Een professor gaf aan dat in zijn klassen nog nooit een student gezakt was. Slechts één keer ging het mis en faalde heel de klas. Die klas was er van overtuigd dat socialisme werkte en de klas was daarom bereid om alles gelijk te delen. Heel de klas zou dus het gemiddelde cijfer ontvangen.

Bij de eerste test bleek dat het fantastisch begon. Het ge- middelde cijfer was een acht. Toch waren de meningen over het succes van dit experiment nu al sterk verdeeld. Alle studenten die hoger gescoord hadden, waren er toch niet zo over te spreken, maar vooral de studenten die een onvoldoende hadden waren zeer in hun nopjes. Voor hen was dit het bewijs dat het experiment werkte.

Bij de tweede test bleek de klas gemiddeld slechts op een mager zesje uit te komen. Niemand haalde nog een tien. De bollebozen van de klas hadden namelijk ingezien dat al hun studiewerk toch niet beloond werd en besloten het rustiger aan te doen.

De studenten die al eerder een onvoldoende haalden, maar beloond werden met de acht, deden geen stap meer dan de vorige keer en behaalden individueel wederom een on- voldoende, maar kregen vanwege de afspraak binnen de klas toch een zes min.
Bij de derde test was het een dikke onvoldoende. Slechts een vier gemiddeld en hoger dan dat scoorde de klas dat jaar nooit meer, (er is zoals nu in dit onland geen groei meer). Er ontstonden enorme ruzies en uiteindelijk is heel de klas gezakt.

Wat was nu de reden dat het experiment mislukte? Puur het feit dat je met socialisme individuele inspanning niet naar de juiste waarde beloond. In feite beloon je slecht werk en haal je iedereen neer die het bovengemiddeld doet. Daarmee is aangetoond dat kapita- lisme wél het antwoord is. Het heeft een succesfactor in zich die het socialisme mist, namelijk de persoonlijke drive om te presteren en daarvoor de beloning te ontvangen!
Daar komt bij dat het systeem niet werd opgedrongen, zoals het ons dagelijks door de strot werd/wordt geduwd…

Als U in deze tekst hierboven het woordje ‘klas’ vervangt door bijvoorbeeld: de NMBS – de ministeries – de ziekteverzekering – de pensioenkassen, het land enz, wordt het verhaal nog veel schrijnender. Want in al die gevallen worden de slechte cijfers niet BETAALD door de slechte leerlingen, maar door de brave hardwerkende belastingbetaler die alleen kan toekijken hoe het land vergaat.

Met Barack Obama verlaat de laatste grote westerse steunpilaar der ‘democratische opwellingen’  in de Arabische wereld het politieke  toneel.  Ons rest slechts een totale ramp.  Niet alleen in de betrokken landen, maar in heel de westerse wereld.
In september 2011 landden Nicolas Sarkozy en David Cameron, de premiers van Frankrijk en Groot-Brittanië in Tripolis, de hoofdstad van Libië, de plaats van hun triomf.  Tenslotte waren zij de hoofdarchitecten van de NAVO-tussenkomst, die het volk van zijn tiran Muammar al-Gaddafi moest bevrijden en de democratie in het land brengen.

Het was de herfst na de Arabische Lente, die unisono door praktische alle westerse politici en media bejubeld werd.  “Jullie hebben de solidariteit en bewondering van het Franse volk,” riep Sarkozy de rebellen toe, en Cameron was ervan overtuigd dat Libië  “een groots succesverhaal” zou worden.

In Egypte had de Amerikaanse president Barack Obama al in het begin van de lente onmiddellijk ingegrepen.  Dictator Hosni Mubarak moest “onmiddellijk aftreden” verklaarde Obama op 1 februari 2011, en zo, dixit de New York Times, werd een drie eeuwen durende relatie van de VSA met hun trouwste bondgenoot in de Arabische wereld opgezegd en legde heel het gewicht van een wereldmacht aan de kant van de straat.

In Libië eindigde de opstand met de brutale moord op Gadaffi, live te zien op Youtube.  Lieftallige Hillary triomfeerde. Sindsdien heerst er chaos.  Het land bevindt zich in een voortdurende strijd tussen verschillende bendeleiders en hun milities, wat een destabilisering van grote delen van Afrika veroorzaakt heeft.   Maffiosi-mensensmokkelaars opereren zonder tegenstand en lokken ontelbare migranten in het land om van daaruit per boot naar Italië te verkassen.

In Egypte ontaardde de ‘revolutie’ op het Tahrirplein uit in een massa verkrachting en in plaats van Hosni Mubarak kwam een andere militair aan het hoofd.  In Syrië woedt de veelkoppige burgeroorlog en in Jemen wordt dagelijks gebombardeerd.  Al deze landen werden de springplank voor I.S., wiens globale terrorismeveldtocht blijkbaar ondanks de grootste inspanningen moeilijk in te dammen is.

De Arabische rebellie was een ramp.  Niet alleen voor de betrokken landen maar ook voor de westerse wereld en hun leiders.  Sarkozy en Cameron  zijn sindsdien in de politieke vergeetput verdwenen.
De laatste westerse regeringsbaas, die de opstand als democratiebeweging in het Nabije Oosten welkom heette en aanmoedigde, Barack Obama, verlaat nu de politieke arena.  Niet dat hij een keuze heeft, want hij mag immers geen derde ambtstermijn uitoefenen.  Maar ook zijn nagedachtenis wordt door de voortdurende catastrofe in het Nabije Oosten voor altijd bezoedeld.

In de plaats kwamen Recep Tayyib Erdogan en Vladimir Poetin.  Erdogan misbruikte de chaos in de regio om Turkije tot een autocratie om te vormen met buitengewone presidentiële macht, gaat volop in de aanval tegen de Koerden, en ziet zichzelf als de onmisbare spilfiguur tussen de wereldmachten.  Poetin werd de machtigste dirigent in het Midden-Oosten.

Welk goeds is er nu uit de Arabische Revolutie gekomen?
In Tunesië daagt het inzicht dat ze het onder hun eigen dictator nog zo slecht niet hadden: van terrorisme geen spoor, florissant toerisme, beschermde binnenlandse markt,  criminelen in de gevangenis, een hoofddoek een zeldzaamheid, godsdienstvrijheid vanzelfsprekend.
Honderdduizenden doden in Syrië.  Miljoenen op de vlucht in de buurlanden of in Europa waar ze niets te zoeken doen hebben.
Libië een puinhoop.
In Jemen zwaait Saoedi-Arabië de plak.
En half zwart Afrika heeft verhuisplannen richting EUtopia.

Ook het westen voelt de gevolgen.  De EU barst langs alle kanten.  Belastinggeld der burgers wordt besteed aan veiligheidsmaatregelen en asielopvang.  De EU blijft hardleers op haar standpunt van open grenzen staan.  De marine wordt gedegradeerd tot een ferrydienst.   Met een ongekende dédain voor het klootjesvolk wordt de volksverhuizing door horden cultuur-vreemde hangmatters door onze strot geduwd. Groot-Brittanië nam afscheid.  De frequentie der terroristische aanslagen neemt toe.  De kwaliteitsmedia vertellen méér door dat wat ze verzwijgen dan door hun gedrukte artikels.  “Nep” wordt waarheid.  Waarheid wordt “nep”.

Echter, de patriottische partijen hebben de wind in de zeilen.  Oostenrijk had bijna een nationalistische president.  Het is duimen voor Marine Le Pen in Frankrijk.  Volgens de prognoses doet Wilders het buitengewoon goed in Nederland en in Duitsland is de AfD gestaag stemmen aan het winnen.  En hopelijk doorprikt de Vlaamse kiezer de N-VA-ballon om terug te keren naar het origineel.

Het palmares van de heren Obama, Cameron en Sarkozy oogt magertjes.  Zouden ze er een nacht slaap over laten?   Allicht niet.  Evenmin zullen de Verhofstadts, de Junckers, de Schulzen of de Barroso’s van deze wereld een gedachte wijden aan de miserie die ze veroorzaakt hebben en nog steeds veroorzaken.

Het is tijd voor de Europese Lente!

FVE