In poco media worden ze regelmatig vernoemd, de Oeigoeren, om duidelijk te maken hoe onmenselijk de Chinese overheid optreedt tegen deze benadeelde minderheid. In Syrië hebben ze ook een reputatie, die echter geen medelijden oproept, maar wel een van gewelddadige niets ontziende moordenaars. Zoals bij andere terroristische milities het geval is worden ze zelden of nooit met hun ware achtergrond genoemd, ze dragen het etiket “TIP”, goed voor „Turkestan Islamic Party in Syria“.

Vijf jaar geleden hebben de diaspora-Oeigoeren de strategisch belangrijke stad Jisr ash-Shugur in de provincie Idlib veroverd. De stad was van oudsher door een groot aantal Armeense christenen bewoond. Talrijke christenen werden verdreven, zochten hun heil in de provincie Latakia (regeringsgebied), waar ze nog steeds wonen. Jisr ash-Shugur is tot op heden de hoofdkwartier van de TIP. Hun reputatie is mogelijk nog afschrikwekkender dan hun kerfstok.

Eigenlijk wilde de TIP een kalifaat in de Chinese provincie Xinjiang stichten. De Chinese regering verzette zich – wat in het Westen bijzonder kwalijk genomen wordt. De strijdvaardige Oeigoeren weken uit – eerst naar Turkije (vandaar hun naam) – tot Erdogan inzag dat hij een gevaarlijke gifslang aan zijn boezem gedrukt hield en hen vriendelijk sommeerde hun biezen naar het zuiden, naar Syrië te pakken. Daar voelden de Oeigoeren zich thuis, hoorden tot de beste leerlingen van de Osama bin Laden-klas, de gewilligste volgelingen van ISIS-opperhoofd Abu Bakr al-Baghdadi. Erdogan zag de mogelijkheden voor een gebiedinpalming onder het mom van een “humanitair” initiatief, het „Oeigoerse Oost-Turkistan Verbond voor Opleiding en Solidariteit” (ETESA).

Op 25 april 2015 veroverden ze Jisr ash-Shugur. De stad is het bolwerk van TIP geworden; naar verluidt zouden zich sindsdien ca. 20.000 moslim Oeigoeren in de voormalige huizen der christenen geïnstalleerd hebben.
Bij alle latere grote gevechten in het NW van Syrië hebben de Oeigoeren deel genomen; o.a. de zware gevechten om het behoud van het door terroristen bezette Aleppo en in de provincie Homs. Geen enkele christelijke kerk mocht overeind blijven. En als het enigszins kan, geen enkele christen in leven.

De Syrisch-Turkse grensstreek was tot 1947 een Armeens centrum voor overlevenden van de 1915 volkerenmoord. Nadat Syrië de onafhankelijkheid kreeg, zijn enkele tienduizenden Armeniërs naar de Sovjetrepubliek Armenië verhuisd. In het district Jisr ash-Shugur, provincie Idlib, bleef slechts het Armeens-christelijke dorp Yacoubeh. Het dorp werd reeds in 2013 door radicale moslims veroverd; de Armeniërs vluchtten, de Arabische christenen bleven. De plaatselijke priester, Franciscaner pater Dhiya Azziz, werd tussen 2013 en 2016 twee keer ontvoerd, tegen een losgeld vrij gelaten. Bij veilingen in Idlib werden de in beslag genomen huizen en velden der christenen verkocht. Rondom het grotendeels zwaar beschadigde Jisr ash-Shugur delen de Oeigoeren uit de Chinese onrustige provincie Xinjiang de extreem-islamistische lakens uit.

Getuigenis van een gevangen genomen Oeigoer in Syrië:

De NAVO-lidstaat, tevens EU-toetredingskandidaat, Turkije is hun beste vriend. In Merkelland circuleren er bij de pers bewijzen dat in Idlib in Turkije gedrukte Arabische handleidingen verdeeld werden “Hoe omgaan met slavinnen?” Er is tevens sprake van geheime grensovergangen “voor islamisten en hun gezinnen” naar de Turkse gemeente Güvecci, onder het goedkeurend oog van zowel Turkije als al-Nusra.

Laten we ook niet vergeten dat toen Erdogan besloot de Syrische Koerden uit de noordelijke grensstreek te verdrijven, deze als de dood waren voor zijn stoottroepen, vooral dan – u raadt het – de nietsontziende Oeigoeren.

De raad die deze man uit de directe entourage van Erdogan gaf in okt. ’19 aan al-Qaeda in Idlib (HTS) is overduidelijk: “Ga elders “het spel spelen”, moorden, brandschatten, roven en ontvoeren. Ga naar het regeringsgebied, naar de provincie Latakia, dood de Alawieten (Assads oorsprong) en de christenen. Trek naar Raqqa, naar de bergen en ga daar tekeer tegen het Syrische leger, of naar Damascus maar laat de provincie Idlib gerust… die werd al bevrijd! Wij kunnen u niet beschermen.” Noteer: dit is een Turkse regeringswoordvoerder. Intussen beschermt Turkije wel degelijk de terroristen, levert wapens, stuurt Turkse militairen, beschiet regeringstroepen.

In dit verband publiceerden we: