Haal je zakdoek maar al boven.
“Een goede jongen. Zeer vlijtig. Hardwerkend. Geen idee wat hem bezielde.”
Tussen twee snikken door: “hij had het nooit over politiek, alleen over voetbal en vissen.”
Sinds hij in 2012 terugkeerde naar het ouderlijk huis na een turbulente tijd in Madrid had zoonlief hash opgegeven en veranderde in een kalm lammetje.
Vader, een soortement oud-ijzer-ophaler in Algeciras, slaagde erin zich tien jaar geleden te laten legaliseren in Spanje en bracht heel zijn familie over in 2007. Zoonlief werd weliswaar twee keer gearresteerd voor drugsverkoop in 2009 maar “het was maar een klein beetje, nietwaar, en hij was nog zo jong.”
De ware schuldige: “een Franse telecommunicatie firma. Zes jongeren uit Algeciras kregen een 6 maanden werkcontract in Frankrijk. Maar na een maand werden ze buiten gegooid. Zomaar. Wat moest zoonlief doen? Wat moest hij eten?
De ware criminelen zitten in dat bedrijf.”
Vader Mohamed El-Khazzani, exclusief in The Telegraph, heeft het over zijn verwarde zoon, die eigenlijk niets misdeed. Een klein roofovervalletje in een trein vol rijke westerse stinkerds – bovendien ongelovigen – wat is daar nu mis mee?
En hij legt de vinger op de wonde. Opgeklopte hysterie. Islamofobie. Xenofobie. Baardfobie. AK-47-fobie. Migrantenfobie.
De jongen heeft hulp nodig. Kansen. Begrip. Reintegratie. Zet hem voor de klas, Liesbeth!
FVE