Een kadootje voor de kleine meid?
https://youtu.be/08vWROOHAro
Deze pop kan uit de koran reciteren, de joden vervloeken, de christenen beledigen en deelt mee dat kleine meisjes na hun derde menstruatie kunnen trouwen.
Maandelijks archief: september 2017
Max Reger: Suite im alten Stil, opus 93
De levensloop van Max Reger is tot op zekere hoogte te vergelijken met die van Anton Bruckner: beiden komen uit een muzikale onderwijzersfamilie in een onooglijk bergdorpje, en waren voorbestemd voor een loopbaan als een onderwijzer.
Reger werd geboren in Brand (Beieren) op 19 maart 1873. Van moeder kreeg hij zijn eerste pianolessen en erfde een fijnbesnaard temperament. Naast onderwijzer was vader Reger tevens docent muziek aan de normaalschool; zo kon hij ook zelf zijn zoon begeleiden bij diens eerste stappen op viool, cello en orgel.
In 1886 trekt Max zelf ook naar de normaalschool, en ontvangt klavieronderricht bij Lindner. Na een bezoek aan Bayreuth beslist hij musicus te worden. Op aanbeveling van Lindner gaat hij in het Conservatorium van Sonderhausen bij Hugo Riemann compositie en theorie studeren. Een jaar later is hij reeds leraar aan datzelfde Conservatorium, zodat de dringendste financiële problemen van de baan zijn. Als Riemann naar Wiesbaden gepromoveerd wordt, volgt Reger hem, en als Riemann ten slotte in Leipzig benoemd wordt neemt hij zijn functie over in Wiesbaden. Intussen volbrengt hij zijn legerdienst, maar wordt na negen maanden ontslagen wegens een halsziekte.
In 1901 trekt de hele familie naar München: zijn vader liet er zich extra voor pensioneren. En succes bleef niet uit: hij wordt alom gevraagd als leraar, pianist en organist.
In 1902 huwt hij met Elsa von Bagenski. Enkele jaren is hij leraar harmonie en contrapunt, maar die functies moet hij laten vallen omwille van de vele concertreizen.
In 1906 krijgt hij tijdens een concert een verlamming, die in de pers verkeerdelijk verklaard werd als dronkenschap! Intussen is hij zijn vroegere leraar Riemann volledig ontgroeid en laat zich verleiden tot een aanslepende polemiek tegen diens conservatisme.
In 1907 wordt hij muziekdirecteur in Leipzig, maar lang houdt hij dit niet uit. Wel bleef hij zijn leraarsfunctie aan het Conservatorium tot aan zijn dood vervullen.
Van 1911 tot 1914 is hij vast dirigent aan het beroemde orkest te Meiningen, en brengt het tot een doorzichtiger speelstijl. In 1914 krijgt hij last met zijn gezondheid. Het absolute verbod om nog bier te drinken betekent voor hem een zware zelfopoffering. Hij raakt totaal overwerkt en moet zijn dirigeerstok aan anderen overlaten.
De laatste jaren van zijn leven verbleef hij te Jena, waar hij dr. honoris causa was. Als dirigent van zijn “Mozart-variaties” oogst hij nog een overdonderend succes. Wekelijks reist hij daarenboven nog voor twee dagen naar Leipzig, en tijdens een van die verblijven sterft hij in zijn slaap op 11 mei 1916.
Het eerste graf van Reger bevond zich in Weimar; het duurde nog tot 1930 vooraleer hij zijn oneindige rust vond op de Alter Münchner Waldfriedhof..
We passen ons aan
Welkom in het verrijkte Vlaanderen
Het nieuwe schooljaar is voor de leden van Chiro en scouts, die in het Heilig Hart College in Halle naar school gaan, begonnen met een koude douche. De school paste de kledijregels aan en stelt dat met uitzondering van de nationale Dag van de Jeugdbeweging alle chiro- en scoutsuniformen op school vanaf nu verboden zijn. Lees “Chirorokjes niet zedig genoeg”
Ter herinnering: H. Hart&College wint de integratieprijs. Deze school ervaart dat anderstalige leerlingen, veelal van allochtone afkomst, moeilijkheden ondervinden tijdens hun schoolcarrière.
…Blijkbaar gingen de ‘moeilijkheden’ dan toch niet uitsluitend over de taal.
Scouts, chiro en ksa ogen al te eenzijdig blank.
Chiro en Scouts bereiken nog te weinig allochtonen en laaggeschoolden
De racismehamer werd nog maar eens boven gehaald
‘Racistische Vlamingen’? Ik heb het gehad!
“Racisme in Vlaanderen?
Exact vier jaar geleden is mijn vriendin vanuit Iran in Vlaanderen gearriveerd. Ze is Iraanse, maar voor de meeste Vlamingen zou ze evengoed Turkse, Marokkaanse of Irakese kunnen zijn. De warmte en hulpvaardigheid waarmee zij in Vlaanderen is ontvangen en elke dag wordt bejegend, is met geen pen te beschrijven.
Ze kwam terecht in Hasselt, waar ze biostatistiek begon te studeren samen met tientallen studenten uit alle hoeken van de wereld: Zuid-Amerika, Azië, Afrika, Midden-Oosten. Al deze studenten zijn door onze samenleving en in het bijzonder de universiteit gepamperd en in de watten gelegd met mensen, middelen en omkadering – overvloedige hulp inzake taal, integratie, wonen, sport, voeding, vrije tijd, werken, administratie enzovoort waar bijvoorbeeld mijn vader, die is afgestudeerd in 1971, alleen maar van heeft kunnen dromen.
Ik heb ze allemaal zien studeren en tot slot zien afstuderen op de feestelijke proclamatie, glimmend van geluk en reikhalzend uitkijkend naar de verdere uitbouw van hun toekomst in onze samenleving. Een toekomst waar ze in hun land van herkomst vaak alleen maar van hadden kunnen dromen. De broer van mijn vriendin legt vandaag min of meer hetzelfde traject af, en heeft dezelfde uitmuntende ervaring.
Racistische Vlamingen
Komen zij dan nooit onvriendelijke mensen tegen? Natuurlijk, dat overkomt iedereen. Maar het beeld dat de laatste dagen door bepaalde lieden is opgehangen, alsof (blanke) Vlamingen een bende racisten zijn, is zo ver verwijderd van de waarheid dat het crimineel is. Géén van mijn gekleurde vrienden en kennissen, of ze nu uit China, Congo, Brazilië, Peru, India, Iran, Indonesië of Marokko komen, kunnen zich vinden in het beeld van ‘de racistische Vlaming’, integendeel. Maar in het discriminatie- en racismedebat, dat vrijwel geheel gekaapt is door slachtoffermoslims, wordt middels containertermen als ‘allochtonen’, ‘mensen met een migratieachtergrond’ en ‘klanten van buitenlandse origine’ de zo geroemde diversiteit juist ontkend: (orthodoxe) Russen, (hindoeïstische) Indiërs, (katholieke) Polen, (katholieke) Peruvianen, (boeddhistische) Nepalezen, (christelijke) Zuid-Afrikanen enzovoort enzoverder belanden allemaal in dezelfde zak, wat ook de sinistere agenda van als ‘antiracisten’ vermomde racisten dient.
Dat er totaal verknipte figuren zijn, met name uit islamitische hoek, die onze relatief vrije en stabiele samenleving (willen) ontwrichten met flutonderzoekjes en leugenachtige columns, is één ding. Dat de usual suspects, door de media gehypete knuffelmoslims, hierdoor wederom met genoegen in hun narcistische slachtofferrol kruipen en hun ressentiment ten opzichte van onze cultuur uitleven, is een tweede. Maar dat een dergelijke perverse, irrationele en jawel: ondankbare en racistische mentaliteit door mainstream media breed en kritiekloos wordt uitgesmeerd en als een psychologisch gif in onze samenleving wordt geïnjecteerd, daarmee 6,5 miljoen Vlamingen schofferend, is de ware schande.”
Sam Van Rooy
Aanleiding van dit opiniestuk: Praktijktests: ‘Winkelbediendes doen aan raciale profilering’
Hoe verkopers kansen missen door verdoken racisme: ‘In Vlaamse winkels is de blanke man koning’
“Maar dat heeft niks te maken met discriminatie, maar wel met de realiteit: namelijk dat veel winkeldiefstallen worden gepleegd door rondtrekkende buitenlandse daderbendes. Dat heeft niks te maken met vooroordelen of discriminatie, maar wel met feiten.”
Enz. Enz. Google “Dounia Bourabain” en u zal zich niet verbazen over wie er allemaal zijn zegje hierover wil doen. In elk geval heeft Dounia haar doel bereikt; bij de volgende verkiezingen wordt ze naar alle waarschijnlijkheid wel door een partij opgevist als hét gezicht dat de dagdagelijkse discriminatie en het Vlaams racisme t.o.v. geliefde medeburgers aan de kaak durfde te stellen.
Met dank geleend bij Doorbraak: https://doorbraak.be/het-identiteitsracisme-tegen-de-vlaming-und-kein-ende/
Andere tijden, andere middelen
Nu de missie van “fanatieke vrachtwagenchauffeurs” bemoeilijkt wordt door betonblokken en andere obstakels, hebben de technisch werklozen een nieuwe modus operandi uitgedokterd:
Donderdagnamiddag werd een voetganger, wachtend aan een verkeerslicht in Leipzig, plotseling voor een auto geduwd. Het slachtoffer werd met zware kwetsuren in het ziekenhuis opgenomen. De dader – van Arabische oorsprong – kon ontkomen.
Getuigen bevestigen de gebeurtenis. De autochauffeur probeerde nog uit te wijken. De dader kon in het tumult vluchten. De politie zoekt de verdachte wegens poging tot doodslag, uitlokken van een gevaarlijke toestand in het verkeer, en vraagt om medewerking van het publiek.
Getuigen gaven volgende persoonsbeschrijving:
– ca. 50 jaar oud, groot, Scandinavisch uitzicht, blonde haren, blauwe ogen, blanke teint, maatpak, AfD-kenteken op revers … Arabische oorsprong, zwart haar, 165-170 groot, tussen 18 en 30 jaar oud, bakkebaarden overgaand naar 1 cm lange baard, sportieve lichaamsbouw, karamelkleurige teint.
Benieuwd hoeveel verontwaardigde neo-Duitsers aangifte zullen doen…
Jetzt überfahren sie die Leute nicht nur, sie schubsen sie vor die Autos
Een verslag uit Syrië, zonder poco bril
Goede Vrienden,
Syrië herleeft. Op mijn vorig bericht kreeg ik van velen blijde en dankbare reacties. In de voorbije jaren werd een hoopvol uitzicht steeds meteen overschaduwd door een nieuwe nog verwoestender wending van de oorlog. Nu lijken de mogelijkheden van de vijanden stilaan uitgeput. De islamitische staat wordt opgedoekt, al trachten de VS enkelen van hun leiders krampachtig te redden. Nadat IS in Irak zijn centra (Mossoul, Tal Afar) verloor, worden ze nu verpletterend verslagen in Deir Ezzor door Syrië en zijn bondgenoten. De honderdduizend burgers en de omsingelde soldaten vieren uitbundig feest. En niet alleen zij. Deir Ezzor is de streek die rijk is aan olie en gas, waardoor eindelijk aan de energiecrisis voor heel het land verholpen kan worden. Met vreugde feliciteert Poetin Assad om deze “belangrijke stap naar de uitroeiing van het terrorisme op het Syrisch grondgebied”.
Ondertussen hebben wij met heel de gemeenschap deze week het feest mee gevierd van de hl. Michaël, patroon van de kerk en de parochie in Qâra. Eentje van ons kon in alle veiligheid alleen te voet terugkeren naar ons klooster, tot hij door een motorrijder werd meegenomen. Wat een zaligheid. En zondag beginnen de kinderen een nieuw schooljaar met een frisse moed als nooit voorheen.
P. Daniel
https://youtu.be/putx5DB3gb4
https://youtu.be/zzEYX9FfoAY
Vrijdag 8 september 2017
Vreemd gevoel van veiligheid
De bergketen van het Anti-Libanongebergte, onze onwrikbare en indrukwekkende gebuur, was steeds de stille getuige van ons dagelijks leven. Aan de voet van het gebergte hadden onze dorpsgenoten hun vruchtbomen. De kersen van Qâra werden in heel het Midden-Oosten gegeerd als topkwaliteit. Vanaf het begin van de oorlog tegen Syrië werd dit meteen al een verloren paradijs, het hol van de terroristen. Alles werd verwoest en vandaar kwam het gevaar dat ons dagelijks leven mee bepaalde. “Vandaag niet op het groot terrein komen”, “vandaag niet in de tuin werken”, “vandaag voor de veiligheid niet buiten eten”…Het werden de gekende refreintjes. Sinds vorige week werden de terroristen en IS uit de grensstreek en in heel Qalamoun deskundig verdreven. Er zijn nog enkele soldaten die mijnen opruimen en de grens controleren. Geen schoten meer, geen kanongebulder, van dicht of ver af, geen troepenbewegingen meer. Een vreemde stilte. Het is alsof we iets missen. Neen, we zullen ons terug moeten aanpassen aan die heerlijke Syrische vrede en harmonie die we kenden voor de oorlog.
En plots is het weer zoals voor de oorlog. Twee groepen willen donderdag-vrijdag-zaterdag komen logeren, samen 70 personen, mannen en vrouwen. En er zijn geen kamers vrij in de nieuwbouw, alles zit vol met hulpgoederen die komen en gaan. Er zijn wel grote ruimtes, er zijn matrassen en hier en daar kan eventueel een kamer vrij gemaakt worden. Wel, laten we het proberen, ze zijn welkom als ze de beperkingen er bij nemen. Alles wordt zo goed mogelijk in gereedheid gebracht. Op het allerlaatste moment beslissen de 2 groepen toch nog even te wachten en hun bezoek uit te stellen. Oef.
Ondertussen is Deir Ezzor al in feeststemming om de nakende bevrijding maar tegelijk is er dringende hulp nodig. Een vrachtwagen met hulpgoederen wordt geladen en onze twee fraters, de Vlaming en de Amerikaan, vertrekken woensdagmorgen mee naar Deir Ezzor om ter plaatse enkele dagen te helpen.
Ook als het huwelijk spaak loopt…
… zal zij deze openingsdans nooit kunnen vergeten!
Quota
De Turkse gemeenschap Duitsland eist de invoering van migrantenquota bij de kandidatenlijsten der politieke partijen.
Ter staving: een migrantenquotum zou het aantal kandidaten van vreemde oorsprong op de kieslijsten verhogen en de identificatie der buitenlandse bevolking op het Duitse partijensysteem aanmoedigen… Lees: op de Duitse politiek wegen.
Vietnamezen, Thai, Indiërs, Fransen, Amerikanen, Australiërs, Spanjaarden, Grieken, Nederlanders, Oostenrijkers, Scandinaviërs, Zwitsers, Tsjechen, Hongaren, Polen, Balten, belgen… gelieven zich te melden.
Al vermoeden we dat de Duitsturkse gemeenschap een exclusievere invulling van ‘migrantenquota’ voor ogen had: “De partijen moeten de wens der Duitsturken naar betrokkenheid toe serieus opvatten en niet slechts – buiten de kiesstrijd – beloven,” meende voorzitter Gökay Sofuoglu.
https://youtu.be/wMf43LF8n1c
Derde Beleg van Wenen
Het Beleg van Wenen in 1529 was de eerste poging van het Ottomaanse Rijk, geleid door Süleyman I, om de Oostenrijks-Habsburgse hoofdstad Wenen in te nemen.- Het Beleg van Wenen van 1683 was een poging door het Ottomaanse Rijk om de hoofdstad van het aartshertogdom Oostenrijk in te nemen, die toentertijd ook de residentie was van keizer Leopold I van het Heilige Roomse Rijk en de zetel van de Habsburgse Monarchie. Het beleg begon op 14 juli 1683 en eindigde op 12 september 1683 toen de belegeringsmacht verslagen werd door een ontzettingsleger.
- 2017: Wenen tekent capitulatie.
Wurlitzerdromen
Peter Alexander zit met een behoorlijk aantal liedjes in mijn platencollectie. Een knappe man, een vlotte acteur, een meer dan behoorlijke stem. Wanneer was het dat ik aan hem in Angeltjes een Wurlitzerdroom wijdde? Goed voor herhaling; alleen het liedje werd aangepast aan de huidige situatie. Volledigheidshalve: Peter Alexander overleed op 84-jarige leeftijd in Wenen op 12 februari 2011 en is bijgezet in het familiegraf bij zijn echtgenote en dochter.
Dag lieve schatjes van me,
Ik ben er zeker van dat het liedje van vandaag goed zal onthaald worden. Ook op de zanger is niets aan te merken: kwaliteit van vóór de oorlog. In de jaren 50 en 60 was hij in de Duitstalige en in de Lage Landen heel geliefd.
Niet alleen kon hij zingen en acteren, hij had bovendien een aura van degelijkheid en vertrouwen dat in het naoorlogse Duitsland, samen met het Wirtschaftswunder, ervoor zorgde dat zowel de muziek- als de filmwereld hoge toppen scheerden met eigen talent.
Het gaat om niemand minder dan Peter Alexander Ferdinand Maximilian Neumayer, voorwaar een keizerlijke naam. Zoals enkele andere Duitstalige sterren van die tijd was hij Oostenrijker, geboren in Wenen op 30 juni 1926. Zijn ouders zagen hem liefst deel uitmaken van de Wiener Sängerknaben, maar hij weigerde. Na het gymnasium werd hij opgeroepen voor de WO II en bracht vervolgens een jaar in Britse krijgsgevangenschap door. Na zijn vrijlating koos Peter – dik tegen de zin van zijn vader, die liever een geneesheer in de familie had gehad – voor een toneelopleiding. Al vroeg bleek dat hij een geboren komiek was.
In 1951 nam hij bij Austrophon zijn eerste plaatje op: “Das machen nur die Beine von Dolores” – twee jaar later stapte hij over naar Polydor en zou ontelbare schlagers en operretten opnemen. Dan schakelde hij over naar het platenmerk Ariola. Peter Alexander is een heel grote mijnheer: hij bracht meer dan 156 singles en meer dan 120 elpees op de markt Hij zong duetten met alle diva’s van die tijd. Vanaf 1956 tot nu zou hij alleen al in Duitsland meer dan 46 miljoen exemplaren verkocht hebben en hij speelde mee in ca. 50 filmen. Op televisie kon men hem quasi elke week in één of andere muzikale show zien optreden.
Hij werd geëerd en vereerd met talrijke onderscheidingen voor zijn zang- en filmcarrière van zowel de stad Wenen als van Oostenrijk, van de muziek- als van de filmbranche.
Zijn privéleven was zonder boekskesmeerwaarde. Hij trouwde in 1952 met een talentrijke, geliefde actrice, Hilde(gard) Haagen. Het echtpaar begreep snel dat een carrière voor beiden niet realistisch was. Hildegard gaf haar ambities op, werd zijn manager en moeder van hun twee kinderen. Sedert haar overlijden in 2003 leeft Peter Alexander teruggetrokken in Grinzing. In 2009 kreeg hij nog een zware klap te verwerken toen zijn geliefde dochter bij een verkeersongeval om het leven kwam.
Met weemoed om tijden die voorbij zijn en die allicht nooit zullen terugkomen stel ik jullie Peter Alexander voor met “Ich zähle täglich meine Sorgen”.
Servus !
Lolita
https://youtu.be/hTeIEHU3BJY