgekeurd.
In de pers wordt kritiek geleverd en gezegd dat de samenwerking met UNIA zal stoppen, maar in de praktijk is er nog niks veranderd.
Neem uw verantwoordelijkheid in deze! Op alle vlakken, op alle niveaus …het gaat hier over moeders die hun kindjes ’s avonds te slapen moeten leggen en daarna wenen omdat ze niet voldoende voor hun hebben kunnen zorgen die dag…
En voor u, politici van deze meerderheid heb ik nog maar een dichtregel voor jullie straks in jullie warme bed kruipen:“’t Is goed in ’t eigen hart te kijken nog even voor het slapen gaan.””
Aan het huidig tempo van vaccineren is er hier pas groepsimmuniteit in… september 2024. Het Verenigd Koninkrijk, sinds kort geen lid meer van de EU, ligt ver voorop, met 500.000 vaccinaties per dag en reeds 75% van de 80-plussers gevaccineerd.
Bulgarije is de hekkensluiter met een zgz. “normaal leven-perspectief” in 2040. Het V.K. zal tegen het einde van de zomer 83% van de volwassenen gevaccineerd hebben als ze de huidige snelheid blijven volhouden.
Bron: Politico, waar u de cijfers en tabellen kunt raadplegen.
Donald Trump laat weer van zich horen. Hij heeft in Floria het “kantoor van de voormalige president opgericht “om de agenda van zijn regeringsperiode te realiseren” en zijn politieke activiteiten te centraliseren. (…)
Hoe wil hij dit aanpakken? Hij heeft nog altijd toegang tot geheime verslagen, krijgt een levenslang pensioen van ca. $US 219,000 per jaar (echtgenote Melania $US 20,000 per jaar) , heeft levenslang bescherming van de Secret Service (echtgenote Melania tot ze eventueel hertrouwt, zoon Barron tot de leeftijd van 16 jaar) en zelfs het gebruik van een woning in Washington DC. Het is geen bescheiden stulpje: het heeft vijf verdiepingen, twee eetkamers, verschillende slaapkamers en plaats voor Secret Service-leden in de kelderverdieping.
Bovendien zijn er ook verschillende financiële toemaatjes voor eender wie die de topfunctie als president bekleed heeft. Daarbij heeft hij recht op een vergoeding voor zijn verhuis uit het WH gedurende 7 maanden. Ook dat wat nodig is om een nieuw kantoor op te richten eender waar in de VSA. De reiskosten voor hem en twee stafleden zullen gedekt zijn tot max. $US 1 miljoen. Echtgenote Melania kan rekenen op de helft, $US 500,000, voor officiële verplaatsingen en veiligheidskosten.
Er is één grote “maar”, typisch voor de VSA, er bestaat geen wet die de betaling van gezondheidszorg voor voormalige presidenten regelt. Het echtpaar Trump kan zich echter voor een symbolisch bedrag laten behandelen in militaire ziekenhuizen. Uiteraard kunnen ze zich ook privé verzekeren en dit uit eigen zak betalen. (…)
Hoewel Trump geen aanspraak gemaakt heeft op een presidentieel salaris – hij gaf het weg aan bepaalde projecten residerend onder ministeries, zal hij – naar ons aanvoelen – de financiële vergoedingen voor zijn exit niet weigeren.
Het is de laatste jaren een regelmatig terugkerend fenomeen geworden, dat er in de regering elementen opduiken uit het niets, die niet verkozen werden en bovendien weinig tot niet gekend zijn bij de bevolking.
Een laatste “onbekende” die opgedoken is, is Annelies Verlinden, als gezante van de CD&V. Jos Wouters wees daar recent ook al naar in zijn cyclus dd. 19.01.2021.
Zo onbekend is deze advocate echter niet. Bij de Arco coöperanten moet haar naam het bloed doen koken. “Zaak-Arco hangt als onzichtbaar spook boven De Croo I”, wist een wakkere pennenlikker. Waarmee hij absoluut niet de bedoeling had Annelies Verlinden een spook te noemen. Haar verschijning doet geen pijn aan de ogen. Ze heeft iets fluïde over zich: onschuldig-fris, zelfs naïef-houterig, de blonde schone uit Schoten. “Het wit konijn van de CD&V”. Een konijn met afstandsbediening?? Haar kerst- en nieuwjaarswensen had ze beter achterwege gelaten. Oordeel zelf. Zou ze als kind ooit haar nieuwjaarsbrief van buiten geleerd hebben? Zelfs onze geliefde Coburger doet het beter. Ze staart in de lens en naar de autocue – let op haar ogen – als een konijn naar een lichtbak.
Het regeerakkoord van De Croo I rept met geen woord over een mogelijke schadeloos-stelling van de naar schatting 800.000 Arco-gedupeerden, in tegenstelling tot het akkoord van de regering-Michel. Maar hun belangenvereniging wil het vuur brandend houden. Aan dossierkennis is binnen de regering en de deelnemende partijen alvast geen gebrek.
Annelies Verlinden, de nieuwe minister van Binnenlandse Zaken voor CD&V, verdedigde als advocate van het bureau DLA Piper in het verleden de belangen van de vennootschap Arco, die vindt dat de staat – m.a.w. de belastingbetaler, u en ik, wij allemaal – de gedupeerden moet vergoeden. De Arco-belangen stonden soms diametraal tegenover die van haar gedupeerde coöperanten. ‘Geen vergoeding, maar de advocaat van hun tegenpartij als minister. Kan het cynischer voor de Arco-coöperanten?’, reageerde advocaat Lenssens. Andere stemmen bij ArcoClaim zeggen niet goed te weten of Verlindens benoeming nu een goede of slechte zaak is.
“Je kunt misschien sollen met enkele kiezers, maar met bijna 1 miljoen kiezers? Dat kan je niet maken,” reageerde advocaat Geert Lenssens van Arcoclaim. Met de kiezers van de twee grootste Vlaamse partijen mag en kan dat blijkbaar wel.
De kabinetschef van MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez is niemand minder dan Axel Miller, de voormalige CEO van Dexia en Dexia Bank (nu Belfius).
En Annelies had blijkbaar het Arco-dossier niet meegenomen naar de regerings-onderhandelingen. Slechte karakters vermoeden zelfs dat zij slechts op het appèl geroepen werd om de meubelen te redden nadat boegbeeld Koen Geens de Vivaldikelk aan zich liet voorbij gaan. Als Annelies niet aan de verwachtingen (sic) voldoet, dan sleurt ze tenminste niet de oudgediende tjeven met zich mee de dieperik in. Neen, ze had geen goed nieuws te melden aan de Arco-coöperanten. Ze had géén nieuws te melden… De versgebakken binnenministerin kent haar prioriteiten: 1. corona, 2. corona, 3. corona. in de hoop dat het niemand opvalt dat er eigenlijk geregeerd wordt door de ‘experten’.
“We leven in een rechtstaat, er zijn procedures aanhangig, de rechtbanken zullen daar in alle onafhankelijkheid over oordelen. Ik denk dat men het daarom ongepast vond om nu in een regeerakkoord daarover bijzondere afspraken te maken”, zei een Annelies Verlinden op Radio 1. Het had een citaat van Koen Geens kunnen zijn. Ze heeft een zelfde zin voor cynische humor: “de rechtbanken zullen daar in alle onafhankelijkheid over oordelen”. Een juriste die gelooft in een onafhankelijk gerecht in België… in het Palermo aan de Noordzee! Met onze verontschuldigingen aan de inwoners van Palermo. Voor hoe goedgelovig houdt ze ons??
Er is echter een ander aspect dat meer reden tot ongerustheid geeft en al veel kan verklaren voor haar opduiken in de regering en haar rol in de Covid 19(84) terreur. Ze heeft nl. gewerkt als advocate voor het kantoor DLA Piper. Dààr heeft nog iemand gewerkt:
“Verlinden is niet alleen gefaald als freubel, ze is ook een gefaalde politica. Vaker geprobeerd maar nooit verkozen, tenzij als jeugdleidster voor de KSJ. Dat ze maar niet vergeet dat ze als hoofd en partner van de Belgische afdeling van het prestigieuze internationale advocatenkantoor DLA Piper, met dergelijke taal geen indruk maakt op haar potentiële klanten, tenzij ze zich tevreden stelt met de Belgische Staat als haar enigste klant. Ik hoef me daarom niet af te vragen hoe ze opeens vanuit het niets dat jobke bij binnenlandse zaken gekregen heeft. Er lopen te veel protégés van Amerikaanse multinationals rond in de Belgische regering en geassocieerde ministeries. Men zou wel eens gaan denken dat België een wingewest geworden is voor de Amerikaanse democratische partij. Wist je dat de echtgenoot van de nieuwe Amerikaanse vice president bij hetzelfde advocatenkantoor werkt als Verlinden? Natuurlijk, ze ‘verlaten’ de firma tijdens hun tenuur in een openbaar ambt. De technische term is “leave of absence”. Dit betekent toelating om afwezig te zijn. Hun aandeel in de firma verkopen ze dus niet, terwijl de belangen-verstrengeling de ogen doet wateren. Ook dat moet maar eens gedaan zijn. Toch goed gedaan van DLA Piper, ik kan niet verbergen dat ik jaloers ben. Met werknemers in dergelijk belangrijke overheidsposten de wereld rond. Waar is de tijd dat de advocaten-kantoren lobbyisten naar de regeringen stuurden, of voormalige ministers aanwerfden als adviseur, nu sturen ze hun personeel erop uit om ministerposten te vervullen. DLA Piper – de ‘new one world government’. Eigenlijk klopt dat. De macht van die grote internationale advocatenkantoren is niet te onderschatten, zeker wanneer hun advocaten zetelende ministers zijn. (…)
Dus de “first gentleman”, de halve trouwboek van de Amerikaanse nieuw-bruingebakken vice-presidente en mogelijk binnen afzienbare tijd dé eerste presidente van de VSA,, met alle mogelijke poco kwaliteiten in het kwadraat, is Douglas Emhoff. Wikipedia weet ons het volgende te vertellen:
Als we dan weten dat in alle door de zgn. Democraten – slechte karakters noemen hen zelfs neo-communisten – bestuurde steden en staten er een meedogenloze repressie werd gevoerd tegen de anti-lockdown actievoerders, terwijl ondertussen de rode loper werd uitgerold voor het schuim van de straat dat, vermomd als BLM-activisten, ganse wijken letterlijk heeft vernield en afgebrand, dan is de verschijning van blonde Annelies geen visioen maar eerder een tjeventruuk.
Redactionele wijsheid: “Achter de schermen is er meer te zien dan vanop het balkon.”
Sun Tzu zegt in The Art of War – De Kunst van het Oorlogvoeren:
Wie de vijand kent en zichzelf zal in honderd veldslagen niet in gevaar zijn; Wie de vijand niet kent maar zichzelf wel, zal soms winnen en soms verliezen; Wie de vijand niet kent en zichzelf niet, zal iedere slag in gevaar zijn.”
“Ook de huidige coronaregels, de politionele controle en de bijbehorende repressie worden dus beschouwd als een cryptische jodenvervolging, een postmoderne pogrom onder een medisch-hygiënische dekmantel. Een visie die perfect kan wedijveren met de overal florerende complottheorieën rond het virus en de bestrijding ervan.”
Johan Sanctorum beschrijft een stukje folklore in Antwerpen. Het is niet verboden discreet achter je mondmasker te gniffelen…
Ruim ’n halve eeuw geleden vroeg een van mijn broers mij als jonge priester om eens te komen spreken voor een grote groep bejaarden. Hij was toen secretaris van het OCMW (Openbare Commissie voor Maatschappelijk Welzijn), dat in onze gemeente een groot bejaardenhuis en een weeshuis beheerde. Hij is inmiddels overleden. Hij was erg begaan met de noden van de bewoners en klaagde er toen al over dat er maatschappelijk zo weinig aandacht was voor de echte noden van de mensen. Eigenlijk, zo zei hij, wordt van mij alleen maar gevraagd dat ik het juiste formulier op de juiste wijze invul. Er was echter in die tijd gelukkig nog een groep zusters die met veel liefde en toewijding voor de bejaarden en de weeskinderen zorgde. Zij baden regelmatig het rozenhoedje waaraan vele bejaarden graag deelnamen. Verder was er een priester op rust die dagelijks de Eucharistie vierde, waaraan ieder vrij kon deelnemen. Tenslotte kon iedere bezoeker vrij in- en uitlopen en dikwijls namen kinderen hun oude vader of moeder voor een namiddag mee naar huis. Overigens was het toen nog de gewoonte dat vele ouderen door hun kinderen zelf werden opgevangen, zoals dit ook bij ons gebeurde. Als weduwe kwam grootmoeder (van vaders kant) gewoon bij ons groot gezin en kreeg ze bij ons de “beste kamer”. Als kinderen schilden wij samen met haar de aardappelen.
Wat ik die namiddag verteld heb weet ik niet meer, maar ik herinner me nog goed dat ik een luchtige toespraak wilde houden met als voornaamste bedoeling de bejaarden te bemoedigen vanuit hun menselijke waardigheid. Onze waardigheid als mens hangt niet af van onze rijkdom, onze kennis, onze vaardigheden of onze mogelijkheden enzovoort. Vanaf onze conceptie hebben we allen de volle menselijke waardigheid omdat God ons geschapen heeft naar zijn beeld. Ook ons oud of ziek zijn, doet in niets afbreuk van onze waardigheid. Wij blijven voor altijd Gods beeld in ons bewaren en daarmee de volle menselijke waardigheid. Het was bijzonder bemoedigend voor mij om te zien hoe de bejaarden, waarvan de meesten in een rolstoel zaten, voortdurend knikten, niet als gelovigen die tijdens de zondagspreek in slaap vallen, maar als aandachtige toehoorders en met een brede glimlach. Na afloop zei mijn broer: “Herman (mijn doopnaam), proficiat, ge hebt dat goed gedaan”. Vanuit zijn bekende humoristische ingesteldheid, voegde hij er echter aan toe: “Nu moogt we wel niet denken dat iemand iets verstaan heeft van wat ge gezegd hebt, want ruim de helft van hen is potdoof en de rest is half doof!” We konden er beiden hartelijk om lachen. De bejaarden genoten ervan dat een jonge priester met brede gebaren die namiddag een toespraak hield voor hen, alsof zij deelnemers waren aan een belangrijk congres.
Is dit een verhaal uit een nog erg primitieve tijd van het Vlaamse volk? Neen, dit is een beeld van de bloeiperiode van onze welzijnszorg, waarbij de menselijke noden nog centraal stonden. Ik heb alle waardering voor de edelmoedige inzet van het verzorgend personeel in onze tijd. Zij wijden zich helemaal toe aan een verzorging die gericht is op de behoeften van de patiënten.
En dan wordt plots van hogerhand een beleid opgelegd dat in de meest barbaarse maatschappij niet eens denkbaar zou zijn: bejaarden moeten afgesloten worden van hun geliefden. Terwijl hun eenzaamheid al hun grootste lijden was, moet hen nu als het ware de definitieve nekslag gegeven worden. Ondertussen wordt het ene technische snufje na het andere ingevoerd alsof ze daarop zaten te wachten.
In de jaren 80 van de vorige eeuw, toen ik retraites predikte voor onze missionarissen in Zaïre, was er in Lolo (Evenaarsprovincie) een jongen die wegens kinderverlamming zich in het zand voortbewoog met twee houten blokken. ’s Morgens vroeg was hij de eerste die me toe wuifde en met een brede glimlach een “mbote sango” (goede morgen pater) toeriep. Hij was ook altijd omringd door andere kinderen.
Is er nu één regeringsleider of directeur van een verzorgingsinstelling die denkt dat een bejaarde omwille van zijn elektrische rolstoel, maar afgesloten van zijn kinderen, veel gelukkiger is dan deze jongen? Moeten bejaarden in de verschrikkelijkste eenzaamheid sterven om de waanzin van de vierde industriële revolutie van een elite te realiseren en ieder restje menselijkheid onder hoogtechnologische machines te laten verpletteren? Is de bejaarde niet meer waard dan alle gesofisticeerde machines van de verzorgingsinstelling samen?
