Talrijke Tunesische reisorganisaties en hotels hebben de boerkini uit hun zwembaden verbannen. Op de stranden is die wel nog toegestaan. Kan ook niet anders, vermits de stranden staats-eigendom zijn. Dat de toeristische sector dit jaar 8 miljoen toeristen verwacht is daar niet vreemd aan. Ze zijn in Tunesië als de dood dat de stemming weer omslaat en er in Europa negatief reisadvies verstrekt wordt. De Russen komen weliswaar nog altijd – zij het in mindere mate – maar die geven niets uit buiten hun all-inclusive hotel en gedragen zich niet altijd als een beschaafde vakantieganger.
De grootste touroperator geeft tekst en uitleg: “Wij willen optimale veiligheid en hygiëne voor onze klanten. Het imago van de Tunesische hotels is de inzet. De boerkiniban werd niet opgelegd omwille van ideologische redenen.”
Mensenrechtenactivisten zien het enigszins anders. Het boerkiniverbod zou indruisen tegen de Tunesische grondwet. Niemand moet verantwoording afleggen voor de keuze van haar kleding, noch in hotels, op stranden of in de straten. Allicht vinden ze gehoor bij Gentse rechters.
In het algemeen zie je zelden (of quasi nooit) Tunesische vrouwen in boerkini in de internationale hotels. Ze kunnen die zich gewoon niet permitteren. Op de openbare stranden – tussen de ingepalmde hotelstroken – vind je ze wel op vrijdag met echtgenoot en kindjes, maar geen boerka’s. Het zijn vooral rijke Libische en Algerijnse vrouwen die samen met hun gezin en talrijke familieleden in de betere sterrenhotels verblijven. Die dragen wel een boerkini, vallen echter niemand lastig – integendeel, ze praten met niemand – en men kan hen eigenlijk niet ervan beschuldigen het zwembad te verontreinigen vermits hun zwemtalent meestal zo goed als onbestaande is. Pootjebaden samen met hun kleutertjes is zowat het maximum van hun sportieve prestaties.
Het ministerie van toerisme houdt zich buiten de discussie en pleit voor dialoog.
Tieners bij het geloof betrekken en hen maatschappelijk activeren. Het is voor veel kerken een uitdaging. Kerken in het door oorlog verscheurde Syrië ontdekten dat het vormen van scoutinggroepen een belangrijke rol kan spelen. Open Doors ondersteunt dit hoopvolle werk, onder meer in Aleppo.
Volgens de krant „Dagens Nyheter“ moet de politie in Zweden alle misdrijven die met asielzoekers in verband staan – als dader of slachtoffer – geheim houden. Intern zou het bevel luiden dat “niets naar buiten mag doordringen”.
In de 18de en 19de eeuw trokken tienduizenden Duitse boeren – vooral uit Beieren, Baden en Hessen – naar Rusland met de hoop op een beter leven. In de 19de eeuw vond men Duitse nederzettingen in heel Rusland, van St. Petersburg tot in het uiterste zuiden. Vooral in Wolgaregio streken ze neer en bouwden een florissante samenleving. Zowel in de landbouw als in de economie, bij vakkrachten en productie, met een eigen pers en eigen fabrieken, met eigen kerken en scholen. Bij het begin van de 20ste eeuw leefden ca. 2 miljoen bio-Duitsers in Rusland.
