Goede Vrienden,

De heilige Augustinus (+ 430), die we woensdag vierden, mag geen aanleiding zijn om de grootheid en originaliteit van oosterse kerkvaders en heiligen te vergeten. Niettemin willen we nu en hier in het oosten een speciale meditatie aan hem wijden. We beschouwen hem als de grootste vormgever van het christelijk geloof in het westen, na de heilige Paulus. We willen hem voorstellen als de patroon van alle zoekers, van hen die in verwarring zijn en krampachtig verlangen naar de diepste waarheid. Zijn moeder, de heilige Monica, was een zeer gelovige vrouw. Augustinus echter beschouwde gedurende de eerste periode van zijn  leven het christelijk geloof en de Bijbel als iets voor oude vrouwen. Zelf was hij een verwoede aanhanger van het manicheïsme, de leer van de Babyloniër Mani uit het  midden van de derde eeuw. Mani bracht zogenaamd na Zarathustra, Boeddha en Jezus eindelijk de echte “gnosis” of kennis en het ware heil, gebouwd op een radicaal dualisme. Onafhankelijk zouden er twee machten bestaan, die van het goede en die van het kwade. Alleen met Mani kon men het kwade overwinnen en in de wereld van het heil geraken.

Augustinus bleef eerlijk met zichzelf en begon steeds meer tegenstrijdigheden in het manicheïsme te ontdekken. Ondertussen was hij de gevierde retor in de keizerstad Milaan en moest af en toe op feestdagen een rede houden ter ere van de keizer. Hij wist dan dat hij aan het liegen was en hij wist dat de toehoorders wisten dat hij loog. Zij genoten van zijn gedreven toespraak en hij zelf genoot er ook van, maar in zijn hart bleef hij eerlijk. Dit bracht hem uiteindelijk tot de ontdekking van de waarheid. Hij gaf zijn baan op. In de kathedraal van Milaan weende hij omwille van de schoonheid van de liturgie en van de heilige Schrift, door Ambrosius uitgelegd. Nu beleefde hij wat hij in het diepst van zijn  hart steeds had verlangd. Plots wist hij: ik heb de Waarheid gevonden, Gods Liefde in Jezus Christus, zijn Evangelie en zijn Kerk.

“Laat heb ik U bemind, Schoonheid, zo oud en zo nieuw…”.

Zijn lange, zware en eerlijke strijd met zichzelf, zijn  overgave en uiteindelijk zijn persoonlijke ontmoeting met Jezus Christus en de Kerk, beschrijft hij uitvoerig in  zijn beroemde “Belijdenissen”. Hij belijdt zijn eigen zonden en onmacht  én hij belijdt de  grootheid van Gods liefde die hij altijd, ook onwetend in het diepst van zijn wezen meedroeg. “Gij waart binnen en ik zelf was  buiten”. Augustinus heeft naar de waarheid gezocht, hij heeft passioneel van een meisje gehouden, waarmee hij niet getrouwd was,   die hem zijn zoon Adeodatus gaf en waarmee hij vijftien jaar geleefd heeft. “De plaats waar ik haar uit mijn hart gerukt heb is altijd blijven bloeden…”. Hij heeft zijn moeder ontgoocheld en bedrogen door te beloven met haar naar Italië te reizen en dan ’s nachts alleen te vertrekken. Hij heeft zijn toehoorders bedrogen. In het diepst van zijn  wezen bleef hij echter eerlijk met zichzelf en daar ontmoette Hij God. Hij had de moed om aan zijn leven radicaal een andere wending te geven. Hij kon niet leven zonder gemeenschap van mensen. In zijn eerste gemeenschap nam hij zijn zoon en zijn moeder op. Later, als bisschop leefde hij samen met zijn priesters. Toch vraagt hij dat ze hem de laatste dagen van zijn leven alleen laten omdat hij zich wil voorbereiden op de grote ontmoeting.

De “belijdenissen”  bevatten zijn levensgetuigenis, strikt persoonlijk en uniek met de weergave van zijn meest intieme gevoelens. Hoe kan deze meest eigene levensgeschiedenis anderen interesseren? Omdat zijn “Belijdenissen” zo authentiek zijn, daarom zijn ze ook zo universeel.

Je krijgt enig nieuws uit de gemeenschap, een hoopvolle klank uit Syrië en een grote hoeveelheid nieuws en berichten over de politieke, militaire en morele situatie. Tenslotte geef ik je weer een hoeveelheid slechte foto’s van een slechte fotograaf met een  oude kapotte camera, als bewijs dat de inhoud van een boodschap belangrijker is dan de Hollywoodkwaliteit van beelden. (Nvdr: kunnen wij op technische redenen niet bijvoegen.)

P. Daniel

Vrijdag 30 augustus 2019

Stichtende  verhalen

In Qâra heeft een rijke Syriër een mooi huis gebouwd. Naast zijn huis heeft hij een modern sportcomplex aangelegd in dank aan de president en ter ere van de “martelaren”, nl. de vele soldaten en anderen die hun leven gegeven hebben voor de bescherming van het volk. Iedere groep en iedere persoon mag gratis het sportcentrum gebruiken. Moge de Heer deze edelmoedige Syriër zegenen.