De boodschap van Luckas Vander Taelen

Het voormalig parlementslid Luckas Vander taelen is zopas op uitnodiging van verschillende Vlaamse verenigingen, waaronder de VVB, zijn boek  De grote verwarring in Gent komen voorstellen. Er kwam een talrijk publiek opdagen. Wat waarschijnlijk de grote belangstelling aantoont, die gewekt werd door iemand die de lef heeft gehad zich als dissident op te stellen ten opzichte van de zeer hippe en bijzonder modieuze partij Groen. Een belangstelling die tegelijkertijd ook gaat naar het door hem geschreven boek dat betrekking heeft op de reden van zijn dissidentie: namelijk de wijze waarop moet worden gereageerd op de meer dan ooit actuele problemen die een sterke islamitische aanwezigheid in Europa veroorzaken.

De toehoorders zullen zeker niet ontgoocheld geweest zijn want Vander Taelen bracht een boodschap die klaar en duidelijk overkwam. Hij is bovendien zeker niet de enige linkse intellectueel die ten gevolge van de confrontatie met de grote bedreiging vanuit de Islam, de moed opbrengt om zijn veilige en comfortabele bunker van politieke correctheid te verlaten en zich willens nillens aansluit bij de kaste van de paria’s waarmee de media en de cultuurwereld geen contact mogen hebben omdat de inquisitie van de Linkse Kerk vastgesteld heeft dat deze mensen in woord of geschrift van de bij haar geldende dogma’s durven afwijken. Ze worden dan ook als ketters beschouwd en behandeld (Vander Taelen vertelde dat ondanks het feit dat zijn nieuwe standpunten nogal wat stof hadden doen opwaaien, hij sinds hij de partij Groen verlaten had praktisch niet meer door de VRT gevraagd werd). Ons lijkt het belangrijk te analyseren via welke gedachtegang die dissidenten van links tot hun nieuwe inzichten zijn gekomen en het spreekt vanzelf dat dit alleen al de getuigenis van de voormalig Groene Brusselaar meer dan waardevol maakt. Ze geeft ons immers een inzicht in de achterliggende redenen van de intellectuele demarche die mensen van zijn slag  ertoe bracht om qua standpunten in verband met de islam in Europa dermate af te wijken van die van traditioneel links dat zij in dat milieu ongetwijfeld als een soort beeldenstormers overkomen. Ik denk hier onder andere aan prof. Eichardus van de VUB, Geert Van Istendael (voor zijn jongste zeer opgemerkt artikel in MO* Magazine), Hermes Sanctorum die onlangs Groen verliet, Mia Doornaert die men zelfs niet meer links kan noemen etc.

Verwarring
Vander Taelen van wie dit laatste niet kan worden gezegd, verklaart zijn houding eerst en vooral door de verwarring die in onze maatschappij is ontstaan. Die heeft volgens hem veel te maken met het feit dat West Europa sinds het einde van WO II geen echt gewapend conflict heeft gekend wat heel wat mensen het gevoel heeft gegeven dat wij in een altijd durende vrede zijn terecht gekomen. Een gevoel dat na de val van de Berlijnse muur en de verdwijning van het communistisch blok alleen nog werd verstevigd. Sommigen voorspelden toen zelfs ”het einde van de geschiedenis”. Het is niet duidelijk of Vander Taelen net zoals Alain de Benoist ervan uitgaat dat ook de marxisten van mening waren en nog zijn, dat er een einde aan de geschiedenis zou komen (na de definitieve overwinning in de klassenstrijd) en dat er ook nog anderen in die zin denken (denk aan het lied Imagine van John Lennon) maar het is wel duidelijk dat hij net zoals de Franse filosoof deze stelling betwist en dat hij – consequent hiermee – overtuigd is dat het best aantoonbaar is dat louter statistisch oorlog de normale toestand is waarin de mens leeft en dat vrede eerder iets uitzonderlijk is. Omdat het regime deze eenvoudige waarheid nooit heeft willen of durven verkondigen, zijn de mensen, nu ze in een oorlogssituatie terechtgekomen zijn waarvan ze weten dat ze nog lang zal aanslepen, het noorden kwijt. Hun verwarring wordt nog aangedikt door de vaststelling dat de tactiek en de strategie waarmee de aanval door de vijand werd ingezet, totaal nieuw is en dat er nog geen echt verweer gevonden werd. Ook de ideologische basis die aan de oorsprong van die oorlog ligt, is hen totaal vreemd. Namelijk de letterlijke en zeer strikte toepassing van de voorschriften uit de koran, een godsdienstig werk dat in de zevende eeuw werd geschreven. Ze kenden in hun cultuur uiteraard ook religieuze voorschriften maar die waren bijlange niet zo stringent al was het maar omdat ze uit verschillende boeken werden gehaald (Er zijn bijvoorbeeld vier evangelies waarvan de inhoud nogal verschillend is). Het christendom heeft bovendien al lang aanvaard dat de wetten van de gemeenschap primeren op die van de religie en ze betwist langs geen kanten de scheiding tussen Kerk en staat. Allemaal zaken waar de islam het zeer moeilijk mee heeft vermits die de sharia boven de grondwet plaatst en ons ondertussen waar het maar kan, zijn levenswijze wilt opdringen. Zo gebeurt het dat leraars die seksuele voorlichting geven, heel wat last met ouders van islamitische kinderen krijgen en dan ook na een tijd geneigd zijn om hier aan toe te geven. Ondertussen mochten we ook vernemen dat het meeste vlees dat we eten, afkomstig is van dieren die halal werden geslacht omdat anders de moslims het niet zouden kopen. Ook de boerkinirel die hij een epifenomeen noemt, moet in het licht van een voortschrijdende islamisering worden gezien.

De verwarring wordt ook nog sterk in de hand gewerkt door de houding die het beleid en de aanhangers van de heersende ideologieën ten opzichte van die toestanden aannemen. Ze proberen steeds weer door toegevingen compromissen af te sluiten en beseffen niet dat de andere zijde helemaal geen compromis wenst. Vander Taelen maakt hier een vergelijking met Chamberlain die de illusie koesterde dat hij met de akkoorden van München de vrede had gered.

Bij dit alles komt nog dat het ten berde brengen van de problematiek bijna onmogelijk wordt gemaakt. Wie over overlast durft spreken, krijgt of te horen dat hij niet in een “wij en zij denken” mag blijven hangen of dat hij niet mag stigmatiseren. Wie het over de talrijke slachtoffers van aanslagen wil hebben, wordt onmiddellijk geconfronteerd met de wandaden die Israël in Gaza zou hebben gepleegd of met de misdaden die de Europese naties destijds in hun kolonies hebben begaan (alsof het ene met het andere zou te maken hebben). Om nog te zwijgen van de alles platslaande beschuldiging van racisme, waartegen verhaal noch verdediging mogelijk zijn.

In het licht van dit alles lijkt het Vander Taelen best begrijpelijk dat heel wat mensen de traditionele politieke partijen niet langer vertrouwen en meer en meer zogenaamd populistische formaties gaan steunen. Hij is er ook van overtuigd dat de oorlog waarin we zijn verzeild geraakt, nog lang zal aanslepen en is helemaal niet gerust in de uitslag ervan.

Wij kunnen daar alleen maar aan toevoegen dat we de indruk krijgen dat de oude ”links-rechts”-tegenstelling die zo lang onze maatschappij verdeeld heeft, stilaan vervangen wordt door een kloof tussen dezen die de waarden van onze Europese beschaving willen redden en dezen die in naam van het universalisme op alle fronten willen capituleren. Wij nemen aan dat u weet aan welke kant wij staan.

Francis Van den Eynde

Met dank geleend bij Tekos

Wie iets durfde te zeggen, was een bange blanke man

Door een linkse bril bekeken