Het lijkt wel alsof het offensief van het Syrische leger in de noordelijke provincie Idlib in de westerse media beantwoord wordt – neen, niet met wapens, alleszins niet met fysische – maar wel met gif – neen, niet met gif dat de longen of de huid verbrandt – maar wel met gif dat de hersenen van een doorsnee kijker, resp. lezer, binnensluipt en zijn beoordeling en mening beïnvloedt.
Enkele dagen geleden nog op de Duitse staatszender: het riedeltje over de “dictator” Assad die zijn volk uit pure bloedlust uitmoordt werd gewoon tijdens het journaal herhaald, begeleid met beelden van ruïnes en wanhopige burgers. Gisteren deed de nullenzender in Terzake er nog een serieuze schep bovenop. Als “duiding” bij de herdenking van 75 jaar landing in Normandië trok de cameraploeg naar een oorlogskerkhof in de Westhoek, naar de Menenpoort, met als hoofdcommentator een Witte Helm-acteur die ook zijn versie over de chemische aanvallen van Assad, begeleid door beelden van hun eigen cameraploeg over dappere reddingsacties, mocht herhalen. Suggestieve vragen van de reporter, hoeveel namen men zou moeten beitelen voor Syrische slachtoffers, over het verschil van gifgas in Syrië en de loopgraven van WOI. Met als afsluitende conclusie dat Assad nog steeds zijn eigen bevolking uitmoordt… in Idlib. Met in de rand de opmerking dat er zich islamitische terroristen in Idlib bevinden, maar dat deze niet mogen verdreven worden als daarbij de burgerbevolking het slachtoffer wordt. Alsof de burgerbevolking nu niet het slachtoffer is van de genoemde terroristen. Zelfs vluchtelingenkampen worden niet ontzien…
Wat ons bij het thema Idlib brengt. Je kan je afvragen of journalisten verplicht oogkleppen moeten dragen. Of ze hun eigen leugens geloven.
Het akkoord tussen Turkije en Rusland, waarbij overeengekomen werd dat er langs heel de grens een de-escalatiezone moest komen, waaruit terroristen zich samen met hun (zware) wapens moesten terugtrekken, met observatieposten bemand door het Turkse leger die verondersteld werden de vrede te verzekeren, werkt niet. Kan niet werken vermits de terroristen weigerden zich terug te trekken en de zone over te laten aan de daar wonende burgerbevolking. Nou én, schijnen de protagonisten te denken. Het tegendeel blijkt, waarom zouden ze? Ze weten perfect dat heel de provincie Idlib hun énige kans nog is om het westen te overtuigen het Syrische regeringsgebied onder een bommentapijt te begraven. En die tactiek ziet u weerspiegeld in de nieuwsuitzendingen in de westerse media, die hun “neutrale” informatie nog steeds halen bij het éénmans zgn. Observatorium in Londen, dat uitsluitend nieuws van de zgn. “rebellen” als waarheid verkondigt. Het heeft totaal geen zin over de hoofden van de belanghebbenden heen akkoorden te sluiten, die toch niet nageleefd zullen worden.
We hebben het bij herhaling aangeklaagd: niemand in de westerse pers heeft het over de raketaanvallen van de terroristen op de burgerbevolking in regeringsgebied, op woonwijken, op het industrieterrein van Aleppo, op doelwitten in de provincies Latakia en Hama. Met een échte de-escalatiezone zouden deze grotendeels onmogelijk zijn. Quod non. Turkije observeert en laat begaan. Stuurt wapens naar hun beschermelingen. Eens moest het er van komen: de Syrische regering kon niet anders dan ingrijpen. Ook omdat er herhaaldelijk berichten over geplande chemische aanvallen gemeld worden, die dan in de schoenen van Assad kunnen geschoven worden.
Maar niemand in de poco westerse media besteedt daar aandacht aan. Ook niet aan de slachtoffers in regeringsgebied. Burgerslachtoffers. Waarmee we bij de titel komen: “Onzichtbare kinderen”, die wij een gezicht gaven.
Kinderen in de oorlog. Niemand is er ongevoelig voor. De zgn. “rebellen” met hun HTS-cameraploeg der Witte Helmen waren lange tijd meester in het bespelen van intuïtieve gevoelens der publieke opinie. Reddingsoperaties met bloedende, bestofte kinderen. Of dramatische scènes in ziekenhuizen waarin kinderen ogenschijnlijk gereanimeerd worden na een chemische aanval. Steeds gevolgd met een beschuldigend “Assad”. Maar geen woord over verdwenen, ontvoerde kinderen: niet door Assad, maar door de moslimterroristen.
De afbeelding bovenaan toont kindslachtoffers, gedood door de terroristen in Idlib, die vanuit de zgn. de-escalatiezone de burgerbevolking van enkele christelijke dorpen en stadjes herhaaldelijk beschieten, terroriseren.
Op 12 mei werd het christelijk stad Hala Mkashkash,, dichtbij de “de-escalatiezone” bezet door HTS & co het doelwit van Jaish Al Izza, een filiaal van HRS. De aanval gebeurde net nadat buurstad Qalaat Al Madiq door het Syrische leger heroverd werd. HTS nam burgerwijken en het klooster in het vizier. Dit klooster bevindt zich bovenop een heuvel; het huisvest bovendien een school en een gemeenschapscentrum. HTS schokschoudert: zij zien het als een militair doelwit. Hun eigen Amjad News persbureau signaleerde “3 inslagen door Grad raketten. 3 Shabiha gedood.” (Shabiha is de beledigende naam voor iedereen die trouw is aan de Syrische overheid, maar wordt in werkelijkheid gebruikt om de moord op iedereen die niet hun extreme islamversie aanhangt goed te praten). Een retoriek die door de westerse media gevolgd wordt; de gedode burgers en kinderen worden vlotjes door de westerse pers verzwegen of geminimaliseerd. Slachtoffers worden zo nummers, ontmenselijkt, uitgegomd voor de westerse bewustvorming, terwijl het omgekeerde, de zgz. “moedwillige aanvallen van Assads leger tegen de burgerbevolking” in Idlib breed uitgesmeerd worden. Een voorbeeld dat hier nauwelijks aandacht kreeg: de slachtpartij (je kan het niet anders noemen) in Rashideen in april 2017 toen de al-Nusra-terroristen, die een vrijgeleide kregen naar Idlib, een zelfmoordcamion lieten ontploffen in Kafarya en Foua in de zuidelijke rand van Aleppo. Meer dan 100 doden, de meerderheid kinderen. Zij werden in de westerse media “regeringssupporters” genoemd. Niet erg dus.
Vier kinderen — Bashar Nemeh, Jessica Karajian, Suhair Adnan and Engi Faisal Razouk — samen met een volwassen vrouw, Hala Mkashkash, stierven tijdens de aanval op As Suqaylabiyah, door de Grad raketten, geleverd door… rebellen-bevriende westerse landen. (foto bovenaan)
Vijf andere kinderen werden gekwetst door scherven (shrapnel), ook Marcel, broer van Bashar Nemeh, één van de gedode kinderen. Marcel had zware hoofdletsels, werd naar het ziekenhuis in Hama gebracht, waar hij zes dagen later overleed.
De vader van de twee Nemeh broertjes werd in 2014 gedood. Hij nam dienst in het Syrische leger om zijn dorp en land te verdedigen tegen moslimterroristen. Yasmeen Zarrouf, weduwe, blijft nu alleen achter.
Onze redactie heeft herhaaldelijk geschreven en beeldmateriaal geplaatst over de belaagde christelijk stad Mhardeh waar de Chrétiens d’Orient hun hemel verdienen door de christenen daadwerkelijk te helpen. Ondanks het gevaar voor eigen leven door raketaanvallen vanuit Idlib. In september 2018 werden zowel Mhardeh en As Suqaylabiyah getroffen door verboden clustermunitie en Grad raketten. In Mhardeh vielen 13 burgerslachtoffers. Was de poco pers toen verontwaardigd? Of… werd dit überhaupt in het nieuws gebracht?
Kindslachtoffers. Ook de niet gedode kinderen zijn slachtoffers in As Suqaylabiyah. Kunnen ze nog naar school? Wat met hun examens? Ouders vrezen dat hun kinderen opnieuw het doelwit zullen worden. Wanhopige burgers steken honderden kaarsen aan in de straten waar hun gedode kinderen speelden.
Marcel werd zes dagen na zijn broertje begraven. Zonder enige vorm van medeleven in de westerse media, zonder foto, zonder een verontwaardigde journalist, zonder een triest-kijkende nieuwslezeres. In hun stad werd hun foto toegevoegd aan een muur van verdriet, met ca. 106 namen van burgerslachtoffers.
Zoals de Chrétiens d’Orient bekend maakten, als er niet voor gezorgd wordt, dat deze christelijke dorpen en steden, beschermd worden, dan zullen zij – de christenen – moeten wegtrekken. Het is niet normaal dat er noodgedwongen een burgerinitiatief opgestart werd om vrouwen een schuttersopleiding te geven zodat ze hun gezin en woonst kunnen verdedigen tegen mogelijke aanvallen van moslim terroristen.
Als u in de toekomst nog eens om de oren geslagen wordt met poco duiding over de militaire toestand in Idlib, over de betichting van wreedheden waaraan de Syrische overheid en diens bondgenoten zich schuldig maken op onschuldige burgers, denk dan ook even aan deze “onschuldige” burgers en kinderen, waaraan geen letter gewijd wordt.
Volgens de laatste berichten gaat HTS nu duidelijk in het offensief, richting zuiden, Hama, waardoor de christelijke dorpen en steden nog meer in hun vizier komen:
