Een Syrische moslim mag blijven, samen met zijn echtgenote, zijn concubines en zijn kroost. Jackpot voor hem en zijn sibbe.
In het vraaggesprek heeft hij het over zijn vier vrouwen. Geen nagel om aan zijn gat te krabben maar wel vier vrouwen om zijn mannelijke ego te strelen. De belastingbetaler mag ervoor opdraaien. De arrogantie, de vanzelfsprekendheid van de toestand… waarom zijn er eigenlijk wetten nodig?
Op de vraag hoe hij asiel kreeg met heel zijn aanhang – polygamie is immers verboden – antwoordt hij dat het voor hem niet ‘logisch’ is te emigreren zonder zijn vrouw(en) en kinderen. Als de Duitsers stom genoeg zijn hem ‘willkommen’ te heten, dan moeten ze de rest erbij nemen. Hij gaf als verklaring aan de Duitse autoriteiten dat hij één vrouw heeft en één kind. De rest noemt hij zijn ‘vriendinnen’ met hun respectievelijke nazaten. En de Duitse overheid zag dat het goed was en liet hem met zijn vier vrouwen en vier kinderen het land in. Een kroostrijk gezin, vader, vier moeders, vier kinderen.
De vraag: ‘je wist toch dat polygamie verboden is?’. Tja, dat wist hij en hij heeft er goed over nagedacht (hoe de boel te belazeren), heeft met vrienden, die al in Duitsland verbleven, en ook met Duitsers erover gesproken en beraadslaagd. Met als succesvolle oplossing: één echtgenote, vier vriendinnen. Met elk een kind gemaakt. Moet kunnen.
De man is tevreden. Tenslotte zijn ze alle vier in de ogen van Allah en zijn geroemde profeet zijn vrouwen en dat is het enige dat telt. Hij heeft het ‘geschafft’!
https://youtu.be/PCQCXthktiE