Eurofilie in het Vlaams Parlement

‘De eurocratie is een systeem dat geen ander doel heeft dan zijn eigen instandhouding.’

Vorige week mocht Europees Commissaris voor Werkgelegenheid en Sociale Zaken Marianne Thyssen (CD&V) een toespraak houden in het Vlaams Parlement. Thyssen stak vanzelfsprekend de loftrompet over de werking van de Europese Unie. De EU-top is volgens haar uitstekend bezig. Zelfs met betrekking tot zaken waar ongeveer iedereen het over eens is dat de EU er niets van bakt. Zoals de asielcrisis bijvoorbeeld.

Trots verwees Thyssen naar ‘een heel gamma van maatregelen dat werd gelanceerd door de Commissie om de vluchtelingenstroom onder controle te krijgen.’ Heeft ú daar al iets van gemerkt? Ik in elk geval niet.

Opvallend was de tussenkomst van de N-VA-woordvoerder die in een eurofiele bui aankaartte dat het ‘onbillijk is om de immigratiecrisis in het bakje van de Europese Commissie te gooien’. ‘Heel veel bevoegdheden zijn immers nog bevoegdheden van lidstaten. Grensbewaking is bijvoorbeeld in de eerste plaats een bevoegdheid van lidstaten’, meende hij. De tussenkomst is opmerkelijk vermits de N-VA in haar communicatie voortdurend amechtige pogingen doet om alle verantwoordelijkheid voor de asieltoevloed af te schuiven op de EU en zo haar ministers uit de wind tracht te zetten.

Thyssen negeerde overigens de economische gevolgen van de open grenzen. Nochtans neemt de problematiek van sociale dumping en oneerlijke concurrentie en het daaraan gekoppelde jobverlies steeds meer dramatische vormen aan.

Daarenboven worden in de wereldvreemde EU-cenakels plannen uitgedokterd om de visumplicht te versoepelen voor Turken die de EU in willen reizen en wil men zelfs een nieuw hoofdstuk openen in de toetredingsonderhandelingen met Turkije. Alsof het nog niet genoeg is, willen de herauten van de EU-superstaat dus nog eens een blik lageloners opentrekken om Europa mee te overspoelen. Alsof er nog niet genoeg onheil is dat gepaard gaat met immigratie vanuit voornamelijk islamitische landen. Maar de negatieve gevolgen van de Europese integratie en het opengrenzenbeleid zijn natuurlijk niet voor de EU-Commissarissen. Wel voor de man en de vrouw in de straat. De eurocratie is een systeem dat geen ander doel heeft dan zijn eigen instandhouding.

Deze week werd de Poolse ambassadeur op het matje geroepen in het Vlaams Parlement aangaande ‘de vermeende aantasting van de Poolse rechtsstaat’ en ‘omstreden overheidsinitiatieven die de democratie in Polen zouden ondergraven’. Een vrij, democratisch en soeverein land dat door een bescheiden parlement gevorderd wordt om in het beklaagdenbankje te komen zitten, het laat een wrange smaak na.

Het probleem dat sommigen met Polen hebben heeft trouwens niet zozeer te maken met de aanpassingen aan de Poolse wetgeving, maar wel met de samenstelling van de Poolse regering. Polen wordt nu immers bestuurd door de conservatieve, eurokritische PiS-partij en het is dat wat het liberale en socialistische West-Europese establishment maar moeilijk kan verkroppen. De Poolse regering is nochtans duidelijk gemachtigd door een democratische meerderheid van de Polen. En dat dient vanzelfsprekend gerespecteerd te worden.

Ik ben overigens van mening dat noch het Vlaamse noch het Europese politieke establishment het morele recht hebben om Polen lessen te geven in democratie. België en de EU zijn immers zelf geen toonbeeld van democratie.

Denk maar aan het quasimonopolie dat wordt toegekend aan de kleurvakbonden die gelieerd zijn aan politieke partijen die samen niet eens meer de helft van het electoraat vertegenwoordigen.

Denk maar aan het feit dat het voor democratisch verkozen parlementsleden van één partij onmogelijk is om een opiniestuk gepubliceerd te krijgen in een Vlaamse krant.

Denk maar aan de scheeftrekking inzake politici die genodigd worden voor debatprogramma’s op onze eigen openbare omroep.

Zou men zich overigens niet eerder zorgen moeten maken over de democratie in Duitsland waar steeds meer journalisten toegeven dat ze van het Merkel-regime niet meer vrij mogen berichten over asielzoekers?

Zou men zich niet beter afvragen hoe democratisch het asielbeleid is dat in dit land wordt gevoerd? Volgens een recente peiling vindt maar liefst 96% van de bevolking dat er hier al genoeg of te veel asielzoekers opgevangen worden. Hoe democratisch is een asielbeleid dat maar gesteund wordt door een verwaarloosbare minderheid van 4% van de bevolking?

En tot slot: hoe democratisch zijn het Belgische federalisme en het Belgische kiessysteem? Hoe democratisch is het dat Vlamingen bestuurd worden door Waalse politici en partijen die zij niet eens kunnen wegstemmen of afstraffen? Hoe democratisch is het dat een Waalse stem voor het federale parlement meer waard is dan een Vlaamse? Misschien kan de Belgische ambassadeur in Polen dáárover eens toelichting gaan geven in het Poolse parlement.

Opiniestuk van Chris Janssens, fractievoorzitter Vlaams Belang in het Vlaams Parlement. (geleend bij Doorbraak.)