De grenzen blijven echter open voor:
We zijn gerust. Bij ons wordt corona afge’block’t…
Maandelijks archief: maart 2020
Linkse stemmingmakerij in EU-praatbarak
Een tafelvlaggetje van de lidstaat is verboden. De kledingstijl van deze linkse madame, Malin Bjork, daarentegen… Los van de boodschap getuigt het van bijzonder weinig respect voor de EU. Of voor zichzelf. Zo komt je toch niet buiten! Zou ze te weinig verdienen om eens naar de kapper te gaan en bij de Lidl enkele schminkattributen aan te schaffen?
De linkse donkerrode-gifgroene fractie GUE/NGL voerde actie om nog meer “vluchtelingen” toegang te verschaffen tot de EU
Onderstaande video getuigt van haar inzet, waarbij ze erop staat dat de wetten moet gevolgd worden. Wetten die haar bevallen. Wetten die Orban moeten aan banden leggen. Wetten die de linkse ideologie beschermen en aanmoedigen.
Volksverlakkerij
Italië krijgt hulp van China
Terroristen krijgen vergiffenis zonder penitentie
Het akkoord tussen Poetin en Erdogan is NIET van toepassing op terroristische organisaties, zoals HTS (al-Qaeda, al-Nusra) die internationaal het erkende terrorisme-logo dragen.
Vandaar dat het Syrische en Russische leger niet verplicht zijn met deze heren de vredespijp te roken. Tot aan de M4 gaan de gevechten tegen hen onverminderd voort, zij het dat Turkije hen nu niet meer – zichtbaar – steunt.
Dat Erdogan zich slechts schoorvoetend vergewaardigde met Poetin een akkoord te tekenen, dat hij zich niet alleen vernederd voelde, dat hij voor het oog van de wereld vernederd werd, was voor vriend en vijand duidelijk.
Nu wordt er aan een oplossing gedokterd, waardoor de terroristen gelegitimeerd worden. Ze gaan nogmaals onder een ander etiket hun activiteiten voortzetten. Straffer: naar verluidt zouden àllle zich in Idlib en de grensstreek bevindende terroristengroepen zich onder één noemer geschaard hebben, waardoor ze hun kwalijke reputatie – zoals een slang haar oude huid – af kunnen werpen. Met als dooppeter: Erdogan. Weg met de terroristen. Leve de rebellen!
Erdogan meent hiermee aan het akkoord met Poetin te kunnen ontsnappen. Immers: als er geen terroristen meer zijn in Idlib is toch alles dik in orde? Wie tegen “rebellen”, “oppositie”, “democratisch verzet” ageert is dan de boosdoener, toch? Hij dreigt er trouwens dagelijks mee: als de voorwaarden van het akkoord geschonden worden (… door het Syrische leger… wie anders?) dan zullen ze eens wat meemaken. En hij liet uitschijnen dat de Turkse tussenkomst van enkele weken geleden slechts een schijntje was van het échte werk in het verschiet.
Heel het verzameld zooitje terroristen in Idlib krijgen op de manier vergiffenis – zonder enige vorm van penitentie. Hun zwarte ziel wordt zo wit als bij een devoot communicantje.
Alsof een nieuwe verpakking de inhoud kan doen veranderen. Ter illustratie de fabel van de schorpioen en de kikker, waarbij de kikker door de schorpioen doodgestoken werd nadat de kikker hem veilig naar de overkant gebracht had op zijn rug… de aard van het beestje!
KFC: heiliger dan de paus
Iemand zin in Ersatz-kip?
Het “fastfood”keten Kentucky Fried Chicken, gespecialiseerd in gefrituurde kippenhapjes, volgt een week lang de “geen-vlees”ideologie. De klanten zijn niet enthousiast.
“Eigenlijk niet kunnen”. “Als je naar de KFC gaat, wil je kip”. “Vlees is vlees. Niks milieu.” “Goedkoop genozem!”. “Smaakt naar rubber”. “Verkoop gewoon kip, stelletje ellendelingen!
Wurlitzerdromen
Wie zich dit filmfragment herinnert, is geen piepkuiken meer. Melina Mercouri, niet bepaald een katje om zonder handschoenen aan te pakken, symboliseert als geen ander de Griekse ziel en trots. Gaat u naar Griekenland op vakantie, dan zal u het lied “Nooit op zondag” zonder twijfel wel ergens te horen krijgen. Nog steeds.
Melina Amalia Mercouri – “de laatste Griekse Godin” – werd op 18 oktober 1920 in Athene geboren. in 1971 schreef ze haar autobiografie “Ik was een Griekse”. Zij huwde in 1966 met de acteur Jules Dassin, wat meteen de start van haar filmcarrière inluidde. Ze stierf op 6 maart 1994 aan longkanker in New York City.
De bekendste film is “Never on Sunday” uit 1960 met onderstaande iconische beelden. Het lied zelf werd in verschillende talen door talrijke zangers/zangeressen gecopieerd.
Toen in 1967 na een militaire staatsgreep de kolonelsregering aan het bewind kwam in Griekenland, ging zij uit protest in vrijwillige ballingschap en voerde zij in vele landen actie tegen het dictatoriale regime, dat uiteindelijk in 1974 ten val kwam.
Melina Mercouri, die zich sindsdien vaak spottend “La Veuve du Colonel” noemde, naar de gelijknamige operette van Jacques Offenbach, keerde onmiddellijk terug naar Griekenland, waar zij een actief aandeel had in de oprichting van de PASOK, de nieuwe socialistische partij van Andreas Papandreou. In 1977 werd zij in het parlement verkozen als volksvertegenwoordiger. Van 1981 tot 1989 was zij minister van Cultuur, Jeugd en Sport. In deze drukte zij een onuitwisbare stempel op het Griekse cultuurbeleid, en maakte zij zich vooral bekend door haar niet aflatende pogingen om van de Britse regering de Elgin marbles voor Griekenland terug te krijgen.
Door haar sterke persoonlijkheid had zij een enorme uitstraling in Griekenland en ver daarbuiten. Zij was initiatiefneemster van een gewichtige culturele instelling: de “Culturele Hoofdstad van Europa”. Een bekende uitspraak van Melina Mercouri was dat “cultuur Griekenlands zware industrie” is.
Liefs van Lolita
Nood maakt inventief
Enkele suggesties
Maskers met een binnenbekleding van airco-filters:
Onze (Anne)man(s) in de EU-praatbarak
Degeneratie
Kort na de presidentsverkiezingen zal de hoofdkandidaat der Democraten zijn 78ste verjaardag vieren. Bernie Sanders zal dan 79 jaar zijn. De huidige president en tegenkandidaat der Republikeinen, Donald Trump is de jongste van het trio – hij is met zijn 73 jaartjes de minst belegen kandidaat.
Men herinnere zich de anekdotes over Brenznew , de Sovjet voorkeur voor gepensioneerden, waardoor de USSR jarenlang achterstand opliep. Maar wat is er in de VSA aan de hand?
De leeftijd – of beter de ouderdom – der presidenten heeft de Amerikanen voorheen ook niet gestoord. Ronald Reagan werd in de gezegende leeftijd van 73 herverkozen voor het hoogste ambt. Het ziet ernaar uit dat de Amerikanen zich bijzonder aangetrokken voelen door de wijsheid der grijze mannen en hun ‘rijk’gevulde politieke ervaring. Alsof het een bewijs van wijsheid is dat men publiek kond maakt hoe men een president van een ander land chanteert, hoe men een aanslag pleegt, hoe men de grondstoffen van een ander land leegrooft of wil stelen.
Het probleem bevindt zich bij de heersende Amerikaanse elite. Voor deze groep, die zich boven de wet waant, is een president die met één voet quasi in het graf staat de beste garantie dat de situatie niet uit controle geraakt. Een jonge bewoner van het Witte Huis kan problemen veroorzaken – vooral als hij volgens zijn eigen regels het spel wil spelen. Zoals John F. Kennedy. In het geheim correspondeerde hij met Chroetsjov, kondigde zonder toestemming de bereidheid der VSA aan de Koude Oorlog te beëindigen en ondertekende met de USSR een akkoord over de vermindering van atoomtests. Zijn lot is u bekend.
Bij Biden of ook Trump zal dat niet gebeuren. Trump heeft enkele keren zich ertegen verzet, cavalier seul gespeeld. Hij werd telkens teruggefloten. Waarom? Amerikaanse oligarchische elites hebben een bijzonder merkteken: de regels zijn hen bijzonder belangrijk en moeten door de president gevolgd worden. Wie in de hoogste regionen wil meespelen, moet gehoorzamen. En dat gebeurt niet door een opstand, een razzia of een bloedbad. Maar wel door lobbyisme, door de pionnen in het Congress of in het Witte Huis. De Amerikaanse politieke grijsaards zijn hun voetvolk. Zij kennen de regels, zij weten waarom het nodig is het INF-Verdrag te verlaten en wie er nood aan heeft. Zij weten waarom Rusland een “vijand” moet blijven. Bovendien is het onwaarschijnlijk dat zij op hun oude dag nog de energie, moed en slagkracht hebben het systeem te willen doen breken. En mochten ze zich toch geroepen voelen buiten de lijntjes te kleuren, dan is bv. een plotselinge hartstilstand een van de mogelijkheden om het “probleem” zonder veel gedoe en aandacht op te lossen.
Dit systeem met een grijze-mannen-handrem heeft ook een negatieve kant voor de Amerikaanse eliten. Daar de vertrouwensdrempel te hoog is, wordt de toegang voor jongere protagonisten tot de kring der ingewijden bijzonder moeilijk. En degenen die toch toegang kregen kunnen snel – bij een afwijkende koers – op een doodlopende weg geplaatst worden. Bij de Congress-afgevaardigenden bedraagt de gemiddelde leeftijd 58 jaar, bij de Senaat 63. De voorzitter van zowel House als Senate zijn boven de 75.
De belangen der eliten worden best gediend door degenen die mee geprofiteerd hebben van de contacten, van de netwerken der eliten. Bijgevolg zullen deze zeker niet in hun eigen voet schieten.
Bij de politieke veteranen is de loyaliteit quasi 100%, iets wat over jonge wachtenden in de carrièresluis niet altijd kan gezegd worden. Zij moet zich jarenlang bewijzen. En ze hebben niet altijd het geduld om naar de pijpen van de seniorenliga te dansen. Daarom kiezen de partijen voor presidentskandidaten die meer met hun eigen ego bekommerd zijn dan met het welzijn van het land, die bereid zijn te spelen voor hen die – buiten beeld – alle regels aan hun laars lappen. Ergo: grijze van zichzelf vervulde presidentskandidaten met een dagelijks opgepoetst aureooltje, scepter en straffe toespraken, al dan niet op sociale media, waaraan niemand zich hoeft te houden.
Grijze haren… even verplicht bij het Amerikaanse politieke theater, als het “little black dress” in een vrouwenkleerkast. Degeneratie.