Sharia-banken

In Duitsland doen de eerste sharia-banken hun intrede.  Kuveyt Türk is de naam van de sharia-bank die de nodige licentie uitgereikt kreeg.  Ze is de grootste islamitische bank in Turkije met hoofdzetel in Istanbul, voor 62% in handen van de Kuwait Finance House. Enkele jaren geleden werd er een filiaal in Mannheim geopend en erbij aangekondigd een licentie voor een volledige bankexploitatie te zullen aanvragen.  Dit jaar is het zover: in Frankfurt, Berlijn en Keulen zullen de eerste sharia-banken openen.

De bank gelooft in de toekomst.  21% van de in Duitsland verblijvende moslims hebben te kennen gegeven aan een islamitische bank de voorkeur te geven. Vorige marktanalyses gaven aan dat er een mogelijk marktpotentieel van 1.6 miljard euro in zit.
Beleggingen moeten voldoen aan de sharia-regels.   Niet toegelaten voor  bv. casino’s en porno wegens onzedig en absoluut verboden voor de voedingsindustrie die haram, vooral varkensvlees, verhandelt.

‘Om te beginnen is geld geen product. Je mag dus geen geld verdienen met geld. Rente is verboden’, zegt Mohamed Boulif, bedrijfsleider van het financieel adviesbureau Al-Maalya. ‘Elke financiële transactie moet gelinkt zijn aan een reële economische activiteit. Schulden verhandelen, een van de oorzaken van de kredietcrisis, is uit den boze. Ook de economische activiteit mag niet willekeurig gekozen worden. Het is bijvoorbeeld verboden om te investeren in ‘schadelijke’ bedrijven: alles wat te maken heeft met onder meer alcohol, tabak, gokken, wapens en varkens.’

Ter verduidelijking: wie bijvoorbeeld een huis wil kopen, moet dat laten kopen door de bank, die het dan verder aan de kandidaat verkoopt, maar aan een hogere prijs. Op die manier wordt de rente vermeden. Aan een lagere prijs kan ook: handig als de aandeelhouders in Koeweit iets of iemand in het westen een speciaal financieel steuntje in de rug willen geven. Of als er ‘verlies’ moet gemaakt worden…

Ook is het zo als je je geld plaatst op een spaarrekening bij een islamitische bank, je op het einde van het jaar geen rente, maar een aandeel van de winst krijgt. Twintig procent van de winst gaat naar de bank, voor de onkosten en haar eigen winst. De overige tachtig procent wordt verdeeld tussen de klanten van de bank. Daarom is het belangrijk dat er voldoende transparantie is tussen de bank en de consument. ‘De bankier is verplicht alles helder en eenvoudig uit te leggen. Kleine lettertjes in een contract zijn verboden’, legt Boulif verder uit. ‘Als je investeert in een bedrijf, doe je dat op een duurzame manier en voor een langere termijn.’

Elke islamitische bank werkt ook met sharia boards, een jury van geleerden, die zich moet uitspreken over elk nieuw product.  Zij moet controleren of de normen en waarden steeds gehanteerd worden in de bank. Want in tegenstelling tot de westerse banken is niet de winstmarge het uiteindelijke doel, wel de handhaving van de ethische principes. Weet iemand meer over die ‘geleerden’?  Zijn dit imams gespecialiseerd in economie of omgekeerd?

Ondanks het feit dat islamitisch bankieren een vrij jong systeem is, is het wereldwijd aan een sterke opmars bezig. De gemiddelde groei van de markt lag in de voorbije jaren rond de vijftien procent. Ook tijdens de financiële crisis bleef de sector het goed doen. Dit blijkt uit een studie uit 2009 van Robin Roose van de Hogeschool Gent. (Wie geïnteresseerd is kan hier zijn masterscriptie ‘Islamitisch Bankieren in Vlaanderen’ lezen). Het systeem blijft ook niet beperkt tot islamitische landen maar ook verschillende westerse landen tonen interesse. Islamitisch bankieren is nu al mogelijk in het Verenigd Koninkrijk, Denemarken en Frankrijk. Ook in België is er een groeiende vraag, hoewel de markt relatief klein blijft.

Er zitten nogal wat addertjes onder het gras.  De sharia instructies zijn niet conform de wetgeving van de financiële sector.   Bv. een bankgarantie is verboden voor een sharia-bank terwijl de wetgever eist dat er altijd iets of iemand garant staat.  Idem dito voor het verstrekken van onderpand.
Rente is verboden, ethische principes waardoor beleggingsmogelijkheden beperkt zijn en daar bovenop de aanbeveling van Buiter, de man die het kontant geld wil afschaffen: ‘Wat we nodig hebben is de toepassing van de islamitische principes in de bankierswereld. Vooral het verbod op rente is wenselijk.’  Ook het Vaticaan is van mening dat het islamitische systeem een handig alternatief kan zijn voor westerse banken, tijdens economische crises.

FT

Bronnen: Deutsch-Türkische Nachrichten Erasmix

Lees ook: Veel geld beschikbaar bij islamitische banken…

 

Antonin Dvorak – Celloconcert

klassische-musikHet Celloconcert in b mineur, opus 104 is het laatste soloconcert geschreven door de Tsjechische componist Antonín Dvořák. Hij schreef het werk in 1894 en 1895. Het werk droeg hij op aan zijn vriend cellist Hanus Wihan.

Het celloconcert bestaat uit drie delen:

  1. Allegro (b mineur → B majeur)
  2. Adagio, ma non troppo (G majeur)
  3. Finale: Allegro Moderato-andante-allegro vivo (b mineur → B majeur)

In 1865, nog in het begin van Dvořáks muzikale carrière, begon Dvořák al aan een celloconcert; het Celloconcert in A majeur, B. 10. Dit stuk werd geschreven voor de cellist Ludevit Peer. Dvořák kende hem van een orkest waarin beiden speelden. Hij gaf de partituur, nog slechts met pianobegeleiding, aan Peer ter beoordeling, maar Dvořák heeft er verder nooit meer wat mee gedaan. De partituur werd teruggevonden in 1925 en door de Duitse musicus Gûnther Raphael georkestreerd.

Geboortehuis, toen met drankgelegenheid en slagerij

De cellist Wihan vroeg zoals ook anderen hadden gedaan aan Dvořák om een celloconcert. Dvořák heeft deze vraag een tijd lang afgeslagen met als “reden” dat “de cello weliswaar een fijn orkestinstrument is, maar totaal incapabel als instrument voor een soloconcert”. Volgens Josef Michl was Dvořák gek op het middenregister maar “klaagde hij over de nasale klank in het hoge register van de cello en de mompelende klank in het lage register”. Dvořák was misschien nog wel het meest verrast over zijn eigen keuze om later alsnog een celloconcert te schrijven.

Dvořák schreef het concert in New York tijdens zijn derde termijn als directeur van het Nationaal Conservatorium. In 1894 schreef een andere docent van het conservatorium, Victor Herbert zijn tweede celloconcert. Dvořák bezocht ten minste twee uitvoeringen van dit werk en raakte zó onder de indruk ervan dat hij besloot om tóch op Wihans verzoek om een celloconcert te schrijven in te gaan.

Het lange eerste deel – geschreven in de sonatevorm – opent met een lange introductie door het orkest die de thema’s exposeert welke later door de cellist zullen worden overgenomen.

Het lyrische Adagio vertoont zowel een pastoraal als een heftig karakter.

Een gevoel van nostalgie wordt door de finale opgewekt die in rondovorm is geschreven. Het stuk wordt meer en meer hartstochtelijk tot dat het slot aanbreekt dat een muzikale herinnering aan het eerste en tweede deel vormt. Dit bouwt zich op tot een jubelend motief in B-grote terts.

Wihan suggereerde een aantal veranderingen in de cellopartituur. De meest bekende is de cadenza aan het einde van het derde deel. Andere kleine wijzigingen zijn verschillende passages die de moeilijkheidsgraad voor de cellopartij doen verminderen. Dvořák weigerde echter alle kleinere wijzigingen en zo ook de candens. Dit was om persoonlijke redenen. Het derde deel was een eerbetoon aan zijn overleden schoonzuster Josefina Kaunitzová. Het droevige begin van de finale haalt namelijk een favoriet lied van haar aan.

 

Over een muur,discriminerende verdachtmakingen en rassenhaat

lovenaarA2Er zijn ook goede “muren”…
De franse gemeente Wattrelos gaat een muur bouwen op de grens met de belgische gemeente Moeskroen, en dit op verzoek van de bewoners  van Moeskroen die zich op die manier willen beschermen tegen zigeuners, die er een “opvangplaats” hebben juist aan de belgische grens.

“Volgens de burgemeester van Moeskroen, Alfred Gadenne (cdH, de partij van Madame Non), gaat het om een vraag van de bevolking, die ‘ongerust is’ over een toename van het aantal diefstallen in de regio”.  DS

Moeskroen laat muur bouwen tegen woonwagenbewoners

De vraag is of het Spionnencentrum nu ook tegen hem een proces gaat inspannen voor discriminatie, opruiende taal en rassenhaat.

Maar ook de importsecretaris, Theooke Francken, bezondigt zich:  hij viseert nl. de zwaksten der maatschappij,  ‘de mensen zonder papieren’.  Die zouden nogal eens het verschil tussen “mijn en dijn” verwisselen.  De actie Gaudi in steden moet waarschuwen voor zakkenrollers.  En hij zal proactief optreden: met gerichte controles op treinen die festivalgangers naar de festivalweide brengen. Hij verklapte echter nog niet hoe hij de zakkenrollende mollen wil identificeren.  Theo klopte zich stoer op de borst: hij wil de illegale zakkenrollers repatriëren.  De legale mogen van onze gastvrijheid blijven genieten.  Moedig, die Theo.   Ga naar video van VTM nieuws.

Als er even veel zou uitgevoerd worden als Theooke wil, wenst, droomt, voorspelt: …van de 542 betrapten werden er zeggen en schrijven 89 “al” het land uitgezet.

Wij vragen ons af of dit zomaar kan.  Dat is toch doelgericht een bepaalde mensengroep in een slecht daglicht stellen.  Zouden de onverlaten misschien een partijkaart van het VB hebben?

Komen we terug op die Muur.  Het opent perspectieven voor de toekomst.  Het is in alle geval een goed voorbeeld om na te volgen met het oog op de bouw van een muur rond Brussel, om de Vlaamse rand te beschermen tegen krapuul dat van daaruit op strooptocht vertrekt naar Vlaanderen.

Tenslotte is heel de grote miserie in Europa begonnen na de Val van de Muur.

Lovenaar

Men zegge het voort

Aankondiging FreddyMea culpa….mea culpa….mea maxima culpa!!

Vergissen is menselijk. In een vorige bijdrage hebben we geschreven dat JEP (Jury voor Ethische praktijken inzake reclame) een overheidsinstelling zou zijn en dit was fout. Verder blijven we achter de inhoud van die bijdrage staan maar geven graag toe dat het maken van stommiteiten geen monopolie van de overheid is en ook in de privé-sector al eens naast de bal wordt geslagen.

Maar waarvan we zeker zijn is dat de leiding van bepaalde overheidsbedrijven in handen is van politiek benoemde profiteurs en onbekwamen die het belastinggeld gewoon verbrassen.
Jaren geleden, toen de eerste belbussen van “De Lijn” op de baan kwamen,  schreven we dat men deze stommiteit nooit zou kunnen volhouden en dat na verbrassen van fortuinen men dit initiatief zou moeten stoppen. Vandaag is het zover! Maar niemand zal gestraft worden voor deze enorme verspilling van belastingcenten. Indien deze regering werkelijk iets nuttigs wil doen dan moet ze de moed hebben om allerlei vormen van verspilling en misbruik van onze belastinggelden te stoppen. “De Lijn” blijft een schitterend voorbeeld van hoe de overheid op een misplaatste wijze met onze centen zwiert en dit meestal met een uiterst pover resultaat.

Zogenaamde afspraken tussen de overheid en de leiding van staatsondernemingen mogen als waardeloze literatuur beschouwd worden. Zo maakte het management van “De Lijn” vorig jaar allerlei afspraken met onze Vlaamse regering en kunnen we alleen maar vaststellen dat deze “afspraken” als een zoveelste klucht kunnen bestempeld worden. Zo voorspelden de grote bazen van “De Lijn” een aanzienlijke toename van het aantal reizigers. De fortuinen investeringen in vrije busbanen, nieuwe trams, nieuwe aangelegde tramlijnen etc. zouden hun nut gaan bewijzen!
Resultaat: Het aantal reizigers DAALDE van 549 miljoen naar 532 miljoen. Maar blijkbaar ligt niemand van onze Vlaamse regering daar wakker van. Het is toch maar het geld van anderen waarmede onze beroepspolitiekers laten spelen!

Weet U, beste lezers, dat “De Lijn” in Vlaanderen een van de laagste kostendekkingspercentages van Europa heeft?  In 2011 betaalden de reizigers nog maar 14,9% van de kostprijs van een rit!!!   En in 2015 DURVEN de krachtpatsers van “De Lijn” verklaren dat het de goede richting uit gaat met dit gigantische probleem. Inderdaad steeg de deelname van de reizigers in de kosten van het ticket in 2014 tot niet minder van 15,8%!!! Op drie jaar ging men dus 0,9% in de goede richting of 0,3% PER JAAR. Indien men zo verder gaat  zullen de gebruikers van de diensten van “De Lijn”   binnen HONDERD JAAR nog niet de helft gaan betalen van wat een rit werkelijk kost!!

Al deze vormen van geldverbrassing zijn er alleen gekomen door de steeds maar nieuwe beloften  en zinloze beslissingen van onze vorige regeringen. De enige wijze om ons land terug op de rails te krijgen is het progressief afschaffen van alle vorige zinloze beslissingen.  Een duidelijke lijn in al de beslissingen van de vorige jaren is het “afpakken” van steeds meer geld van diegenen die er hard voor werken om het grotendeels te grabbel te gooien in de handen van een groeiend kiespubliek dat voor een steeds belangrijker gedeelte bestaat uit profiteurs. Bij de volgende verkiezingen zal het niet meer gaan tussen gelovigen en ongelovigen, tussen linksen of rechtsen, tussen Vlamingen of Walen maar tussen  diegenen die nog willen werken op voorwaarde dat ze het grootste gedeelte van het resultaat nog voor zich zelf kunnen houden en tussen diegenen die menen om op de rug van anderen verder door het leven te kunnen gaan.

Men zegge het voort,

Freddy Van Gaever