De oneerlijke economische sancties tegen het Syrische volk waren de hoofdreden achter de vertraging en moeilijkheden bij de olie- en voedselimport. De Amerikaanse geplogenheden om unilaterale dwangmaatregelen op te leggen tegen landen, die weigeren zich te onderwerpen aan hun dictaten, zijn illegaal. Ze gaan in tegen het VN Charter, tegen de internationale wetgeving en het multilaterale handelssysteem en vergroot het menselijke leed van landen die door deze sancties getroffen worden. De Amerikaanse sanctiepolitiek wil regionale vrede en stabiliteit ondermijnen.
De unilaterale dwangmaatregelen tegen het Syrische volk moeten dringend stopgezet worden. Meer en meer worden de gevolgen voor de leefomstandigheden van de Syrische burgerbevolking duidelijk. (Pater Daniël berichtte in zijn wekelijkse nieuwsbrief over de stroomonderbrekingen.)
De economische oorlogsvoering, door het beletten van handel, beïnvloeding van de media of het bestraffen van degenen die Syrië willen helpen, heeft verschillende doelstellingen op korte en lange termijn. In se wil men economische problemen veroorzaken die verdeeldheid in de samenleving moeten veroorzaken, zodat Assad en zijn regering alsnog kunnen verwijderd worden, en investeerders afschrikken – deze zullen immers ook worden bestraft als ze het wagen zaken te doen met Syrische bedrijven of met de overheid.
De belangrijkste doelstelling van de sancties tegen Syrië is de plaatselijke productie van goederen te beletten en het land om te vormen tot een verbruikersstaat, afhankelijk van andere landen, in plaats van een zelfvoorzienende productieve onafhankelijke staat.
De effecten van economische sancties en het embargo op de leefomstandigheden van de bevolking zijn niet nieuw voor de Syriërs. Sinds westerse landen de olie-invoer uit Syrië verboden werden de staatsinkomsten hierdoor geraakt, met als gevolg dat de handen van de regering gebonden waren om de lokale markt te voorzien van nodige importwaren, zoals voor 2011. Andere maatregelen met een impact op de economische situatie is het beletten dat olietankers de Syrische wateren kunnen binnenvaren, ook al is dit illegaal, maar het gebeurt toch met als gevolg een tekort aan brandstoffen. Geen enkele reder wil riskeren dat zijn tanker aan de ketting gelegd wordt.
Met de EU-sancties tegen Syrische zakenlui wil de EU bereiken dat er goederen de Syrische markt bereiken; daar bovenop komen de verboden op geldtransfers door Syriërs in het buitenland met alle nadelige gevolgen. De EU verloor haar onafhankelijkheid, loopt braaf aan de Amerikaanse leiband, is medeverantwoordelijk voor het aanhoudend lijden van de Syrische bevolking.
De recente economische aanval is een wet, goedgekeurd door het Amerikaanse Congress, met de hypocritische titel “Caesar Syria Civilian Protection Act” (!), de wurgwet, ondanks het feit dat het effectief broodnodige goederen aan de Syrische bevolking ontzegt. Deze wil wet niet-Syrische bedrijven bestraffen, eender welke, zij het Russische, Chinese, Indische… , als zij Syrië met essentiële goederen bevoorraden. Het gaat hier bv. om medicijnen, om protheses, waarop talrijke zwaar gekwetste Syriërs zitten te wachten om hun plaats – na revalidatie en protheseplaatsing – in de samenleving opnieuw te kunnen opnemen.
De zgn. “Caesar Act” heeft eender welke potentiële bijdrage tot het financieren of uitvoeren van heropbouwprojecten, energievoorzieningsplannen, burgerluchtvaartbedrijven, en de financiële sector, de Nationale Bank van Syrië. De reden: men realiseert zich dat Syrië stilaan de overwinning mag opeisen, samen met de bevriende geallieerde landen op zowel politiek, economisch en militair gebied. De VSA huilen krokodillentranen over de ca. 10 miljoen Syriërs die humanitaire hulp nodig hebben, maar tegelijkertijd zien ze er geen graten in 23 miljoen Syriërs in de sanctietang te nemen, waardoor gevluchte Syriërs niet kunnen terugkeren naar hun vaderland, de Syrische Koerden ontraden worden tot een samenlevingsakkoord met de regering tekomen, de zgn. “gematigde rebellen” in Idlibistan en Erdogan mee de dans leiden. Verdeel en heers.
USA. De United States of America … of…de United Sanctions of America. Irak, Iran, Rusland, Noord-Korea, China, Libië, Syrië, Venezuela…en talrijke andere landen (zie lijst onderaan) kunnen ervan meespreken. Een smerige economische egoïstische oorlog, die bij uitbreiding ook andere landen – al dan niet noodgedwongen – medeplichtig maakt daar zij bij weigering mede gestraft zullen worden. In de omgekeerde richting kunnen de VN zoveel resoluties stemmen als ze willen, de USA vegen er dik hun “humanitaire” voeten aan. America’s Power & Profit blijft het eerste gebod.
Lees ook: America is addicted to sanctions.
En hier (Min. van Financiën!) vindt u een lijst met opgelegde sancties en betrokken landen. Verbaasd?
Tot slot: de conclusie en aanbeveling uit onverdachte bron:
