Goede Vrienden,

Het euthanasieproces dat deze nacht eindigde in Gent tegen 3 artsen wegens de dood van Tine Nys (27 april 2010) heeft blijkbaar een grote weerklank. Er zijn heel wat onfrisse praktijken naar boven gekomen maar de uiteindelijke uitspraak van de jury was driemaal onschuldig, zij het met verschillende inhoud voor elk van de drie. Ik heb er in mijn bericht een ruime beschouwing aan gewijd, vanuit het licht dat in onze tijd niet meer mag schijnen: “In Gods Naam”. Het is tijd dat er een grondig en open debat gevoerd wordt over de zin en de onzin van euthanasie, niet met slogans, emotionele uitroepen en zware discriminatie van gelovigen of katholieken, maar met redelijke argumenten.

Met het tempo van een sneltrein zijn de christelijke en katholieke waarden in ons land over boord gegooid en daarmee zijn de “c” en de “k” eveneens in de benamingen verdwenen. De Christelijke Bond van Gepensioneerden werd OKRA en het Katholiek Vormingswerk voor Landelijke Vrouwen werd FERM, om maar een paar grote voorbeelden te noemen. De CD&V ziet ook niet veel heil meer in het behoud van de eerste letter. Daarentegen heeft de voorzitter van de federale evaluatiecommissie voor euthanasie,  zich “in Gods Naam”  afgevraagd waarom het tot een proces gekomen is. Hij is geheel doordrongen van de geest van de vrijmetselarij en mocht zijn groot ongenoegen ruimschoots voor de VRT ventileren.  Hij kent de inhoud van de woorden die hij spreekt niet (meer) en aanvaardt die ook niet. Ik wil voorstellen dat de beweging die bezig is onder gelovigen, ook door de vrijzinnigen zou gevolgd worden en dat zij openlijk zouden uitkomen waarvoor ze werkelijk staan en geen vrome dekmantel gebruiken om hun hieraan volkomen tegengestelde onwaarden te promoten. Geachte Heer voorzitter van de evaluatiecommissie, wil niet meer spreken “in Gods Naam”, ook niet in naam van de eerbaarheid van het medisch beroep en zeker niet in naam van de waardigheid van het menselijk leven. Wees eerlijk en zeg: “in naam van de  vrijmetselarij”.

P. Daniel

Vrijdag  31 januari 2020

Flitsen

Syrische familiegeest – Zondagnamiddag komt Yakub fier thuis uit de school met een goed rapport. Voor een deel van de vakken kreeg hij uitstekend en voor de anderen zeer goed. En de commentaar van de leerkracht was in verhouding. Voilà, dat is nu de extreme geweldenaar van 3 jaar geleden die omwille van zijn jaren straatleven niet kon lezen of schrijven (er is nog meer dan genoeg krachtpatserij van overgebleven!) En zo zijn er hier misschien nog duizenden kinderen over heel Syrië verspreid.

Er scheen die zondag een heerlijke zon bij stevig vriesweer. Een gelegenheid om nogmaals met de fraters een wandeling naar het Anti Libanongebergte te maken. In de sneeuw viel het mee. Waar de zon de sneeuw had doen smelten zakten we in de bruine modder weg. Het nodige was voorzien om een vuurtje te maken en thee te drinken. Dan trokken we weer terug om langs de grote weg op min of meer propere wijze thuis te geraken. We waren juist op de weg toen er een motor aankwam. De man stopte. Hij had zijn hoofd helemaal in een warme tulband gewikkeld en maakte zijn mond vrij om te spreken. Uit zijn  zak haalde hij  twee bruine bolletjes en gaf me er eentje. Hij legde uit dat het een soort eetbare paddenstoelen is en als er gedurende een drietal weken nog regen of sneeuwt valt, zo zei hij, zul je hiervan een overvloed kunnen  oogsten. Hij stapte met ons enkele passen van de weg, wees een plek aan met groene stipjes en met een stokje in de grond haalde hij er eentje naar boven om te tonen dat het allemaal paddenstoelen worden. Hij had er zelf plezier in en wij keken vol bewondering toe. Met een glimlach sprong hij weer op zijn motor. Hij wenste ons de vrede en wij wensten hem Gods zegen.  We hadden maar enkele passen gezet of een bestelwagen stopte en de chauffeur bood aan om ons mee te nemen naar Qâra. Neen, wij moesten maar tot aan het klooster geraken. Hij was toch blij dat wij op zijn  lege wagen sprongen en meereden tot aan de poort van het klooster. Ziedaar moslims die we nooit eerder ontmoet hebben en die ons beschouwen als leden van de Syrische familie. Zo was het voor de oorlog overal.