Echter leidt de onvolledigheid tot verwarring, zelfs tot een risico voor de volksgezondheid:
Wij passen ons aan
Maandelijks archief: september 2019
Onze (Anne)man(s) in de EU-praatbarak
Met deze woorden heb ik in Straatsburg uitgelegd waarom ik tegen Lagarde hebt gestemd aan het hoofd van de onzalige Europese Centrale Bank.
“Dames en Heren collega’s van de niet meer EPP-Socialistische bi-partite meerderheid maar van de inmiddels tri-partite meerderheid in dit Europees Parlement,
U hebt ondanks die uitbreiding met allerlei kunstgrepen uw Frans-Duitse aanduidingen van de EU topposities slechts met de hakken over de sloot door dit parlement gesleept. Voor de Macron-vondst Ursula Von der Leyen hebt u zelfs de 5Stelle in uw meerderheidsspel betrokken, ja, zelfs aan een substantieel deel van de Polen uit de ECR heeft zij haar nipte verkiezing te danken.Een van de sleutels van uw wankele meerderheid is de eveneens aanduiding van uw ECB-voorzitter in de persoon van mevrouw Lagarde. Wat we zeker nu al weten is dat zij een slaaf zal zijn van uw onrealistisch eurozone-beleid. Zij zegde de heropstart van het helicoptergeld door Draghi blindelings te zullen steunen zodat u, dames en heren van de meerderheid, dit continent verder onder schulden en vooral staatsschulden zult kunnen bedelven en Mevrouw Lagarde onder uw applaus, dat steeds meer begint te klinken als het orkest op de Titanic.
Wij zullen tegen stemmen.”
Bij gebrek aan beeldmateriaal van bovenstaande tussenkomst, voegen we nog deze van Derk-Jan Eppink eraan toe. Niet dat het enige indruk maakte, Lagarde kwam zelfs niet opdagen toen zij meerderheid vs. minderheid verkozen werd. Lees hier waarom zij o.a. niet geschikt is voor het ambt.
Prioriteiten
Frans(talig) protest binnen de EU
In een open brief aan de toekomstige EU-bazin, Ursula von der Leyen, klagen de Franse Calimero’s de overheersing van het Engels aan binnen de Babelse EU-Toren.
In Les Echos laat een groep EU-bollebozen weten dat zij “het recht hebben in het Frans te werken” want “in slechts 10 jaar ging de situatie van kwaad naar erger. Zelfs als heel de hiërarchie Franstalig is, dan nog krijgen wij mondelinge instructies slechts Engelstalige documenten te produceren…”
… En da’s niet eerlijk…
Frans is nochtans, samen met Engels en Duits, één van de procedure talen van de EU-Commissie. Echter, de “drie-werktalen”-regel werd nooit in een wet omgezet en een poging om dit in 2004 alsnog in de EU-grondwet te laten opnemen werd weggestemd, om uiteindelijk in het Lissabonverdrag uit te doven.
De Franse (of Franstalige) EU-ambtenaren willen de mogelijkheid zich in het Frans uit te drukken op alle media… met als gevolg deze dramatische oproep aan de nieuwe bazin: “U bent onze laatste hoop”, die zelf naar eigen zeggen drietalig is (Duits, Engels, Frans).
Citaat van de verontwaardigde Molière-adepten: “Als we Frans willen spreken, dan worden we snel voor arrogant versleten, maar niemand bekijkt de anglofielen scheef als zij hun taal opdringen. (…) Engels wordt een kleinere gemeenschappelijke noemer, we lezen dezelfde media, we spreken dezelfde taal in een verarmde vorm en we zien de wereld niet meer door onze eigen taalogen – een schande voor de EU, die verondersteld wordt de werkelijkheid van de diversiteit te bevatten.”
Deze oproep circuleert momenteel binnen de EU-Commissie om een maximum aantal steunende handtekeningen te verwerven.
Heden spreekt 51% van de EU-burgers Engels als moeder- of tweede taal. Ca. 26% kan Frans en ca. 32% Duits spreken. Zelfs na de Brexit zal nog steeds 45% van de EU-bevolking Engels kennen. Bovendien ca. 90% der schoolgaande kinderen leert Engels tijdens hun jaren verplicht onderwijs, tendens stijgend. In 13 EUropese landen is Engels verplicht de eerste tweede taal. 90% van de middelbare school-leerlingen leert Engels, zelfs als die taallessen niet verplicht zijn.
Frans concurreert met Engels als een van de 12 wereld-supercentrale talen. Deze zijn: Engels, Frans, Duits, Arabisch, Chinees, Hindi, Japans, Maleisisch, Portugees, Russisch, Spaans en… Swahili. Elk van hen – met uitzondering van Swahili – telt 100 miljoen sprekers of meer. Maar Engels is de enige echte wereldtaal. Met invloeden in andere talen, zoals in het Nederlands, Duits, Frans, Italiaans, Zweeds… (…)
Een staaltje van de taalvaardigheid onzer zuiderburen, al moet je daarvoor niet per se de grens oversteken:
En dit fragment konden we niet laten liggen:
Terugblik Wolgacruise (Goritsy)
Het Rybinsk-stuwmeer hebben we achter ons gelaten. Volgende bestemming: Goritsy met een bezoek aan het Kirillo-Belosersky klooster, (ga naar de Russische versie via vlaggetje bovenaan voor doorschakelingen naar binneninrichting, collectie, boeken e.d. ) opgericht eind 14de eeuw. Het is gewijd aan de h. Cyril (Kirill van Beloosero ) die tijdens de Tijd der Troebelen een bijzondere rol gespeeld heeft als toevluchtsoord voor edelen na de dood van Ivan de Verschrikkelijke. Het is één van de oudste kloosters en vestingen in Rusland – met 7 kerken binnen de muren – tegenwoordig een museum voor iconografie én bedevaartsoord voor gelovigen. Der omvangrijke bibliotheek en religieuze schatten werden verhuisd naar Moskou en St. Petersburg, o.a. de Zadonshchina, een militair verslag uit de 14de eeuw.
Tijdens de Pools-Letse invasie was het klooster één van de weinige forten in het NO van Rusland dat weerstand kon bieden tegen de vijand. Getuige daarvan de versterkte muren, 7 m dik met een totale lengte van 732 m; tot 1616 bleef het klooster onder een constante dreiging van aanvallen. In de 17de eeuw werden de muren versterkt en nieuwe gebouwen opgericht.
Tijdens de rondleiding met gids vernemen we meer over de leefomstandigheden der monniken. Ze sliepen met twee in een kamer, zonder enige luxe, zonder verwarming, in een kist met een deksel, dat slechts hun gezicht – voor zuurstof – vrij liet. Ze sliepen in een kist om de warmte van hun lichaam te behouden; het vroor immers de stenen uit de grond in hun kamer. Keien werden in de keuken verwarmd en in hun kist gelegd om daar niet gedurende de nacht te bevriezen. Het klooster kon zelf in hun onderhoud voorzien en bleef gespaard van de sovjet-zuiveringsdrang.
Het Witte Meer of Belojemeer is miljoenen jaren oud, ca. 30 m diep, met kristalhelder (… koud!) water. Men gelooft dat aanraking met het water tot een gezegende ouderdom zal leiden. Onze gids, Elena, dompelt met een verontschuldigend scheef lachje haar handen in het water.
Een verslag uit Syrië, zonder poco bril
Goede Vrienden,
De grote inzet van de Franse ngo S.O.S. Chrétiens d’Orient hebben we al herhaaldelijk vermeld. Deze wil christenen helpen in Syrië, Irak, Libanon, Egypte en Jordanië met noodhulp, medische hulp, opvoeding, handenarbeid… Ze ontstond in 2013 toen het beroemde dorp Ma‘aloula door terroristen werd ingenomen en zij de christenen en het christelijk patrimonium wilde beschermen. Initiatiefnemers waren Charles de Meyer en Benjamin Blanchard, beiden overtuigde christenen met enige politieke ervaring. Zoals verwacht, werd hun plots en succesvolk optreden zowel vanuit politieke als vanuit kerkelijke middens bekritiseerd, o.m. door het oudere werk Oeuvre d’Orient. Dat deze ngo zich onverdeeld aan de kant van de Syrische slachtoffers opstelde en dus terecht aan de kant van de wettige regering, konden sommige “politiek correcte” lui niet verkroppen. Hun kritiek was onterecht en werd meer ingegeven door na-ijver dan door oprechte bekommernis. Het aantal vrijwilligers dat hier een bepaalde tijd (een maand, een jaar …) zich belangeloos inzet, blijft toenemen. Steevast komen enkele frisse jongens en meisjes van deze S.O.S. ons ‘s maandags helpen.
Vorige zaterdag bezocht Benjamin Blanchard, algemeen directeur van deze S.O.S. samen met een veertigtal Fransen onze gemeenschap en we vierden met hen de Eucharistie van het feest van het hl. Kruis. (Zij maakten vele foto’s en zouden er mij enkele toesturen, wat nog niet gebeurd is). We stelden ons de vraag: zouden er in ons land geen leiders in staat zijn om jongeren op gelijkaardige wijze te bezielen?
Waarom boeit S.O.S. Chrétiens d’Orient zovele jonge (en minder jonge) Fransen en waarom zou dit in ons land niet lukken? Benjamin gaf me zijn contactgegevens en zal graag hen steunen die zich hiervoor willen engageren. Wie waagt het om hiervoor met ons contact op te nemen en zo ook voor onze jeugd een bijzonder zinvol project uit te werken?
Na enig nieuws over het leven in de gemeenschap een woordje over het voorstel dat ons land indiende samen met anderen in de VN Veiligheidsraad (waarom spreekt onze pers daar niet over?) Volgt een overweging over de megaleugens waarin onze wereld zich blijft wentelen. Tenslotte vind je in de toegevoegde info en video’s weer een uitgebreide informatie, o.a. over de gecompliceerde situatie in Idlib.
P. Daniel
Vrijdag 20 september 2019
Oecumenisch feest
Het feest van de Kruisverheffing wordt zowel in oost als west op 14 september gevierd. Op Goede Vrijdag valt de nadruk op het historisch gebeuren van Jezus Kruisdood. Nu gaat de aandacht naar de heerlijkheid van dit gebeuren. Het feest is verbonden met de plechtige inwijding van de basiliek van de Verrijzenis in 335, gebouwd op het graf van Christus in Jeruzalem. Voor ons is dit een groot feest. Op 14 september 2000 werd officieel dit klooster en de gemeenschap canoniek opgericht, nadat drie zusters zich gevestigd hadden in de inmiddels herstelde ruïne van Mar Yakub. Volgens een oude traditie zou de heilige Helena, moeder van keizer Constantijn de drie kruizen op Golgotha hebben terug gevonden. Deze zouden door de Perzen gestolen zijn maar door keizer Heraclius in 628 terug heroverd en teruggebracht zijn. Om dit te vieren worden vreugdevuren ontstoken. Er zijn christenen hier die vertellen dat zij nooit anders geweten hebben dan dat er ieder jaar op deze dag vreugdevuren werden ontstoken
Redenen genoeg om vrijdagavond een feest te organiseren.
Lees verderBrave New World
Terugblik Wolgacruise (… Yaroslavl)
Tijdens het varen worden we bezig gehouden met allerlei activiteiten. Zo is er ochtendgymnastiek, pianomuziek in de bar, wedstrijd matrosjka’s beschilderen met prijsuitreiking, filmvoorstellingen, verschillende lezingen over Russische geschiedenis, cultuur, iconen, keuken, souvenirs én Russische taallessen. Elke avond dansmuziek.
Die taallessen zijn nodig omdat we toch minstens het Cyrillisch geschrift moeten kunnen lezen als we tijdens de vrije tijd aan land “losgelaten” worden. Niet simpel, dat Russisch. We leggen de lat niet hoger dan de letters herkennen en enkele noodzakelijke woordjes te kunnen uitspreken. Uw dienaar had thuis een kleine woorden- en zinnenlijst samengesteld met fonetische uitspraak en vertaling, zodat die lessen eigenlijk overbodig waren.
Verder wordt er een koor samengesteld voor het zingen van Russische liedjes… in het Russisch. Na één poging geven we het op. Zingen is heel plezant in de Vlaamse Beweging, maar fonetisch broeden op het eenvoudigste taalgebruik is niet aan ons besteed. Maar we doen wel mee aan het gastoptreden met een eigen Nederlandstalige tekst over Rusland/Wolgacruise voor onze Nederlandstalige groep. Onze groep produceert zelfs twee liedjes waarmee we een pak beter scoorden voor inzet en fantasie dan de andere taalgroepen. We moesten dus elke dag repeteren. De Fransen hadden de vertolking van een eerder simplistisch Russisch sprookje over een raap, zonder gesproken tekst, de Duitsers een éénmansoptreden met de vertolking van een Amerikaans popliedje (… het verband met Rusland ontging ons totaal), de Canadezen en Ecuadorianen gaven forfait.
We verlieten Uglich met Yaroslavl als volgende bestemming. Echter, de Chicherin is er niet geraakt. Toen we ‘s morgens – net na zonsopgang – uit het raam keken, zagen we niet verder dan de reling. Voor de rest dikke mist. Even later kwam de zon erdoor en scheen met een verblindende straal op een gouden koepel van een kerk. Echter, deze kerk stond niet in Yaroslavl maar wel in Myshkin a/d Wolga, ten noorden van Uglich. Bij het ontbijt kregen we te horen dat de overheid ‘s nachts alle scheepvaart stilgelegd had wegens de dikke mist. Een blik op de Wolga en Myshkin:
We zouden met een bus naar Yaroslavl gebracht worden. En zo geschiedde. Eigenlijk wel tof, want zo kregen we nog een rondrit door Myshkin, een slaperig plaatsje, een nederzetting uit de 15de eeuw, met tijdens het Sovjettijdperk een geïndustrialiseerde kolchose, en we kregen tijdens de rit de gelegenheid het hinterland vanuit de bus te bekijken. Wat is dit land, de natuur oneindig. Tijdens de rit vernemen we meer over fauna en flora, over bomen (vooral loofbomen in deze regio – naaldbomen meer in het noorden), bloemen, paddenstoelen (Elena stelt dat iedere normale Rus in de herfst paddenstoelen gaat plukken) , vissen en wild. Er zitten daar beren, wolven, vossen, lynxen, slangen en andere lieflijke beestjes. Elena vertelt ons de hele tijd in de bus over haar land. Het meeste van de oneindige stroom informatie hebben we intussen vergeten… Dit feitje herinneren we ons nog. Terwijl wij ons hier zorgen maken over een of andere eenzame aangewaaide wolf / wolvin, krijgt een Rus die vijf wolven neerschiet (… of op een andere manier doodt) een jachtvergunning voor een eland – iets dat blijkbaar hoog op het verlanglijstje van elke rechtgeaarde jager staat. We hebben vergeten te vragen waar en of men de gedode wolven ergens als bewijs moest binnen brengen. Links en rechts wordt de natuur onderbroken door een zoveelste datscha. Stedenbouw zou hier een rotberoerte krijgen: Vlaamse koterijen op hun best. De bouwvalligste of lelijkste ziet u niet op onderstaand filmpje, maar in principe is dit wel de bouwstijl: schuin dak wegens de sneeuwval in de winter.
Elke vrijdag trekken de stedelingen naar hun datscha, kweken er groenten en fruit. Elena meldde ons dat de Russische regering zou trachten de vierdagen-werkweek in te voeren. Kunnen ze drie dagen per week in hun buitenhuisje verblijven. Geen idee of dit met behoud van loon is.
Op Yaroslavl, dat in zijn geheel op de UNESCO werelderfgoedlijst staat, samen met St. Petersburg, zijn we meteen verliefd. Slechts twee steden delen deze eer; de andere steden hebben slechts monumenten op de erfgoedlijst. Het heeft een vakantieflair zoals een stadje aan de Mid. Zee: kleurrijk, proper, niet druk, veel bloemen en parken. In Yaroslavl vloeien de rivier Kotorosi en de Wolga bij elkaar. In het stadsblazoen prijkt een beer. En daar kan je niet naast kijken: beer hier, beer daar, beren overal. Ook standbeelden van beren, plantsoenen met beren, knuffels, postkaarten, affiches, bekers, glazen, hemdjes, petten… allemaal schattige beren. (Oorsprong)
Een plaatselijke gids loodst ons door de stad. We bezoeken het Transfiguratieklooster, de kerk van St. Elias de Profeet, beroemd om zijn fresco’s en de St. Nikolaas de Wonderwerkkerk. Als afsluiter worden we uitgenodigd in het Goeverneurshuis, het huidige Kunstmuseum, waar we verwelkomd worden door twee mooie meisjes in 18de eeuwse klederdracht. Mét een muzikaal afscheid én dans… Dan is er nog vrije tijd en eventueel marktbezoek.
Eerst wordt getoond hoe het moet… Dan worden de gasten uitgenodigd…
Yaroslavl, we vergeten je niet.
Quo vadis, Syria?
Na twee weken verstoken geweest te zijn van de actualiteit in Syrië (en elders) zal onze redactie trachten een huidige stand van zaken te schetsen.
Idlib. Nadat de Syrische regering de terroristen de mogelijkheid gaf zich terug te trekken uit andere regio’s in Syrië zodat de plaatselijke bevolking niet meer als levend schild kon dienen of de burgerbevolking in omringende steden als dagelijks doelwit voor raketten en mortieren fungeerde, zitten de bloeddorstigste islamitische fanaten intussen op een kluitje verzameld in het noordwesten van Syrië, in Idlib. De poging om de hen af te zonderen van de zgn. “gematigde rebellen”, zoals gepland tijdens de Astana-gesprekken, is niet gelukt. De installatie van Russische en Turkse observatieposten in de zgn. gedemilitariseerde zone en aan de grenzen met regeringsgebied waren een schot voor de boeg; HTS & co. weigerden eraan gevolg te geven. Integendeel. Om de burgerbevolking te beschermen tegen de dagelijkse projectielen, kon het Syrische leger kon niet anders dan hen te verdrijven, dieper in Idlib. Ongeacht het feit dat er stuk grondgebied heroverd werd is de situatie strategisch gezien nog steeds dezelfde. Idlib blijft het kruitvat, waar concurrerende moslim terroristen de bevolking en elkaar de duvel aandoen. Tekenen present: HTS (al-Nusra), de grootste groep, het NFL (National Front for Liberation), een amalgaam kleinere terroristische groeperingen die onder de bescherming van Turkije fungeren om de Turkse invloed in Syrië te vergroten en de HTS’ invloed te beperken, de Turkistan Islamic Party, genoegzaam bekend als de Oeigoeren, die tot de laatste man zullen blijven vechten vermits ze nergens heen kunnen, Hurras al-Din, tweelingbroertje van HTS, dat zelfs niet probeert zijn band met al-Qaeda te verbergen. Met hoeveel ze zijn? De aantallen worden door de verschillende groepen opgeschroefd om hun populariteit ogenschijnlijk te steunen en om concurrenten van de wijs te brengen. 60.000? Nog steeds een indrukwekkend aantal zwaar bewapende, niets ontziende, godsdienstfanaten waarvoor een mensleven van geen tel is.
Bij de recente bevrijding van noord-Hama en zuid-Idlib bleek hoe zij onder de grond een waar bolwerk met tunnels, bunkers, opslagplaatsen, landmijnen in de nabijheid van de burgerbevolking op poten gezet hadden, iets wat in heel Idlib het geval is. Of hun commandocentra en raketinstallaties in scholen ondergebracht hebben zodat zij hopen dat ze beschermd zijn door het menselijk schild der bevolking. Of – ideaal voor anti-propaganda tegen Assad/Rusland – aantonen dat scholen en ziekenhuizen opzettelijk belaagd worden.
HTS is dé grote baas, heeft kleinere groeperingen opgeslorpt, hen gedwongen zich aan te sluiten en bovendien heeft HTS een soort bestuur opgericht, de Syrian Salvation Government (… vert.: “Syrische reddingsregering”… Je moet maar durven! Redding van wat? Van geloofsvrijheid, van gelijkheid man/vrouw, van een normaal leven zonder inmenging van de dictaten ener bewierookte Profeet?). Hun bestuur leidt regelmatig in de gebieden, die mogen genieten van de “redding”, tot protesten bij de bevolking wegens lukrake arrestaties, verdwijningen, in beslagnames, voorkeurbehandeling van de “vrienden”, chantage, omkoping, uitzettingen, verdrijvingen, schoolsluitingen, enz… De zelfverklaarde “reddingsregering” heeft zich behoorlijk veel macht toegeëigend: binnenlandse zaken, justitie, gezondheid, religie, economie, onderwijs, ontwikkeling (… naar het steentijdperk), lokale administratie en diensten, sociale zaken. En een eigen politiemacht, met beperkte verantwoordelijkheden, zoals verkeer, het jagen en vangen van criminelen en het oplossen van geschillen. Omkoping is perfect toelaatbaar als HTS er beter van wordt. De belangrijkste verbindingswegen noord-zuid en oost-west, de M4 en M5, worden volledig door HTS gecontroleerd. Wie er gebruik van maakt moet wegentaks betalen. Idem dito voor de durvers die het Idlibparadijs willen verlaten via de humanitaire corridors – definitief of om goederen in te voeren. HTS heeft de olie- en gashandel in handen, legt te pas en onpas belastingen en heffingen op en verdient ook aan witwaspraktijken. Ze moeten voor de maffia niet onderdoen. Maar ook uit het buitenland wordt hen geld toegeschoven; bv. salafistische liefdadigheidsinstellingen uit de Prachtlanden Koeweit, Qatar en S.A. en hooggeplaatste religieuze figuren en kapitaalkrachtige personen in Jordanië en Turkije die sympathiseren met hun gedachtengoed. Massale collectes brengen steeds minder op. HTS ziet zich verplicht de lokale bevolking verder uit te persen.
Naar verluidt zou de bevolking sinds 2011 verdubbeld zijn: nu 3 miljoen inwoners. Vooral soennieten. Minderheden zoals Koerden en christenen werden verplicht hun huis te verlaten en te vluchten. Zo niet… Naar schatting zou ca. 40% van de huidige inwoners afkomstig zijn uit vroegere door terroristen bezette gebieden, m.a.w. de “rebellen” die samen met hun gezinnen een vrijgeleide kregen naar Idlib. Officieel strijden zij voor de “overwinning van de revolutie”. In werkelijkheid voor het afdwingen van een radicale islamstaat onder de beschermende vleugels van Turkije.
Wapenstilstand? Hoe kan er ooit een blijvende onderhandelde wapenstilstand ontstaan uit het gedachtengoed van radicale moslims, die andersdenkenden niet het licht in hun ogen gunnen? De drie Astana-onderhandelaars, Rusland, Iran en Turkije beloven steeds weer dat Syrië ondeelbaar en autonoom is en moet blijven. Echter… bij Turkije spelen grotere belangen mee. Het Ottomaanse Rijk wenkt aan de zuidelijke grens…
Hierbij beeldmateriaal van een ondergronds bolwerk, 10.000 m2, in de buurt van Khan Sheikhoun. “Prutsen aan de keukentafel”? Ondergrondse ruimtes, diep onder de oppervlakte, ca. 2 m hoog en breed genoeg om een auto erdoor te laten rijden, voorzien van mijnen. Met een keuken, technisch atelier, watervoorziening, filmstudio… enz. De ontmijners kunnen slechts enkele meters per dag beveiligen. Nog maanden werk voor de boeg. Enkele kilometers verderop, aan de andere kant van Khan Sheikhoun een zelfde vondst, maar nog groter. Daarin wordt de aanwezigheid van de Witte Helmen duidelijk én hun filmcarrière ten bate van de westerse traanklieren. Opmerkelijk: een hazmat suit (beschermend pak tegen giftig gas), geproduceerd in G.B. (2004). Een grote voorraad wapens en munitie, legerkledij. Geen spoor van een verpleegpost voor burgers. Het is overduidelijk dat dit niet met een spade en houweel uitgegraven werd. Graffiti met lieve woordjes aan het adres van het Russische en Syrische leger: “Wij zullen jullie bloed drinken”.
Ook de straten zijn niet veilig met bomauto’s en landmijnen.
Karin Leukefeld, Duitse onafhankelijke journaliste, geaccrediteerd in Damascus, gespecialiseerd in het M.O., bericht vanuit de bevrijde regio noord-Hama/zuid Idlib. De civiele bescherming richt een opvangkamp op en zoekt naar menselijke resten, zowel burgers als soldaten, slachtoffers van de terroristen. De in een massagraf gevonden overblijfselen worden naar een ziekenhuis in Hama gebracht ter identificatie en vaststelling van de doodsoorzaak. Zij beschrijft verschrikkelijke feiten: folteringen, onthoofdingen, overreden met tanks…
Zij gaat in op de drie Astana-protoganisten. Niemand heeft een concreet Idlibplan kenbaar gemaakt. Het mag duidelijk wezen dat Turkije – op zijn zachtst gezegd – andere belangen heeft dan Rusland en Iran. Het verst, of het duidelijkst, gaat de Russische president Poetin die stelt “dat het niet aanvaardbaar is dat terroristische groepen verder in Idlib kunnen hun ding doen en dat zijn land het Syrische leger zal blijven ondersteunen bij hun strijd tegen deze milities.” Turkije wil dat het Syrische offensief stopt en er wordt gesuggereerd dat Turkije door de VSA en andere westerse NAVO-staten gesommeerd werd in Idlib stelling te houden zonder de uitvoering van het de-escalatie-akkoord. Duidelijk, toch? M.a.w. Turkije moet plaatsvervangend Assad blijven het vuur aan de schenen leggen en ervoor zorgen dat het land verdeeld blijft. Mevrouw Leukefeld herhaalt dat de humanitaire corridor vanuit oost-Idlib naar regeringsgebied quasi ongebruikt blijft vermits de terroristen de bevolking tegenhouden – zelfs beschieten, als deze zich richting grensovergang begeeft.
Zij werd begeleid naar de plaats waar de zgz. sarinaanval in Khan Sheikhoun plaats vond. De bewijzen werden door de terroristen voor onderzoek naar Turkije gebracht… Een onafhankelijk onderzoek werd er nooit uitgevoerd. Niet nodig, vermits de poco wereld de rol van aanklager, rechter en beul gereed had.
Geïnteresseerd in de belgische bijdrage in het Syrisch conflict? Het land b (met een tijdelijk zitje) diende samen met Koeweit en Duitsland een resolutie-ontwerp in bij de Veiligheidsraad der VN dat de terroristen in Idlib bescherming moet bieden. Rusland en China hielden de boot af dank zij hun veto. Hebben we al gehad. Telkens de terroristen in het gedrang komen wordt er de “humanitaire” hangmat bovengehaald, waarvan slechts de terroristen mogen gebruik maken. Dat aan de Idlib-bevolking de mogelijkheid geboden wordt via een humanitaire corridor veiligheid op te zoeken in regeringsgebied, dat de terroristen hen daaraan hinderen, dàt ontsnapte blijkbaar aan de aandacht van de resolutie-indieners.
Vanzelfsprekend reageerde de Syrische vertegenwoordiger al Jafaari. “De inkt van de humanitaire pen droogt op als het gaat om de buitenlandse aanwezigheid in Syrië. Het resolutievoorstel is een vooringenomen voorstel tot resolutie. Het is een politiek en geen humanitair voorstel.”
Een constructiever voorstel, dat aan de internationale media-aandacht ontsnapte, kwam van de Tsjechische eerste minister Andrej Babis die pleit voor internationale samenwerking om de terugkeer van gevluchte Syriërs naar hun vaderland mogelijk te maken. “De énige oplossing voor de vluchtelingen is de terugkeer naar hun vaderland. Mochten de VN nuttig werk verrichten – quod non – dan had er iets kunnen gebeuren.” En refererend naar de sleutelrol van Rusland: “Zonder Rusland kan de situatie in het M.O. niet opgelost worden.”
Het laatst verspreide riedeltje over president Assad van een dubieuze organisatie met zetel in Qatar, vlotjes gecopieerd en verspreid door de poco media, ging ditmaal over de vervolging van christenen. Al zullen deze leugens slechts op verbazing en ongeloof stuiten… Pater Daniël heeft er twee dagboeken over geschreven…
We sluiten voor vandaag af met een welgemeend “goodbye” aan messenslijper John Bolton, wiens carrière als oorlogsfluisteraar plotseling beëindigd werd. Wat gaan we nog beleven? De vredesprijs voor Donald Trump?
Cabinemensen
Indien we “vluchtelingen” op deze wijze zouden onderdak geven, heel de poco Gutmenschenwereld stond op zijn kop.
Cabinemensen – Worden linkse dogma’s over ‘deeleconomie’ de toekomst van huisvesting in het Westen?
Cabinemensen: Moderne huurslaven die nooit een huis zullen hebben.
Stedelijke millennials verbrassen de helft van hun inkomen om in de capsules van verpauperende megasteden te wonen.
Geen privacy, geen huisdieren, geen gezin. Bijeengepakt wonen met andere cabine-bewoners op stapelbedden in gevangenisstijl.
Gedwongen om als mieren in kolonies te leven omdat geen van hen het zich nog kan veroorloven om een huis te kopen.
Dit is vandaag de realiteit in Venice Beach, Californië. Deze Amerikaanse staat bleek de afgelopen decennia al vaker ground zero voor de verspreiding van cultuurmarxistische ideologieën en leefgewoonten onder de Westerse volkeren wereldwijd.
Voor dit “droomleven” betaal je 1250 euro per maand. Hiervoor krijg je “affordable, flexible housing”, een stapelbed in een zaal, of een “deelcabine”. The American Dream bereikt het niveau van Hong Kong. Wordt op de markt gebracht door PodShare en/of DormShare. Wat is de volgende stap? Verplichte euthanasie voor daklozen?
Meer bij Katholiek Forum.