Wij zijn er niet helemaal uit onder welke titel we deze video moeten plaatsen. Als de beelden niet gemanipuleerd werden, dan vinden wij deze hondentraining erover. Of zijn we slechts jaloers omdat we met onze Fikkie niet zo’n succes bereiken?
Maandelijks archief: januari 2015
Beledigde bruidegom!
Naar verluidt gebeurt er dit in Fallujah, Irak, als de vrouw het huwelijksaanzoek van een jihadist afwijst:
Reden te meer om het land b snel te spitsen
Reden te meer om het land b snel te splitsen
In verhouding tot het bevolkingsaantal stuurt geen enkel land méér jihadstrijders naar Syrië.
Inwoners-met-een-vreemde-achtergrond voelen zich hier niet thuis. Ze kunnen hier geen liefde voor het nieuwe vaderland ontwikkelen want de inwoners voelen die zelf niet. Zoekend naar een verklaring waarom een klein land als het land b relatief zoveel moslim jihadisten voortbrengt:
AlDe’emeh:
“We leven in een verdeeld land. Vele jonge moslims hebben geen identiteit, ze voelen zich geen belg omdat belgië als land eigenlijk niet bestaat. Vlamingen, Walen en een Duitstalige minderheid leven naast elkaar, opgedeeld in regio’s en taalgemeenschappen.
De duidelijke structuur van een islamitische theocratie is dus zeer aantrekkelijk voor velen.
Komt erbij dat ze zich politiek niet vertegenwoordigd voelen. Ze stemden vroeger voor de SPa tot de regering het dragen van de boerka of de niqab in het openbaar verbood.”
AlDe’emeh (26), geboren uit Palestijnse ouders in een Jordaans vluchtelingenkamp, groeide op in Molenbeek. Hij heeft een master in islam en werkt nu aan zijn doctorsthesis “Westerse strijders in de context van internationaal jihadisme”.
Hij bezocht in juni 2013 , via een bemiddelaar een groep belgische jihadisten van het al-Nusra Front in Aleppo, Syrië. De jihadisten woonden daar in een villa van gevluchte Syriërs. Binnen het al-Nusra Front bestaan strikte hiërarchische structuren, die de jihadisten aanspreken.
Een groepslid, Younes (Michael) Delefortrie* (26), geboren in belgië, beklemtoonde dat hij niemand gedood had en dat hij Sharia4Belgium vervoegd had omdat hij niet geïnteresseerd was in een islam die zijn eigen regels niet ernstig nam. Hij voelde zich gediscrimineerd in belgië omdat hij niet mocht bidden op zijn werk en omdat er teveel regeltjes de bouw van moskeeën in de weg staan. (Spiegel on Line) Knack
*Michael Delefortrie staat nu terecht bij het Sharia4Belgium-proces. Rits-student Sam Geyskens volgde voor zijn reportage ‘Thuisfront‘ Syriëstrijder Michael ‘Younes’ Delefortrie een tijdlang tijdens het strafproces tegen Sharia4Belgium. Meer info en reportage hier. Een portret van een lieverdje dat zijn dochtertje naar Osama genoemd heeft.
FVE
Hou ze tegen, de hypocrieten!
De Turkse premier Ahmet Davutoglu marcheerde poseerde ruim 2 weken geleden nog eendrachtig mee in de stoet der hypocrieten te Parijs.
Aan het thuisfront keurde hij de eerste uitgave (na de moslimaanslag) van Charlie Hebdo streng af en toonde hij zijn sympathie voor de betogers tégen de vrijheid van meningsuiting.
Tijdens zijn toespraak op het congres van zijn en Erdogans AKP-partij in Diyarbakir feliciteerde hij de ca. 100.000 betogers, die, even verder in dezelfde stad, duidelijk lieten weten dat de profeet niet beledigd mag en kan worden.
Nog enkele uitspraken (… we kunnen hier tientallen bruggetjes plaatsen) over de Turkse versie van vrijheid van meningsuiting:
Gisteren moesten ze Zaman hebben,vandaag…
Onderzoek naar publicaties Charlie Hebdo
Pegida is vergelijkbaar met I.S.
Turkije blokkeert facebook
En als toemaatje, het doekje voor het bloeden: Europees Parlement veroordeelt onderdrukking Turkse media.
De zoete verleiding van de islam
We spreken eens niet van de gewelddadige islam, maar over de zoete, zachte verleiding van de islam zoals Houellebecq hem in zijn boek ‘Soumission’, ‘Nl. onderwerping‘ beschrijft.
De auteur tekent een blauwdruk van hoe het de islam lukt om Frankrijk en in het verlengde, het Westen, te onderwerpen wanneer een verstandige moslim dat Westen pakt op zijn zwakke punten en die zijn: ontwortelde, gehersenspoelde metropool bewoners, waarvoor alles eender is EN haar politieke elite die de groeiende kloof tussen het volk en diegenen die dat volk vertegenwoordigen – politici en journalisten – niet opmerkt.
We zijn in 2022. In Frankrijk zijn twee sterke partijen. Het FN en de partij van de moslimbroederschap. De laatste onder de leiding van de charismatische Mohammed Ben Abbes. Hij had een visioen dat Rome en Augustus heet en hij streeft naar de islamitische versie van dat visioen.
Omdat de linkse en Gutmenschen een zege van het FN willen verhinderen, effenen ze de weg voor Abbes.
De hoofdfiguur in de roman, een misnoegde, nihilistische, in het leven teleurgestelde professor in de filosofie, François, is de stille waarnemer van de verandering in de Franse maatschappij. Het boek beschrijft stap voor stap de bekering van de maatschappij tot de ware leer. Dit door de overtuigende argumenten van Abbes intellectuele wegbereiders. De religie van de gematigde islam lokt Houellebecqs helden met zingeving en verlossing van plichten. Voor diegenen die vasthouden aan het patriarchaat stellen ze de kinderzege in het vooruitzicht, want zij die de kinderen hebben, hebben de toekomst.
Die moede en uitgebluste maatschappij ontdekt de voordelen van de onderwerping. Eindelijk niet meer zelf moeten denken, eindelijk geen beslissingen meer moeten nemen. Vrouwen wordt de spreidstand tussen kinderen, keuken en loopbaan bespaard. Ze kunnen de strijd voor gelijkheid opgeven en zijn meteen meer ontspannen. De mannelijke bekeerlingen mogen terug patriarch zijn. Ze worden met geld en vrouwen beloond. De veelwijverij maakt meteen een einde aan de werkloosheid omdat vrouwen terug thuis kunnen blijven als jong seksspeeltje of wat oudere kokkin. Andere rollenverdelingen zijn eveneens denkbaar in die wereld die uit buigzame mannen en vrouwen bestaat.
De linkse liberalen, dewelke die kernstructuur nooit beviel, laten het afweten. Ze sussen en willen geen oproer.
De linksen, gefixeerd op hun antifascisme, geven evenmin weerwerk omdat de vijand nu eenmaal rechts staat.
De kudde stoort zich niet meer aan antisemitische uitvallen. De rechten van de vrouw en de homoseksuelen waren slechts belangrijk als de tijdsgeest dat vond. Ze viel bereidwillig om als de wind uit de andere richting kwam.
Zelfs het hoofdpersonage, François, bezwijkt uiteindelijk voor de verlokking om zijn waardevolle genen door te geven. Zijn wedde wordt verdrievoudigd, hij krijgt de jongste en mooiste vrouwen aangeboden, hij mag – na zijn ontslag – terug doceren en krijgt ruim de tijd om aan zijn monografie te werken. Hij hoefde voor dit alles slechts Schachada te zeggen, het woord dat hem voor altijd opneemt binnen de islam. Daar is geen weg uit terug.
De tijdsgeest in onze literatuur zorgt natuurlijk ook dat we kunnen genieten van soft porno. Geen gebrek daaraan. François krijgt namelijk behoorlijk wat vrouwen in zijn bed en daar mogen we mee van genieten.
Het boek toont duidelijk aan dat diegenen die geen religie, noch familie, noch sibbe heeft – waarvoor onze held terzijde de joden gelukwenst – en geen waarde als vrijheid kent, het nakijken heeft bij alle ideologieën en sneller dan men denkt onderuit gaat. De belofte om de leegte te vullen kan van overal komen.
Het boek is geen slag in het gezicht van de islam maar eerder van de linkse wereldverbeteraars. Het leert ons dat onderwerping geen leer heeft. Het is een persiflage op een intellectuele cultuur waarbij alles om het even is.
Anna Bijns
Nvdr: Het non-fictie vervolg op dit boek kent u: de moslimaanslag op Charlie Hebdo. De Tijd noemde het een schandaalroman. De schrijver besloot na de aanslag geen reclame meer te maken.
‘Gevoeligheden‘, nietwaar?
Wie “soumission” en Houellebecq intikt bij YT vindt talrijke ‘meningen’. De meesten zijn te lang om hier te plaatsen.
Prioriteiten van de Britse verkozenen des volks
http://tapnewswire.com/wp-content/uploads/2014/11/10696262_882355151804959_3364114252718306151_n.jpg
Dank aan René K. voor de tip.
Men zegge het voort
Vlamingen hebben inderdaad geen bovenlaag!
Toen ik hedenmorgen de kranten las dacht ik plots aan Joost Ballegeer. Deze Vlaming uit één stuk bracht in 2005 een boek op de markt met als titel: ‘De Vlamingen: een volk zonder bovenlaag.’**
Ballegeer had overschot van gelijk. Diegenen die menen ons volk te moeten leiden vertonen meestal een gebrek aan moed en zijn niet zelden gemakkelijk en snel omkoopbaar met geld of adellijke titels. Door hun gebrek aan moed verkiezen ze de rol van ja-knikker te spelen en praten ze de eerste de beste naar de mond en willigen zonder probleem en zonder na te denken alle mogelijke en soms onverantwoorde wensen in.
Enkele voorbeelden:
– Meer dan een generatie geleden was ik hoogstudent. Mijn grootmoeder zaliger behoorde tot het zogenaamde “vrome type”. Ik zal nooit vergeten dat ze iedere dag om 7 uur naar de mis ging en op zondagnamiddag naar het lof. Gedurende haar hele leven had ze, als diepgelovige, de gebruiken, wetten en geplogenheden van de kerk gevolgd. Op een dag stond ze als aan de grond genageld toen ik haar liet weten dat ik op zaterdagavond, voor dat ik naar een studentenbal zou gaan, de mis zou gaan bijwonen bij de paters in de Provinciestraat in Borgerhout en dat deze mis telde als zondagsmis! Mijn grootmoeder kon en wou dit niet geloven en begreep er niets meer van. Daarna besliste de kerk dat het Latijn kon vervangen worden door de plaatselijke taal Dan weer hoefde men op vrijdag geen vlees meer te mijden, dan hoefde men niet meer nuchter te zijn om te communiceren, dan kon de zondagsmis op TV worden gevolgd, dan werd het altaar tussen de priester en de gelovigen gedraaid Dan…dan… enz.
Mijn grootmoeder was er het hart van in en kon niet begrijpen dat de kerk zich meer en meer wou aanpassen aan de zogenaamde “nieuwe tijden”. Al deze veranderingen maakten haar droevig en ze bleek haar houvast te verliezen en ze werd steeds meer boos en verward met al dat “modern gedoe”. Nooit begreep ze dat de priesters nu in een modern pak begonnen rond te lopen met eerst nog alleen een klein kruisje aan de voorzijde en daarna snel, bij sommigen, aan de achterzijde! Niet alleen mijn grootmoeder geraakte verward en ontgoocheld. Maar blijkbaar duizenden en duizenden anderen begonnen het hoofd te schudden. Al die toegevingen hebben alleen als resultaat gehad dat men minder en minder respect had voor de kerk als instelling en dat de leegloop van de kerken in een snelvaart terecht kwam. Had men steeds het roer recht gehouden en meer respect gehad voor eeuwenoude tradities dan zou deze evolutie zeker niet in deze mate zijn gebeurd. De kerkleiders hadden misschien beter niet zoveel toegegeven want al die toegevingen hebben steeds meer gezorgd voor een gebrek aan respect voor die “leiders”.
– Maar buiten de kerk hebben we ook onze politieke leiders. Ook van hen zou men kunnen verwachten dat ze niet zouden toegeven aan de soms onverantwoorde vragen of eisen van minderheden en het roer recht zouden houden. Maar ook hier schort er steeds meer. De houding tegenover de moslims spreekt hier boekdelen. De basis van iedere samenleving is “reciprociteit”! Zonder dit principe valt men snel van het ene onrecht in het andere. Waarom betaalt een Vlaming een klein fortuin om in Frankrijk de autowegen te mogen gebruiken en mogen de Fransen bij ons gratis op onze wegen rijden? Waarom mogen b.v. Nederlanders bij ons bijna gratis komen studeren en aanvaarden Vlamingen het om in Nederland torenhoge bedragen te moeten ophoesten om daar een diploma te gaan halen? Enz…
Waarom mogen de moslims bij ons de ene na de andere moskee neerplanten maar zou het de Vlamingen totaal onmogelijk zijn om in een moslimland kerken te mogen bouwen. Waarom hebben onze politiekers toegegeven aan de vraag op gescheiden zwemmen dat in ons land niet de gewoonte was? Waarom beginnen wij in onze gevangenissen en scholen met halal voedsel en het weren van varkensvlees en dit alleen om de moslims ter wille te zijn en kunnen wij nooit in hun landen op dezelfde behandeling rekenen? Waarom geven onze leiders steeds maar méér en méér toe en maken ze duidelijk geen enkel respect meer te hebben voor de tradities en gebruiken van het eigen volk?
– Toen we vandaag in de kranten lazen wat een zekere Lieven Boeve, directeur generaal (sic) van het Vlaams Secretariaat voor Katholiek onderwijs, in de “commissie ter bestrijding van radicalisering” in het Vlaams parlement is gaan vertellen brak onze klomp. Deze Vlaamse “leider” verklaart dat er een nood is aan moslimleraars in het Katholiek onderwijs!!! Deze zwakkeling wil nu ook, zoals de meeste van onze politieke leiders, toegevingen doen aan de moslims en ze zelfs opvrijen. Hij wil een evolutie op gang brengen en van het katholiek onderwijs een soort dialoogscholen maken. Hoe laag kan men vallen? Hoe kan men in godsnaam gaan dialogeren met individuen die bijna dagelijks herhalen dat katholieken vergif zijn en moeten gedood worden!
Iedere dag worden er in Syrië, Irak, Nigeria e.a. katholieken vermoord en kerken in brand gestoken. Maar onze Lieven* gaat nu eens voor een grote ommezwaai zorgen in Vlaanderen en onze Vlaamse kinderen in contact brengen met deze moslimdenkers!
Bah en nog eens bah. Ik hoorde zonet dat mijn grootmoeder en Joost Ballegeer zich in hun graf omdraaiden!!
Men zegge het voort,
Freddy Van Gaever
Nvdr: *Misschien moet Lieven Boeve eens met pater Daniël Maes afspreken.
**Voor wie het boek niet gelezen heeft, sluiten wij deze analyse in van een jonge dame, Aline De Grootte, die deze vermoedelijk gemaakt heeft voor een eindwerk (wat we niet kunnen nagaan):
I.M. Gust Teugels
Gisteren werd Gust Teugels begraven in Schoten-Koningshof. Hector Van Oevelen schreef in ‘t Pallieterke (blz 14) een innig in memoriam.
“…Een moderne Vlaamse bard, dirigent en zangpedagoog, een man die vond dat de Franse uitdrukking voor een lied “uit het hoofd kennen” beter geschikt was om tot uiting te brengen hoe men moest zingen, nl. “par coeur”. Zingen moet men met het hart, met héél het hart. En deze boodschap droeg hij heel zijn leven uit…”
Op zijn doodsbrief stond “Dag in dag uit zong ik mijn lied, blijf zingen en vergeet me niet.”
Onze redactie vond deze opname, gezongen door Gust Teugels, van een “lied van ons volk”, een passend eerbetoon aan een Vlaming, die Vlaanderen uitdroeg zoals de in 2010 overleden Ivan Mertens het op zijn manier deed met Vlaanderen Vlagt: “Ik ken een lied”, muziek Willem de Mol, tekst Gentil Theodoor Antheunis (schoonzoon van H. Conscience).
Ik ken een lied dat ‘t hart bekoort,
Een lied vol melodij;
Ik heb het reeds als kind gehoord –
Die tijd is lang voorbij.
Mijn moeder zong het bij de wieg
Van haren eersten zoon;
Het klonk zoo lief in haren mond,
Zoo heimlijk zacht en schoon.
O moederzorg! o moederlied!
Mijn hart vergeet u niet.
Ik ken een lied dat ‘t hart bekoort,
Een lied vol melodij;
Ik heb het in mijn jeugd gehoord –
Die tijd is lang voorbij.
Zij zong het ook de blonde maagd,
Die eens mijn liefde won;
‘t Was in het veld, langs groen en loof,
Bij lentelucht en zon.
O jeugd en liefde, o rozeblaân!
Hoe snel verwelkt, vergaan.
Ik ken een lied van zoete min,
Een lied vol melodij;
Men zong het in mijn huisgezin –
Die tijd is lang voorbij!
Nu zingt het niemand, niemand meer
Den ouden armen man;
Geen vrouw kust mij de tranen af
Die ‘k niet weerhouden kan;
Geen kind zingt ‘t liedje van voorheên….
‘k Ben oud en gansch alleen.
De N-VA is tégen dwangvoeren…
Nu meer dan ooit: in ‘t verzet!
Wat volgt? Lessen ritueel slachten tijdens het knutseluurtje, aparte refters voor ‘gevoelige’ magen, censuur in geschiedenisboeken, verbod op zang en muziek, zwemmen, turnen, schoolreizen naar Rome…