Een gedenkwaardige foto van het moment waarop de kleerkasten-bodyguards van de Turkse ministerin Kaya ontwapend werden? zich overgaven door aan de Dienst Speciale Interventies (DSI) van onze noorderburen.
Sint Albertus (ook Albrecht) van Leuven (ook van Brabant of van Luik), bisschop & martelaar; † 1192.
Albert werd rond 1166 geboren als zoon van hertog Godfried III van Lotharingen Margaretha van Limburg. Zijn ouders hadden hem voorbestemd voor een geestelijke carrière en zo werd hij op amper 12-jarige leeftijd in 1178 als kanunnik verbonden aan de St-Lambertus- kerk te Luik. Maar Albertus was een eigenzinnig kereltje. Hij werd liever ridder. In 1187 ontving hij te Valenciennes de ridderslag van graaf Boudewijn V van Henegouwen. Maar toen een jaar later zijn bisschop besloot op kruistocht te gaan naar het Heilige Land, verzaakte hij aan zijn ridderplicht en weigerde mee te gaan. Hij keerde terug naar zijn baan van kanunnik en werd bovendien aartsdiaken van Brabant. Nog altijd even onbesuisd en eigenwijs koos hij in een conflict tussen Arnold van Diest en de abdij van Tongeren de zijde van Arnold. Maar de kerkelijke rechtbank van Keulen stelde hem in het ongelijk.
Op 5 augustus 1191 stierf de prins-bisschop van Luik, Radolf van Zeringen. Dit bisdom werd al sinds geruime tijd betwist door Brabant en Henegouwen. Er waren dan ook twee kandidaten voor de opvolging: aartsdiaken Albert van Leuven, die door Brabant naar voren werd geschoven, en Albert van Rethel, aartsdiaken van Henegouwen: hij werd gesteund door Boudewijn V. De Brabantse Albert werd met bijna algemene stemmen gekozen: 8 september 1191. Dat was tegen de zin van keizer Hendrik VI († 1197); deze was beducht voor de invloed van Brabant. Hij zag liever iemand op die zetel die onder zijn invloed stond; op de Rijksdag van Worms benoemde hij dan ook zonder pardon zijn eigen kandidaat Lotharius van Hofstade, eveneens kanunnik aan de St-Lambertus en proost van Bonn.
Dat nam de pas gekozen Albertus niet. Hij toog naar Rome om bij de paus Coelestinus III († 1198) zijn gelijk te halen. Omdat hij een aanslag vreesde, vermomde hij zich als stalknecht en wapendrager. De paus bevestigde de geldigheid van zijn keuze en maakte hem bij die gelegenheid meteen tot kardinaal. Maar bij zijn terugkeer weigerde de keizer alle medewerking, zodat Albert voor zijn bisschopswijding moest uitwijken naar Reims. Op 19 en 20 september 1192 werd hij daar door aartsbisschop Guillaume de Champagne achtereenvolgens tot priester en bisschop gewijd. Toch kon hij niet terug naar zijn bisschopsstad. Vanuit Reims bestuurde hij zo goed mogelijk zijn bisdom, terwijl intussen op last van keizer Hendrik de huizen van Albertus’ aanhangers systematisch werden verwoest. Van zijn broer ontving hij geen enkele steun.
Door dit alles werd hij een eenzaam man, die een teruggetrokken leven leidde. Mensen die in zijn omgeving kwaad spraken van de zetbaas Lotharius op zijn zetel te Luik, legde hij het zwijgen op. Men zegt zelfs dat hij mild, beminnelijk en wijs was geworden. Zo is het mogelijk dat hij ondanks waarschuwingen uit zijn omgeving zo’n twee maanden later in Reims drie Duitse ridders ontving die vertelden dat zij verbannen waren. Hij nam ze bij zich op. Zij maakten van een wandeling gebruik om Albert de schedel in te slaan en gruwelijk te verminken: 24 september 1192. Later bleek dat keizer Hendrik VI de moordenaars met grote hartelijkheid op zijn paleis ontving en ruimschoots beloonde.
Verering & Cultuur
Onmiddellijk na zijn dood werd Albert beschouwd als martelaar van de vrijheid van de kerk tegenover de staat. Tot 1612 rustte zijn stoffelijk overschot in Reims. Toen werd het overgebracht naar de karmelieten te Brussel. Vandaar gingen er relieken naar kerken in Leuven, Mechelen en Luik.
Een jaar later gaf paus Paulus V († 1621) zijn goedkeuring aan Alberts verering.
Bij opgravingswerkzaamheden onder de kathedraal van Reims dacht men op 26 september 1919 het graf van aartsbisschop Odalrik, bijgenaamd ‘de Eerbiedwaardige’, te hebben aangetroffen, maar bij onderzoek bleek het de resten te bevatten van Albertus van Leuven! Daaruit trok men de conclusie dat de relieken van 1612 aan Odalrik hadden toebehoord.
Albertus wordt afgebeeld als bisschop (tabberd, mijter, staf); met drie zwaarden, zijn moordwapens; met mes, degen of zwaard in de hand of in zijn lichaam gestoken; met het wapen van Brabant. (Heiligennet)
De burgemeester beloofde een gratis busrit naar alle bezienswaardigheden. Naar verluidt werd het aantal toeristen verleden jaar al verdubbeld. De ambitie van Sevnica ligt hoog: het stadje hoopt Melania en haar echtgenoot te mogen ontvangen.
https://youtu.be/IuZiEmd84FQ
Eén dag in een opvangcentrum in Kleve. Trieste balans na een aanval met ijzeren staven: alles kort en klein geslagen, 40 ruiten in scherven behalve ééntje met kogelvrij glas, het veiligheidspersoneel werd aangevallen en moest zich verschansen, tenslotte politie ter plekke, voetbreuk bij agent, lieverdjes even meegenomen voor een verhoor (!) en weer op vrije voet gezet.
Justitie in Duitsland. Noteer de omfloerste woordenschat: “Rangelei”, “Krawalle”. Maar – oef – het proces loopt en het zal consequenties hebben. Trouwens de agent werd tijdens de “Rangelei” gekwetst. Voet omgeslagen. Eigen schuld. Had hij maar niet zo agressief moeten zijn. Dus geen reden voor aanklacht.
Reden van de verontwaardiging der “jonge vluchtelingen”: slechte ontvangst van hun gsm en geen wifi.
https://youtu.be/EIkRupGpOGU
Erdogan bedreigt Nederland. De gevolgen van de ongastvrije ontvangst van zijn pionnen zullen zwaar zijn. Zou hij bedoelen dat alle Turken fluks hun biezen en hun buren moeten pakken om Heim ins Reich te keren? Inch’ Allah.
Recep Tayyip Erdoğans oproep aan de Nederturken:
“Ik roep mijn broeders en zusters in deze landen [Nederland, Duitsland en Oostenrijk] op om hun buurman en buurvrouw naar Turkije te brengen. Zo kunnen ze eens zien wat gastvrijheid is. Wij zullen ze gastvrij ontvangen (in tegenstelling tot Nederland).”
Juist. De hotels staan sinds verleden jaar voor meer dan de helft leeg. En in de gevangenissen is er ook nog plaats zat.
Lees het opiniestuk van Joost Niemöller: “Dit is het gelijk van Wilders.”
Italiaanse Aartsbisschop stelt dat Paus Benedictus XVI is afgetreden onder de “druk” van Obama
Een Italiaanse Aartsbisschop die dicht staat bij Paus Benedictus XVI heeft beweerd dat de Obama-administratie medeplichtig is geweest aan de “enorme druk”, die de voormalige Paus ertoe heeft bewogen in 2013 af te treden.
“We vinden dat Paus Benedictus XVI onder hoogst ongebruikelijke omstandigheden afgetreden is en vervangen werd door een Paus wiens klaar-blijkelijke missie eruit bestaat om een spirituele component te geven aan de radicaal ideologische agenda van de internationale linkse beweging.”
Het is “geen toeval” dat sommige Katholieke groepen “gevraagd hebben aan president Trump om een onderzoekscommissie op te richten om te onderzoeken of de administratie van Barack Obama druk heeft uitgeoefend op Benedictus,” zei Aartsbisschop Luigi Negri in een interview maandag, waarbij hij verwees naar andere onthullingen van Wikileaks over inspanningen van de Democratische Partij om de Katholieke Kerk in de Verenigde Staten van koers te laten veranderen. Meer…
https://youtu.be/ztisTKy2KTE
https://youtu.be/d0NhDmHsW0Q
Oef. Onze oosterburen zullen de geliefde vak- krachten uit de Maghreblanden voorlopig niet moeten missen. De Linke en Grüne politici hebben hun droom dichterbij gebracht: de afschaffing van Duitsland.
In de Bundesrat werd het wetsvoorstel om Algerije, Marokko en Tunesië als veilige herkomstlanden te beschouwen succesrijk afgeblokt. De noodzakelijke absolute meerderheid werd niet bereikt. De wet die in mei 2016 in de Bundestag gestemd werd, zal bijgevolg niet in kracht treden.
De federale regering en de Bundestag (fed. parlement) kunnen nu een bemiddelings-commissie samenstellen om tot een vergelijk te komen. Geen enkel Bundesland met regeringsdeelname van de Groenen, behalve Baden-Württemberg, was bereid van hun Nafri’s afscheid te nemen.
Wat meteen als een welkom signaal aan de andere kant van de Middellandse Zee zal geïnterpreteerd worden.
We hebben er al over geschreven: hoe is het mogelijk dat die landen dan wel als veilige vakantielanden voor EUropeanen worden beschouwd maar niet veilig genoeg voor de eigen pappenheimers?
http://www.tui.com/pauschalreisen/tunesien/
https://koningaap.be/marokko-reizen
https://www.thomascook.com/holidays/morocco/all-inclusive/
https://www.sunjets.be/nl/hotels/tunesie-tun?gclid=COef29jZ0NICFYUp0wod_WgKdg
https://www.robinson.com/nl/nl/resortvakantie/marokko/agadir/clubdetails/
https://youtu.be/WEAYKyhr7Bc
Gelukkig kunnen ook “vluchtelingen” af en toe even over en weer op vakantie gaan:
https://youtu.be/Lt1o03ZOzIU
Wie dacht dat we vroeger verkeersproblemen hadden?
Charles Edward Ives werd geboren in Danbury, Connecticut in 1874. Hij behoort dus tot de generatie Reger – Schönberg – Rachmaninov – Ravel – de Falla… Als zoon van een muziekleraar en dirigent van de plaatselijke harmonie kreeg hij al vanaf zijn vijfde jaar muziekonderricht. Als jongen speelde hij de kleine trom in vaders harmonie. Zijn vader experimenteerde graag met instrumentale klanken en het harmonieorkest was het ideale proefkonijn.
https://youtu.be/BEeDJ-nloYY
Ives werd vanaf zijn dertiende organist in verschillende kerken en later koorleider. Van die tijd dateren ook zijn eerste composities.
Van 1894 tot 1898 studeerde hij aan de Yale-universiteit. Hij nam muzieklessen bij compositieleraar Horatio Parker en componeerde onder zijn toezicht zijn enige conformistische werken uit zij oeuvre. In 1898 werd hij klerk bij een verzekeringsmaatschappij en in 1907 compagnon in een New Yorks agentschap van de Washington Life Insurance Company. Ives richtte het agentschap “Ives en Myrick” op, dat een florissant bestaan heeft gekend. Zijn financieel succes was een waarborg voor zijn artistieke zelfstandigheid. Het maakte ham mogelijk zijn composities te laten drukken en alle exemplaren van deze uitgaven cadeau te doen aan geïnteresseerden.
Aan de pianosonate met de titel ‘Concord, Massachusetts 1840-1860’ voegde hij een geschrift toe ‘Essays before a sonata’ waarin hij opmerkt: “These prefatory essays were written by the composer for those who can’t stand his music and the music for those who can’t stand his essays; to those who can’t stand both, the whole is respectfully dedicated” (Dit essay is geschreven door de componist voor wie de muziek onbegrijpelijk is en de muziek is geschreven voor wie het essay niet begrijpt; het geheel is met alle respect opgedragen aan wie van geen van beide iets begrijpt). Deze sonate laat ‘akkoorden’ horen waarin alle zwarte toetsen van twee octaven tegelijk voorkomen. Deze akkoorden moeten, volgens de componist, gespeeld worden door het neerdrukken van een eind hout.
In het manuscript van een vroeger sonate-achtig werk, de Three-Page Sonata (1905) staat tussen de noten geschreven: ‘Terug naar het eerste thema – alle mooie sonates moeten een eerste thema hebben’.
Ives ging door met componeren tot het begin van de jaren 1920. Verzwakt door ziekte – hij leed aan suikerziekte en een hartkwaal – en ontgoocheling door de oorlog, nam hij nog slechts sporadisch vroegere composities voor aanvulling of wijziging ter hand. In 1930 zegde hij het verzekeringsleven vaarwel en trok hij zich terug. Op het platteland liep deze vreemde componist rond in een boerenkiel, hij las geen kranten, bezocht geen concerten en officiële bijeenkomsten en weigerde een radio in huis te nemen.
Aan zijn meest weidse concept, de “University Symphony”, werkte Ives met tussenpozen van 1911 tot 1951. Dat hij ongevoelig was voor eerbewijzen, toonde hij toen hij in 1947 de Pulitzer-prijs voor zijn Derde Symfonie in ontvangst nam met volgende woorden: “Prijzen zijn voor schooljongens; ik ben geen schooljongen meer”. Dat zijn oeuvre gedurende zijn leven vrijwel algemeen werd afgewezen, liet hem koud. Hij was alleen blij met de trouw van zijn echtgenote Harmony.