Tot zover de ‘democratie’

“Er verandert niets”

Hoewel de uitkomst van het referendum over het associatieverdrag met Oekraïne niets aan duidelijkheid te wensen overlaat, is dat niet het geval met de gevolgen van het Nederlandse nee. De komende tijd gaat er in ieder geval niets veranderen. Volgens EU-president Donald Tusk gaat de uitvoering van het verdrag, dat door 27 lidstaten is geratificeerd, vooralsnog gewoon door. De bal ligt wat Europa betreft bij Nederland.

,,Ik blijf in contact hierover met premier Rutte, aangezien ik moet horen wat voor conclusies hij en zijn regering trekken uit het referendum en wat zijn intenties zijn’’, aldus Tusk. Voorzitter van de Europese Commissie Jean-Claude Juncker voelt zich triest over de uitslag. De formele reactie is dat de commissie kennis neemt van de uitslag. ,,Het is nu eerst en vooral aan de Nederlandse regering.’’

Minister Bert Koenders (Buitenlandse Zaken) gaat ervan uit dat Nederland met de EU en Oekraïne een oplossing zal vinden. Dat gaat wel tijd in beslag nemen. De zaak zal stap voor stap besproken worden. ,,We bevinden ons op onbekend terrein.” Het verdrag kan volgens hem niet simpel worden geratificeerd met deze uitslag. Er zal gezocht moeten worden naar een oplossing waar iedereen zich in kan vinden.

Koenders sprak donderdag met zijn Oekraïense collega Pavlo Klimkin en zei diens teleurstelling over het resultaat ,,volledig te begrijpen”. Volgens president Petro Porosjenko blijft Kiev gewoon vasthouden aan zijn toenaderingspolitiek voor de Europese Unie. Hij bagatelliseerde het belang van het referendum, dat volgens hem niet meer is dan een advies aan de regering.

In Moskou overheerst tevredenheid. Dat het Nederlandse volk een nauwere band van de Europese Unie met Oekraïne afwijst, toont precies aan hoe Europa tegenover het politieke systeem in Kiev staat, aldus premier Dmitri Medvedev.

Met dank geleend bij De Telegraaf

 

De zwarte bladzijde van Zwartberg

Herdenking Zwartberg 1966 – 2016

31 januari 1966 is een datum die in Limburg en in heel Vlaanderen niet zo licht zal vergeten worden.

Op die dag immers, een zondag, werd in onze Limburgse mijnstreek met scherp geschoten. De balans was tragisch: ettelijke zwaargewonden en twee doden, Jan Latos en Valeer Sclep.

Hoe was het zo ver gekomen? Waarom moesten twee jonge mensen sterven eer de regering zich – veel te laat – zou gaan bezinnen over het lot van de Limburgse mijnwerkers?

In 1966 was Limburg nog steeds “de provincie van de toekomst”. De enorme hoeveelheid steenkolen on onze ondergrond zouden een grootse periode van welvaart inluiden. De Vlaamse Beweging, waarvan ten onrechte beweerd wordt dat zij slechts oog had voor taalproblemen, heeft praktisch onmiddellijk na de geslaagde boring van André Dumont te As op 1 augustus 1901 begrepen welk reusachtig belang de Limburgse kolenrijkdom voor gans Vlaanderen zou kunnen worden. Lodewijk de Raet voorspelde Limburg een schitterende toekomst en, maar vroeg zich toch reeds af of de Vlamingen wel in staat zouden zijn zelf hun erfgoed te beheren

Dat is duidelijk niet gebeurd. Nog in 1939 gaf priester dr. Karel Pinxten een brochure uit, getiteld: “Limburg, een kolonisatiegebied”. De mijn Zwartberg was destijds eigendom van het Waalse Cockerill-Ougrée. Steeds werden de winsten van Zwartberg gebruikt om de verliezen van de Cockerill-mijn van Seraing te compenseren. Na de tweede wereldoorlog werd deze compensatie officieel geregeld via het zogenaamde Solidariteitsfonds, dat toegepast werd op al onze Limburgse mijnen. Zodanig dat de Limburgse economist dr. Jozef Moons in 1957 ion ene studie van de Limburgse Economische Raad zou schrijven: ”Het grootste nadeel van de onderlinge compensatie ligt ongetwijfeld hierin dat het de winstgevende mijnen verhindert de nodige investeringen door te voeren, om hun productie en productiviteit op te voeren. De auto-financiering van de Kempische mijnen werd geruime tijd door de winstafnemingen getremd”.

En in 1964 kon men lezen in een studie van de Economische Raad voor Vlaanderen, voorgezeten door de West-Vlaamse gouverneur ridder van Outryve d’Ydewalle: “De achteruitgang van de steenkolennijverheid in Wallonië werd voorlopig tegengehouden door een nationaal beleid, dat hierdoor de normale expansie van het Kempens Bekken, vooral langs de oprichting van nevenbedrijven, in de weg zat”. Als gevolg hiervan werd nauwelijks 2 % van de Kempische steenkolen in Limburg zelf verwerkt.

In werkelijkheid was onze achteruitstelling nog veel erger en hatelijker. Ondanks de miljardensubsidies bleek het niet langer mogelijk de verlieslatende Waalse mijnen in bedrijf te houden. Mijnsluitingen werden er onvermijdelijk. Sindsdien werden door de opeenvolgende regeringen de Waalse reconversiegebieden op een ongelooflijke wijze bevoordeeld. En Limburg werd door deze politiek beroofd van heel wat industriële vestigingen.

Reeds in het Harmel-report van 1950 kon men lezen: “Wij willen nog een voorbeeld aanstippen van het negatief optreden van de financiële trusts en van de staatsoverheid: de cementfabrieken van het kinderrijke gewest Turnhout worden overgeheveld naar het demografisch verschrompeld gebied van Visé, waar men dan nota bene rekent op Limburgse arbeiders”.

Dat was nog maar een begin. Toen de overheid eens begonnen was de reconversie van de Waalse bekkens te bevorderen, werd de verhuis van Vlaamse bedrijven naar Wallonië bijna dagelijkse kost.

Lees verder

Democratiefobie doet rare dingen met een mens

Democratiefobie

Dat was vreemd wat woensdag tijdens en na het referendum op de mainstream media allemaal gepresenteerd werd. Hele hordes die trots kwamen laten zien dat ze vooral niet hadden gestemd. Ook GeenPeil en het boegbeeld daarvan, Jan Roos, moest met alle geweld belachelijk gemaakt worden.

Als ik als metafoor voor democratie een belangrijke wedstrijd gebruik voor het referendumspel en de voor en tegenstanders als spelers, dan zou het er op neerkomen dat er na afloop geen spelers worden geïnterviewd, maar alleen mensen die niet naar de wedstrijd gingen, want het was een belachelijke wedstrijd.

Er werd gezegd, vooraf al, tegen team-ja spelers dat het dom zou zijn om op te komen dagen op het speelveld, meedoen zou verliezen betekenen, dan kan je beter niet spelen, dan is de kans groter dat je wint. Dat is een rare speech van de coach, niet meedoen is winnen. Ik zou dan eerder denken dat je bezig bent met spelbederf als je gehoor geeft aan die angst voor verliezen en dus maar niet speelt.

Ook over team-nee werd gesproken door de mensen die niet bij de wedstrijd waren. Team-nee was dom, begreep de spelregels niet en snapten toch niet hoe de prijs die ze konden winnen er uit zou zien. Team-nee spelers waren ook allemaal fan van wrede dictators en machtswellustelingen, dus team-nee deugde sowieso al niet. Dat klinkt dan weer meer als een stel roddelaars op een koffiekransje, we hebben het niet over wat de persoon doet, maar over wat hij draagt en waar hij zijn boodschappen haalt, zelfs de inhoud van het boodschappenwagentje passeert de revue als zijnde ongezond en onverantwoord voor een gezonde levensstijl die de schijfvanvijf nou eenmaal voorschrijft. Maar wat heeft die schijfvanvijf nou te maken met de wedstrijd? Helemaal niets toch?

Afijn, nadat de wedstrijd was gespeeld en de uitslag duidelijk, bleek dat van het ja-team velen niet waren komen opdagen omdat ze winst voor team-nee vreesden, team-nee, won de wedstrijd en de mainstream media spraken er over dat er een overwinning was behaald door het ja-team door niet of nauwelijks te spelen. Democratiefobie doet rare dingen met de mens.

Harry

eindstandreferendum.png

Met dank geleend bij fok.nl

Schuld en boete ‘über alles’ + aanvulling

Schon lange hat keine Deutsche Regierung mehr Diktaturen und Mörder so offensichtlich hofiert und deren Kritiker verfolgt, wie es heute der Fall ist.

Geplaatst door Cahit Kaya op woensdag 6 april 2016

 

Het humoristisch lied ‘Erdowie, Erdowo, Erdogan” werd nog halfslachtig verdedigd.  Vrijheid van meningsuiting, nietwaar?  Maar kon uiteraard niet gevolgd worden door een gedicht, voorgedragen in een satirisch tv-programma.  Justitie greep in – Genosse Erdogan moet men te vriend houden – er dreigt 3 jaar gevangenisstraf voor Jan Böhmermann.  De klacht luidt: laster en eerroof.  ZDF heeft het beeldmateriaal intussen verwijderd – ook op YT –  en zich verontschuldigd.  De tekst is inderdaad grof, maar de pointe van het verhaal is dat het programma door middel van dit gedicht wou duidelijk maken hoe dun de lijn tussen satire en laster is, wat kan of niet kan.

Kan niet.  Erdogan is verboden terrein.  Nochtans had hij in een interview met Amanpour nog verzekerd dat hij ‘open staat voor kritiek’ maar niet voor ‘laster en eerroof’.  Hij heeft geen enkel probleem met een ‘eenvoudige sketch’ maar de leider van een land als satirisch mikpunt nemen, komt neer op laster en eerroof, een heel ander paar mouwen.  Laten we ook niet vergeten dat daardoor ook zijn kiezers beledigd worden.  Heeft nog nooit iemand in Vlaanderen bij stilgestaan.  Integendeel.  Vlaams Belang-kiezers zijn ‘mestkevers’, toch?  Erdogan verzekert dat hij zal blijven ageren en klacht indienen tegen hen die luidop durven twijfelen aan de grootheid van de Kalief.

Het Duitse volk mag men daarentegen gerust op de korrel nemen.  Hoe zeggen het de linkse volksmenners ook weer?  ‘Deutschland, du mieses Stück Scheiße’ …Dat Duitse volk heeft intussen een dikke laag eelt op hun ziel gekweekt.  Stockholmsyndroom.  Of hun ziel verkocht aan de duivel.

Staatsanwaltschaft ermittelt gegen Böhmermann

The Intercept

Aanvulling: de video van de uitzending met het gedicht werd ‘verwijderd’.  Böhmermann reageerde: ‘mocht hij de gevoelens van een loepreine democraat gekwetst hebben, dan vraagt hij om vergiffenis’.

Het kwam zelfs op de regeringstafel.  De regeringsmededeling is op zich ook een straf stukje – weliswaar ongewilde – satire.