… en beperkt de vluchtelingenstroom…
“Turkse grenswacht schiet vluchtende Syriërs dood”
Volgens Syrische mensenrechtenactivisten heeft de Turkse grenswacht vrijdagavond negen Syriërs doodgeschoten die illegaal het land probeerden binnen te raken. Meerdere tienduizenden vluchtende Syriërs zitten al weken vast aan de grens met Syrië. Lees verder…
The Independent: Turkse grenswachters vallen Syrische vluchtelingen aan en drijven hen in de armen van mensensmokkelaars
In heel West- en Noord-Europa zijn het voorbije jaar honderden gevallen van verkrachting, roof en pedofilie door de media in de doofpot gestopt, omdat de daders asielzoekers en illegalen waren. De poging zelfs de massale aanrandingen in Keulen dood te zwijgen, was slechts het trieste dieptepunt. Hoe is het zo ver kunnen komen?
Eén sleutelmoment was 1973. Vanaf toen werden in heel Europa ongeveer dezelfde maatregelen genomen om gastarbeid om te vormen tot permanente islamitische immigratie. Deze maatregelen, gebundeld in het project Eurabia, waren een onderdeel van een vunzig compromis met de Arabische landen: de olieboycot, die in 1973 was begonnen na de mislukte aanval op Israël, werd stopgezet en de Europeanen moesten in ruil een pakket Arabisch-islamitische dictaten slikken inzake buitenlands beleid, media en onderwijs. Europa moest politiek en diplomatiek de kant kiezen van de Arabische staten in hun conflicten met Israël en de VS. De Arabieren mochten onbeperkt militaire en nucleaire technologie aankopen in Europa. Immigranten moesten dezelfde sociale en politieke rechten krijgen als de onderdanen van de gastlanden, maar zij moesten aangemoedigd worden hun taal en hun godsdienst te bewaren. De banden met het moederland moesten bestendigd worden. De islam werd een erkende godsdienst. Gezinshereniging werd een recht.
Censuur en indoctrinatie
Op Europees niveau werden internationale programma’s opgestart worden om “vooroordelen” en negatieve visies over de islam weg te werken. Er mocht geen islamkritiek meer geleverd worden. In de media, in de schoolboeken en aan universiteiten mocht alleen nog in positieve termen over de islam gesproken worden. Politiek Europa ging daar gretig op in. Het geschiedenisonderwijs werd op alle niveaus, van lagere school tot universiteit, volledig herschreven. De leugen dat de islam een onmisbare bijdrage had geleverd tot de westerse beschaving werd voortaan als officiële waarheid verkondigd. Europa bekende schuld voor zijn “misdaden” tegen de islam: de kruistochten, het kolonialisme en de erkenning van Israël. Over de eeuwenlang islamitische aanvallen op Europa werd niet meer gerept. Zulke diepgaande vormen van geschiedenisvervalsing en indoctrinatie waren tot dan toe alleen in totalitaire staten gebruikelijk. Dat legde de basis voor het huidige doofpotbeleid. Deze overeenkomsten zijn ook een moderne hertaling zijn van het oude dhimmi-statuut, dat joden en christenen onder islamitische heerschappij reduceerde tot rechteloze tienderangsburgers. Ook zij mochten geen kritiek leveren op de islam, ook zij moesten hun eigen geschiedenis verloochenen en de superioriteit van de islam erkennen. De meeste Europese politici, hoofdredacteurs en rectoren gedragen zich sinds 1973 als echte dhimmi’s. Dikwijls werden de basisteksten van het Eurabische project vastgelegd op conferenties van de Arabische Liga, en daarna klakkeloos overgenomen door de EU. Men deed niet veel moeite om dat geheim te houden. Eurabia was oorspronkelijk de titel van een tijdschrift dat volkomen openlijk door pro-Arabische lobbygroepen werd uitgegeven. De EU-landen waren toen nog democratischer dan nu, en in democratieën volstaat het niet de politieke kaste om te kopen om een volledige koerswijziging op te leggen. Men moet ook greep krijgen op andere maatschappelijke actoren. De Arabische staten, en later ook Iran, beseften dat heel goed en zij begonnen zich in de kopen in de media en de universiteiten, vooral in faculteiten waar vakken als islamologie, arabistiek en oriëntalistiek werd gedoceerd. Onafhankelijke en islamkritische professoren werden geleidelijk uitgerangeerd. Als zij op pensioen gingen, werden zij vervangen door moslims of academische dhimmi’s. De universiteiten verkochten hun academische vrijheid voor oliedollars. Zij werkten tegen betaling mee aan het grote islamitische en Eurabische propagandaproject. De academische wereld was even corrupt als de politieke. De greep van de oliedollars op de media was discreter, maar even verstikkend. Veertig jaar later is het duidelijk dat project-Eurabia vanuit islamitisch oogpunt volledig geslaagd is.
Linkse collaboratie
Dat zou niet mogelijk zijn geweest, zonder de actieve medeplichtigheid van links. Met hun “mars door de instellingen” waren mei-achtenzestigers en andere linksen geïnfiltreerd in het onderwijs, het gerecht, de kerken, de jeugdbewegingen en de media. Vooral in de media hadden zij machtsposities veroverd die veel groter waren dan vanuit democratisch standpunt verantwoord was. Dirk Jan Eppink schatte ooit dat 80% van de journalisten in Vlaanderen Sp.a of Groen stemde, terwijl beide partijen samen nog geen kwart van de kiezers vertegenwoordigden. Het was een geslaagde, geluidloze staatsgreep. Hun grootste successen waren de campagnes tegen de plaatsing van kruisraketten die zij tussen 1977 en 1985 konden organiseerden, in samenwerking met communistische partijen uit diverse Europese landen en met geld en actieve steun van inlichtingendiensten uit het Oostblok. Honderdduizenden mensen, van misleide naïevelingen en tot extreem-linkse fanatici, marcheerden daarin mee. Net zoals zij nu de pro-islamitische propaganda als zoete koek slikken. Maar ondanks dat had links tot halfweg de jaren ’90 zeker nog geen monopolie in de media. Bijvoorbeeld Gazet van Antwerpen bood toen nog krachtig weerwerk. Tegenstanders van de sowjets kregen tenminste nog een forum. Tot ongeveer halfweg de jaren ’90 publiceerden GvA en Het Laatste Nieuws in hun misdaadrubrieken ook nog berichten over misdaden gepleegd door “Mohammed A. en Rachid M.” of door delinquenten “van het Noord-Afrikaanse type”. In 2000 kwamen zulke berichtjes al niet meer door de filters van censuur en zelfcensuur.
Dat was een logisch gevolg “antiracistische” censuurmaatregelen die Paula D’Hondt en Johan Leman hadden doorgedrukt om de omvang van de criminaliteit bij moslims en Afrikanen buiten beeld te houden.
Dat was een ernstige aantasting van de persvrijheid. Dààr werd de tweede kiem voor de Keulse doofpot gelegd.
Maar het ging niet alleen om die censuurwetten. In de jaren negentig luidde ook de doodsklok over de christendemocratische kranten. De Standaard schoof van het centrum op naar links. De laatste povere restanten van Vlaamsgezindheid werden overboord gegooid. GvA bood hardnekkiger weerstand, maar ook daar werden de Vlaamse, christelijke en rechtse wortels uitgerukt. Inhoudelijk is er dikwijls nauwelijks nog verschil tussen GvA, HLN, Het Belang van Limburg, De Standaard en De Morgen. Die stalinistische eensgezindheid beperkt zich niet tot islam, “antiracisme” en immigratie. Ook inzake thema’s als abortus, homoseksualiteit, geslachtsveranderingen, feminisme, abortus en cannabis zitten al die kranten ongeveer op dezelfde lijn en hanteren zij dezelfde censuur- en zelfcensuurmaatregelen. Ironisch genoeg is de greep van links op de media na de val van de Sowjetunie nog sterker geworden. Links heeft altijd een openlijke of heimelijke bewondering gehad voor marxistische dictaturen en marxistische terreurgroepen die zij “bevrijdingsbewegingen” noemden. Daar is niets aan veranderd. Alleen is het marxisme vervangen door de islam. De islam is nu het gedroomde instrument voor de wraak van links op zijn oude vijanden: het westen, het kapitalisme, de VS, de “bourgeoisie”, het christendom, het nationalisme. Als u denkt dat dat overdreven is, vraag u dan eens af waarom de Griekse communisten van Syriza de grenzen hebben opengegooid voor de honderdduizenden illegalen, inclusief terroristen van IS, die zich nu als een sprinkhanenplaag op Europa stortten. Syriza of Griekenland hadden daar geen enkel voordeel bij, integendeel. Het was alleen destructieve wraak. In de linkse denkwereld zijn de islamitische massa’s de nieuwe proletariërs die de gehate bourgeoissamenleving ten gronde gaan richten. Et après nous le déluge. Als we dat begrijpen, wordt het allemaal heel logisch. Ook de houding van de linkse media en partijen in West-Europa, en van hun altijd aanwezige nuttige idioten.
Marc Joris
Ignacy Feliks Dobrzyński werd geboren in Romanow, in Wolhynië, nu Romaniv Oekraïne op 15 februari 1807.
Hij studeerde in een Jezuïetenschool in Romanow en vervolgde zijn opleiding aan Vinnitsa, waar hij afstudeerde aan de Gimnazjum Podolskie
Hij studeerde eerst muziek met zijn vader Ignacy, een violist, componist en muzikaal leider. Vanaf 1825 studeerde hij in Warschau waar hij privé les kreeg van Jozef Elsner , daarna van 1826-1828 aan het conservatorium van Warschau , waar hij een klasgenoot was van Frédéric Chopin.
In 1835 won hij de tweede prijs in een compositiewedstrijd voor zijn Symphony No. 2 in C Minor, Op.15. Deze symfonie kreeg later de naam “Symphony in the Characteristic Spirit of Polish Music” en werd uitgevoerd door Felix Mendelssohn . In 1845 toerde Dobrzyński door Duitsland als solist.
In 1857 richtte hij het ‘Ignacy Feliks Dobrzyński Poolse Orchestra’ op, dat uit vooraanstaande leden van het orkest van Warschau bestond.
Hij stierf in Warschau op 9 oktober 1867 op 60-jarige leeftijd.
Morgen debat in de 7de Dag, 11 uur:
Hürriyet Daily: Meer verontrustende acties m.b.t. de Turkse media
Reporters without borders: Despoot Erdogan neemt controle van krant
Amnesty International: Zaman newspaper taken over as government steamrolls press freedom
The seizure of #Zaman is yet another blow to #pressfreedom in #Turkey. I intend to raise this issue on Monday @Ahmet_Davutoglu
Erdogan verklaart vrije pers tot ‘terroristische organisatie’
“Wij zijn de Vlaams-nationale waakhonden van de politiek”
Elk volk heeft een voorhoede nodig, een avant-gardebeweging die het volk en vooral de politici wakker schudt en bepaalde thema’s op de publieke agenda plaatst. Het is een taak die de nationalistische strijdorganisatie Voorpost al 40 jaar vol ijver volbrengt. Naar aanleiding van hun jubileum spraken met de vorige en de nieuwe actieleider: Luc Vermeulen en Nick Van Mieghem.
In maart 1976 werd Voorpost opgericht, in volle Egmontperiode. Was dat ook de reden van jullie ontstaan?
Luc Vermeulen: Nee, de reden was een eigenlijk niet van ideologische aard. Er woedde een intern conflict bij de Vlaamsgezinde strijdorganisatie Were Di, waardoor men er niet meer in slaagde beslissingen te nemen. Na jaren getalm heb ik dan, samen met onder meer Roeland Raes, in maart 1976 het initiatief genomen om Voorpost op te richten. En tot mijn grote vreugde is zo’n 95 procent van Were Di ons toen gevolgd. Overigens: nadien zijn die plooien volledig gladgestreken.
Wij hadden het geluk dat nog geen twee maand na onze oprichting, in mei ’76, er net een bezoek was gepland van koning Boudewijn aan Antwerpen naar aanleiding van zijn 25-jarig ambtsjubileum. Wij zijn daar onmiddellijk opgesprongen en zetten een grote manifestatie op touw tegen de monarchie. Hoewel ik daar, buiten het verkondigen van mijn mening, niets verkeerd heb gedaan, werd ik voor drie weken opgesloten in de gevangenis in de welbekende Begijnenstraat. De haat en de nijd tegen elke vorm van Vlaams-nationalisme kent in Laken geen grenzen.
Nick van Mieghem: Het meest opmerkelijke aan die actie was dat er sindsdien nooit nog een volksbezoek van koning Boudewijn heeft plaatsgevonden aan een stad. Dat is een pluim die wij alvast op onze republikeinse hoed mogen steken.
Hoe moet ik Voorpost definiëren voor een buitenstaander?
Luc Vermeulen: Uniek aan Voorpost is de consequente strijd voor de hereniging der Nederlanden. Van meet af aan zijn wij naast Vlaanderen ook actief geweest bij onze noorderburen. Het is bovendien geen geheim dat wij politiek-ideologisch altijd zeer dicht gestaan hebben bij het programma van het Vlaams Blok en later het Vlaams Belang. Hun eis tot Vlaamse onafhankelijkheid is ook de onze. Met daaraan gekoppeld dat wij Heel-Nederlanders zijn.
U bent nog jong. Leeft de Heel-Nederlandse gedachte bij jongeren?
Nick van Mieghem: We moeten daar niet flauw over doen, het draagvlak is inderdaad groter bij de oudere generatie. Je mag ook niet vergeten dat buiten het VNJ er maar twee organisaties zijn die de Heel-Nederlandse gedachte nog actief uitdragen. En dat is jammer want een verregaande samenwerking tussen Vlaanderen en Nederland is de logica zelve. Hoe men het nu draait of keert: wij zijn één volk verspreid over twee landen. Maar ook de economische schaalvoordelen van een hereniging zijn groot. Wij zouden bijvoorbeeld de twee wereldhavens – Antwerpen en Rotterdam – in handen hebben. Bovendien hebben wij gelijkaardige economieën waardoor het samenwerkingsvoordeel enorm is.
Is een samengaan van Vlaanderen en Nederland niet achterhaald in een Europese context?
Nick van Mieghem: Binnen de EU heeft Vlaanderen niets in de pap te brokken. De EU beschikt, Vlaanderen schikt. Dat zou binnen een Heel-Nederlandse gedachte totaal anders zijn. Vlaanderen zou hierbij – in tegenstelling tot in de EU – substantiële beslissingsmacht hebben.
Hoe moet dat Heel-Nederland er dan concreet uitzien?
Luc Vermeulen: Dat uit zich in een verregaande samenwerking tussen Vlaanderen en Nederland, liefst in één staatsverband natuurlijk. Maar een staat is slechts zo rijk als de mensen die er deel van uitmaken en de waarden die er gelden. Daarom kiezen wij daarbij ook resoluut voor een nationalistische, zeg maar rechtse inslag.
Rechts, maar niet liberaal, toch?
Luc Vermeulen: Dat klopt. Wij zijn naast een Vlaamse ook een erg sociale organisatie. Zo organiseren wij met de huizen van de Vlaamse solidariteit jaarlijks zelf-zelf-zelf-inzamelacties waarbij wij honderden Vlamingen, die de eindjes niet meer aan mekaar kunnen knopen, uit de nood proberen te helpen met feestelijke kerstpakketten. De appreciatie de je daarvoor in ruil krijgt, is onbetaalbaar. Maar ook tijdens het jaar zijn we permanent in de weer om Vlamingen die in ellende zitten, uit de nood te helpen. Dat gaat van het betalen van de huishuur en de stookolierekening tot dokterskosten. Maar we beperken ons niet tot financiële hulp. We helpen ook al eens bij een verhuis of wanneer een kelder ondergelopen is.
Dus iedereen kan bij jullie aankloppen?
Luc Vermeulen: Wat het betalen van rekeningen en dergelijke betreft beperken wij ons uiteraard alleen tot mensen die actief zijn of geweest zijn in de Vlaamse Beweging. Maar we vullen dat zeer ruim in hoor. Dat kan gaan van iemand van het Davidsfonds tot een militant van het Vlaams Belang. Wie zich ingezet heeft voor Vlaanderen mag bij ons aankloppen.
De Vlaamse Beweging vist vaak in dezelfde vijver, zeker wat actieve militanten betreft. Hoe is de verhouding tussen Voorpost en andere Vlaams-nationale (strijd)organisaties? Ik denk maar aan het Taal Aktie Komitee.
Nick van Mieghem: Wie strijdt voor Vlaanderen kan voor ons nooit een concurrent zijn. Maar er zijn natuurlijk wel belangrijke verschillen. Zo beperkt TAK zich enkel tot de taaltoestanden in de Rand en hier en daar wat anti-Belgische acties. Wij hebben een veel ruimere werking die actief is in heel Vlaanderen en zelfs Nederland. Maar ook inhoudelijk is onze boodschap ruimer.
Hoe bedoelt u?
Nick van Mieghem: Ik geef geen kritiek op de TAK-militant, integendeel, het zijn kompanen. Maar ik betreur het soms dat zij – terecht – de verfransing in de Rand aanklagen, maar anderzijds de arabisering in onze volkswijken niet als een probleem ervaren. Dat doen wij wel. Dat probleem is op z’n zachtst gezegd even prangend. We zien gelijkaardige trends bij heel wat linkse nationalisten. Zo strijden de Baskische nationalisten voor onafhankelijkheid enerzijds, maar anderzijds ook voor een opendeurpolitiek. Maar wat ben je met onafhankelijkheid als je land niet meer het jouwe is en volledig is ingepalmd door immigranten? Op die manier wordt onafhankelijkheid een lege doos.
Jullie worden in de pers wel eens gebrandmerkt als extreem-rechts. Aanvaardt u dat etiket?
Luc Vermeulen: Wanneer iemand mij extreem-rechts noemt, vraag ik hem steeds die term te definiëren en dan eindigt de discussie vaak al. Tegenwoordig ben je al extreem-rechts als je een Vlaamse Leeuw uithangt.
Nick Van Mieghem: Extreem-rechts is vaak gewoon een synoniem voor racist. En dat zijn wij niet. Wij zijn realisten. Maar wanneer men de dingen niet meer mag benoemen zoals ze zijn, omwille van politiek-correcte redenen, dan gaat het licht uit.
Vlaanderen wordt momenteel overspoeld door asielzoekers. Hoe moet het asielvraagstuk worden opgelost?
Nick Van Mieghem: De grenzen moeten zo snel mogelijk dicht. Punt. Wij kunnen niet langer het OCMW van de wereld spelen, want binnenkort zal er geen OCMW meer zijn omdat het gewoon niet langer te financieren is.
U werkt zelf aan het dok. Ik kan me voorstellen dat er vaak over de asielproblematiek wordt gepraat. Hoe staat de gemiddelde dokwerker tegenover de asielinvasie?
Nick Van Mieghem: Ik praat dagelijks met arbeiders. Het is mijn leefwereld. En de rode draad is dat zij zich grote zorgen maken. Zij verwerpen het onthaalbeleid dat vandaag wordt gevoerd. Je mag niet vergeten dat de eerste slachtoffers van deze asielinvasie de – vaak laaggeschoolde – arbeiders zijn. Dat is de grote paradox van de socialisten. Door een opengrenzenbeleid te propageren, steken zij de arbeiders een mes in de rug. Eigenlijk is dat een nieuwe vorm van sociale dumping.
Jullie stonden jarenlang in de voorhoede voor amnestie voor de repressieslachtoffer. Is dat anno 2016 nog een na te streven doel?
Luc Vermeulen: Voor de meeste slachtoffers is het natuurlijk te laat. Maar de herinnering aan deze periode mag nooit vergeten worden. Het tomeloze onrecht dat de Belgische staat brave mensen, omwille van hun Vlaamsgezindheid, toen heeft aangedaan, is zo gruwelijk dat het belangrijk is dat we het blijvend herinneren. Maar het is zeker zo dat de weinige overlevenden van die tijd niets meer vragen. Zij weten wat deze staat waard is, zij willen geen verontschuldigingen meer.
Nick Van Mieghem: België is trouwens het enige land dat nooit amnestie verleend heeft. 71 jaar na het einde van de Tweede Wereldoorlog heeft dit land nog steeds geen amnestie verleend aan hen die uit overtuiging de strijd met het communisme aanbonden en ijverden voor een zelfstandig Vlaanderen. Daar merk je nogmaals hoe diep de haat zit van de Belgische staat.
Over naar de partijpolitiek. Hoe beoordeelt u de communautaire stilstand van de N-VA?
Luc Vermeulen: Dat is dodelijk voor de Vlaamse Beweging. Opnieuw vijf jaar dat het onafhankelijkheidsstreven stil wordt gelegd. Zij hebben het telkens over het creëren van draagvlak. Maar hoe kun je een draagvlak creëren als je erover zwijgt? Door te zwijgen vrees ik dat jarenlang moeilijk en hard werk wordt verspeeld in ruil voor Belgische machtsdeelname. Het is zelfs nog erger. Het lijkt erop dat zij er alles aan doen om te bewijzen dat België wel werkt. Hugo Schiltz werd voor minder uitgescholden.
Jullie zijn twee sleutelfiguren in de Vlaamse Beweging. Bart De Wever stelde een aantal jaar terug dat het beste wat de Vlaamse Beweging voor Vlaanderen kan doen is “ophouden te bestaan”. Wat vonden jullie van die uitspraak?
Luc Vermeulen: Op z’n zachtst uitgedrukt was ik verwonderd. Het klopt trouwens ook niet. Het Vlaamse autonomiestreven was net het meest succesvol wanneer de partijpolitiek en de beweging samen actie voerden. Denk maar aan Leuven Vlaams, dat naast de verwijdering van de Franstalige bourgeois uit Leuven ook een katalysator was voor het algemeen Vlaams autonomiestreven. De succesformule bestond er net in dat zowel de partijen als de beweging hand in hand aan één zeel trokken. De Vlaamse beweging opdoeken zou een strategische fout zijn die ons zou duur te staan komen.
Nick Van Mieghem: Als actiegroep hebben wij ook een andere rol dan een partij. Wij zijn de waakhonden. Door acties te voeren kunnen wij bepaalde thema’s op de agenda zetten van de politieke partijen, waarna zij ze politiek vertalen in het parlement. Het is een complementair verhaal.
U maakte deel van de groep radicalisering IJzerbedevaart. Het was de voorbode van de splitsing in IJzerwake en de (intussen ter ziele gegane) IJzerbedevaart. Vindt u dat geen jammerlijke zaak?
Luc Vermeulen: De vraag is niet of ik dat jammer vind, de vraag is: kon het anders? En daar is het antwoord resoluut neen. Wij hebben jarenlang geprobeerd om de linkse en zelfs multiculturele richting die het IJzerbedevaartcomité uitging, bij te sturen. Met duizenden hebben wij gemanifesteerd om het traditionele karakter en de ideologische inhoud van de bedevaart te behouden, maar het IJzerbedevaartcomité wou er niet van weten.
Acht u de kans groot dat bedevaart en wake terug samensmelten?
Luc Vermeulen: Zolang de samenstelling van het bestuur van het bedevaartcomité niet verandert, zie ik dat niet onmiddellijk gebeuren. Maar ik blijf er op hopen.
Heer, laat het prinsenvolk der oude Nederlanden niet ondergaan in broedertwist en schande.
Luc Vermeulen: Inderdaad. Het is mijn innige wens ooit terug samen op de IJzerweide te staan om onze Fronters te eren en de Vlaamse eisen kracht bij te zetten.
Tot slot: waar mogen we ons aan verwachten naar aanleiding van jullie 40-jarig bestaan?
Luc Vermeulen: op 29 oktober organiseren we in het cultureel centrum van Broechem een grote jubileumviering met muzikale optredens, een tentoonstelling en uiteraard een aantal opmerkelijke sprekers. Ik roep iedereen van harte op om daar aanwezig te zijn.
Opgetekend door Klaas Slootmans voor het VB magazine maart 2016
Meer info bij www.voorpost.org
Vakbondsleiders gedragen zich meer en meer als “afpersers” !
Het is nog moeilijk om te geloven wat we de dag van vandaag allemaal moeten meemaken. Neem nu die staking van de loodsen enkele dagen geleden.
Deze reeds sterk overbetaalde loodsen blijven maar, met de regelmaat van een klok, de overheid chanteren om steeds maar méér te eisen. Stel U voor dat straatkeerders plots zouden dreigen met een staking indien ze geen extra premie zouden krijgen wanneer ze voetpaden van méér dan 4,5 meter breedte moeten schoonmaken. Iedereen zou in een lach uitbarsten.
Maar als loodsen een extra premie eisen bij het beloodsen van schepen die geen 335 meter lang zijn maar 345 meter dan schrapt een bevoegd minister een reeds lang geplande reis naar New York om met deze “chanteurs” aan tafel te gaan zitten om te onderhandelen. En zoals voorzien kregen deze afpersers voor de zoveelste maal gelijk. Maar bij de “keerders” gaat het hier over personen met een laag loon en de schade die ze kunnen aanrichten bij een staking is miniem te noemen. De loodsen daarentegen
verdienen soms tot méér dan 10.000 euro netto per maand en bovendien stoppen ze op hun 55ste jaar met werken. Feitelijk verdienen ze tijdens hun loopbaan per gepresteerde maand nog eens 25% méér dan een andere werknemer of 12 tot 14000 euro per maand NETTO. Maar in tegenstelling tot de straatkeerders is de schade enorm als ze plots in staking gaan en megaschepen als het ware aan de ketting leggen. Hun zoveelste extra premie is hoger dan wat een doorsnee arbeider of bediende verdient voor een volledige dagtaak. Dat vakbonden dergelijke fratsen blijven steunen is totaal onbegrijpelijk. Wat heeft dit allemaal nog te maken met eerlijkheid, solidariteit of billijkheid?
Waar is de tijd dat de Amerikaanse president Ronald Reagan de hele meute van méér dan 10.000 verkeersleiders, die zich eveneens hadden ontpopt tot permanente afpersers, plots aan de deur zette en het hele luchtverkeerssysteem op enkele weken tijd van de grond af opnieuw opbouwde met andere werknemers? Nooit heeft men daar nog een staking gekend en de meer dan 10.000 afpersers hebben jaren op hun moeder geroepen en hebben nooit meer kunnen genieten van al de voordelen die ze destijds hadden.
Kan onze regering nu niemand vinden die zich zoals de vroegere Amerikaanse president moedig opstelt? Het steeds maar toegeven aan de afpersers van de vakbonden heeft als resultaat dat de verloning is ons land steeds minder en minder eerlijk verloopt en we uiteindelijk alleen sterk onderbetaalde werknemers enerzijds en sterk overbetaalden anderzijds gaan krijgen. Dit is de basis voor een totale verzuring van onze samenleving. Wanneer komt de tijd dat chirurgen juist voor een operatief ingrijpen een extra premie van 1000 euro per ingreep gaan eisen? Wie zou er dan nog kiezen voor een mogelijke dood?
Onze overheid zou daar eens goed moeten over nadenken en een einde stellen aan al die misbruiken.
Men zegge het voort,
Freddy Van Gaever
De holebi-lobby sleurt schaamteloos Jezus erbij om victorie te kraaien.
“Jezus had ook twee vaders”.
Deze tekst op een affiche wekt de woede van de rooms-katholieke kerk in Portugal.
Het Portugese parlement heeft een wet aangenomen die homoseksuele paren toestaat om kinderen te adopteren. Links Blok, een socialistische politieke partij, maakte een poster om de wet te vieren. Op de poster staat een afbeelding van Jezus met daarboven de tekst: “Jezus had ook 2 vaders”.
De rooms-katholieke kerk is boos vanwege de poster. De Bisschoppenconferentie noemde de boodschap een belediging aan het adres van gelovigen en de vergelijking tussen de vaders van Jezus en homoseksuele mannen die een kind kunnen adopteren ongegrond. De kardinaal van Lissabon noemde de poster “de ergste leugen”.
Martin Schulz