De Symphony No. 4 in A major , Op. 90, beter bekend als de Italiaanse symphony, is een orkestrale symfonie geschreven door de Duitse componist Felix Mendelssohn.  Het werk vindt zijn oorsprong (zoals ook de “Schotse / 3e Symfonie” en “De Hebrides” ouverture) in de tour van Europa die Mendelssohn ondernam van 1829 tot 1831. Zijn inspiratie vond hij in de kleur en de sfeer van Italië , Mendelssohn maakte schetsen maar verliet Italië voordat het werk af was.

In februari schreef hij vanuit Rome naar zijn zus Fanny:

“Het schrijven van de Italiaanse symfonie kent grote vooruitgang. Het zal het vrolijkste stuk worden dat ik al ooit geschreven heb, vooral de laatste beweging. Ik heb nog geen inspiratie gevonden voor het langzame deel , en ik denk dat ik dit bewaar voor Napels”.

Düsseldorf

De Italiaanse Symfonie werd voltooid in Berlijn op 13 maart 1833, in antwoord op een uitnodiging voor een symfonie van de London (nu Royal) Philharmonic Society; hij dirigeerde de eerste voorstelling zelf op 13 mei 1833 in Londen op het London Philharmonic Society concert. Het succes van de symfonieën en Mendelssohns populariteit, beïnvloedde de loop van de Britse muziek voor de rest van de eeuw. Mendelssohn was echter ontevreden met de samenstelling van de symfonie, het kostte hem, zo zei hij, een aantal van de bitterste momenten van zijn carrière; hij herwerkte de partituur in 1834 en was zelfs van plan om een alternatieve versie van de tweede, derde en vierde beweging te schrijven. Hij heeft nooit de symfonie gepubliceerd, en de druk verscheen pas in 1851; dus het is genummerd als zijn ‘Symfonie nr. 4’, ook al was het in feite de derde die hij componeerde.

Leipzig

Het stuk telt vier bewegingen :

1. Allegro vivace
2. Andante con moto (D minor)
3. Con moto moderato (A major)
4. Presto en Finale (A minor)