(G)een verhaaltje voor het slapen gaan?

Absurde logische consequenties van egalitaire (onderwijs)ideologie – ook bij Vlaamse onderwijssociologen: “Als ouders verhaaltjes voorlezen aan hun kinderen dan is dit unfair en discriminerend, want dit leidt tot achterstelling van andere kinderen. Het zou in feite nog meer fair en rechtvaardiger zijn indien kinderen geen ouders zouden hebben.”

Een verhaaltje vertellen aan het bed van je kind? Mag niet.  Alleszins volgens een professor aan de University of Warwick in Engeland.  De man beschuldigt de ouders die hun kinderen een bedtijd verhaaltje lezen “andermans kinderen oneerlijk te benadelen”.  Kinderdiscriminatie, kan het nog erger?

In een interview met ABC Radio gaf professor-filosoof Adam Swift meer duiding: ‘bedtijd verhaaltjes bevorderen inderdaad (de gewenste) gezinsband’.  Hij wil ze niet echt afschaffen, maar… ouders die deze ‘bedtijd activiteiten’ toepassen zouden toch wel een beetje een schuldgevoel moeten hebben.  “Ouders die verhaaltjes lezen voor het slapen moeten er weliswaar niet voortdurend mee bezig zijn dat ze op een oneerlijke manier andermans kinderen benadelen, maar ze mogen er wel eens aan denken.”

Iets anders zit hem ook dwars.  In dit verband ‘kan het niet goedgepraat’ worden dat sommige ouders hun kinderen – omdat ze hen het best mogelijke onderwijs willen geven – naar ‘elitaire privé scholen’ sturen.   Privé scholen zijn niet goed voor de gezinsband.
En Swift lonkte zelfs op een gegeven ogenblik met het idee ‘het gezin gewoonweg af te schaffen’ om zo ‘het sociaal evenwichtsprobleem op te lossen‘ want ‘dan komt er een evenwichtiger draagvlak’. Hij zit hiermee helemaal op de lijn van Plato, die kinderen van hun ouders wou weghalen en hen onder de hoede van de staat plaatsen.

Swift concludeerde dat het ‘in het voordeel van de kinderen is in een gezin op te groeien’ en ‘het ouderschap een onderscheidmakend en speciale bijdrage tot de bloei en welzijn van volwassenen’ betekent.  Maar… de toestand wordt daarmee alleen maar schever getrokken.  Kinderen die in een beschermend en liefdevol gezin opgroeien krijgen gewoon meer kansen.  Hij vindt dat we erover moeten nadenken wat we ouders toestaan te doen voor hun kinderen en welke zaken we liever niet zien gebeuren als die tot gevolg hebben dat andermans kinderen daardoor benadeeld worden.

Als we de redenering van de professor volgen dan mogen we alle hulp aan de minderbedeelden afschaffen.  In plaats daarvan zorgen we gewoon ervoor dat we de beter gesitueerden op alle vlakken doen verarmen: sociaal, educatief, economisch, financieel.

Iets wat we dagelijks mogen ervaren.  Iedereen even arm.  Dankzij onze politici en de memlingenmentaliteit.

FT