Maandelijks archief: januari 2015

De kameradenoorlog

Geplaatst op door

“Dat Freya Van den Bossche – ‘de intelligentste van hen allemaal’ – zich meedogenloos kan keren tegen de mensen die haar kansen of herkansingen hebben gegeven, zoals Bruno Tobback, heeft haar al een weinig flatterende bijnaam opgeleverd: Lucrezia Borgia. Dat vermoedelijke buitenechtelijke kind van paus Alexander VI is in de geschiedenisboeken beland als een intrigante en gifmengster.”

Intriges, dolken en gif bij sp.a
De Tobbackianen versus de Crombezianen

‘Plots dook iedereen weg die de revolutie tegen Bruno Tobback gesteund had.’      Bij zijn opmars naar het voorzitterschap is John Crombez op de oude krokodillen van de sp.a gebotst.

Zondag heffen de kameraden het glas op het nieuwe jaar in de Jubileumzaal in Leuven, de thuisstad van partijvoorzitter Bruno Tobback en burgemeester Louis Tobback. Het wordt een nieuwjaarsreceptie van de schone schijn, want na de desastreuze verkiezingsnederlaag van 25 mei brak er in uitgesteld relais een paleisrevolutie bij de sp.a uit. Er mag ondertussen dan wel een gewapende vrede zijn gesloten tussen Bruno Tobback en zijn uitdager John Crombez, onder de waterlijn wordt een verscheurende machtsstrijd uitgevochten tussen ‘de Tobbackianen en de Crombezianen’. De oude krokodillen kiezen niet openlijk partij, maar mengen zich achter de schermen wel degelijk in het strijdgewoel. Lees verder…

Gioacchino Rossini – Guillaume Tell / La gazza ladra – ouverture

Geplaatst op door

klassische-musikGuillaume Tell (of, in het Italiaans: Guglielmo Tell) is een opera in vier bedrijven van Gioacchino Rossini op een Frans libretto door Etienne de Jouy en Hippolyte Bis, gebaseerd op Friedrich Schillers toneelstuk Wilhelm Tell, dat op zijn beurt is gebaseerd op de legende van Willem Tell. Het werd voor de eerste maal uitgevoerd aan het Théâtre de l’Académie Royale de Musique op 3 augustus 1829. Deze opera was Rossini’s laatste, hoewel de componist na het componeren ervan nog bijna veertig jaar leefde.

De lengte van de opera, ruwweg vier uur muziek, en de vereisten die worden gesteld aan de rolbezetting, onder meer vanwege de hoge noten in de tenorpartij, hebben bijgedragen aan de moeilijkheid het werk uit te voeren. Wanneer het wordt uitgevoerd, wordt het vaak zwaar gecoupeerd. Uitvoeringen worden gegeven in zowel het Frans als in het Italiaans.

Andere – politieke – bedenkingen hebben bijgedragen aan het wisselende fortuin van het werk. In Italië ontmoette de opera moeilijkheden met de Italiaans censuur, aangezien het werk een revolutionaire figuur, strijdend tegen het gezag, verheerlijkt.

La gazza ladra (De stelende ekster) is een opera in twee akten van Gioacchino Rossini. Het wordt doorgaans gezien als een opera van het type semiseria.

Het libretto is van de hand van Giovanni Gherardini naar La pie voleuse ou La Servante de Palaiseau van Théodore Badouin d’Aubigny en Louis-Charles Caigniez. De première was op 31 maart 1817 in het Teatro alla Scala in Milaan. Rossini heeft vervolgens nog meerdere keren aan de muziek gesleuteld, in 1818, 1819, 1820 en zelfs nog in 1866

U krijgt van beide opera’s de ouverture te horen.

http://youtu.be/WUAAZaIFzhA

http://youtu.be/Tzk7hZpAalE

 

Pegida Vlaanderen

Geplaatst op door

Na de zoveelste wijziging hebben wij de aankondiging van de Pegida Vlaanderen wandeling samenkomst op de Handschoenmarkt Groenplaats, die doorgaat, niet doorgaat, misschien doorgaat, op zaterdag op maandag, waar iedereen zijn zegje mag over hebben, waarvoor ze Engelstalige strijdmuziek zoeken, geluidsversterking en welsprekende Pegidavertegenwoordigers, plaats laten ruimen voor nieuwe artikels bovenaan onze webstek. We kunnen niet blijven aanpassing van de aanpassing op de aanpassing onder de aanpassing bij de aanpassing van de Pegida Vlaanderen wandeling plaatsen.

Zodra de organisatoren weten wat ze willen en kunnen, zullen we het wel lezen op hun facebookpagina en dan opnieuw een poging doen om het initiatief via Golfbrekers te steunen.  Terwijl wij dan toch aan het zagen zijn: die driekleur van het logo hangt dik onze keel uit!

Wir sind das Klootjesvolk!

https://www.facebook.com/pegidavlaanderen?fref=ts

 

Bedenkingen bij ‘Jongleren met geloof’

Geplaatst op door

Bedenkingen bij het artikel ‘Jongleren met geloof’ en paus Franciscus I.

Bij zijn verschijnen op het balkon, na zijn pausverkiezing, zei hij tot de menigte: hier zijn wij dan. Stelt zich de vraag: WIE was er dan?

De artikels die we van de massa media over de Katholieke Kerk en over de nieuwe paus te slikken kregen getuigen van geen greintje competentie. Het enige wat hen interesseert is wanneer de Katholieke Kerk een protestantse wordt. Dit kwam heel duidelijk in beeld door de manier waarop ze Franciscus de hemel in prezen omdat hij met de traditie brak en geen rode maar witte schoenen aantrok. Gedaan met de rode kleur die symbolisch verwoordde: ik sta in het bloed van Christus.

Het Pallium dat hem om de schouders werd gelegd gaf hij binnen de minuut terug. Het Pallium – van schapenwol – dat symbool staat voor de herder die zijn schapen hoedt, verloor voor hem blijkbaar alle symboliek.

Marcelo Gonzalez, uit het land van de paus, gaf na de pausverkiezing een inschatting van Jorge Mario Bergoglio in de Engelstalige versie van Rorate Caeli: van alle ondenkbare kandidaten is hij wellicht de ergste in zoverre men het uit zijn werk als aartsbisschop in Buenos Aires kan beoordelen. Hem zijn geloof en moraal eender. Als vijand van de traditionele mis veroorloofde hij zich imitaties van die mis en vervolgde hij een priester die het waagde een soutane te dragen. Hij liet geen enkele gelegenheid voorbij gaan om zijn kathedraal ter beschikking te stellen van protestanten, moslims en zelfs sekten, ‘partisan groups’, waarmee ook politieke groeperingen bedoeld worden.

Tijdens een gemeenschappelijk gebed van protestantse geestelijken in de Arena liet hij zich zegenen, waarmee hij de geldigheid van de zegen van televisiepredikers erkende. Zijn protest tegen homo-huwelijken en abortus was ronduit zwak. Hij omringde zich dan ook met lieden, afgezien van enkele uitzonderingen, die niet gekend waren voor hun voorbeeldige levenswandel.

We kregen een 76 jarige liberale Jezuïet. Dat hij zich voor de sociale aspecten van het katholicisme interesseert is vanzelfsprekend; die sociale leer behoort tot het katholicisme evenals een kritische ingesteldheid tegenover kapitalisme. Problematisch is dat hij die boodschap uitzendt naar een milieu die, in de diepste zin van het woord, goddeloos geworden is en die een Kerk, voor zover die zich op het woord van God baseert, niet verdraagt. Ze duldt haar in zoverre ze bereid is haar theologische terminologie voor de sacrale verheffing van de linkse politiek ter beschikking te stellen en een politiek die een ver van God agenda verwoordt.

Er bestaan in de Kerk genoeg verraders, zonder twijfel ook in bisschopsornaat (nietwaar Bonny?) die graag de weg van de liberaal protestantse kerken mee willen gaan. Ze missen elke religieuze uitstraling en ijveren voor bijval in de media, waar ze naar snakken zonder te merken dat ze, om het met Lenins woorden te zeggen, het touw aanreiken om de Kerk te hangen. Ze vinden een compagnon in Franciscus I.

Bergoglio beantwoordt niet aan de criteria die voordien zo hoog lagen. Hij is relatief oud, leidinggevende kwaliteiten schrijft niemand hem toe, bijzondere theologische prestaties zijn niet bekend. Hij is een pastorale paus, maar zo waren er velen onder de kardinalen. En als hij zulke hoge bekwaamheden had, waarom zijn die tussen de twee conclaven zo weinig opgevallen zodat hij niet tot de favorieten behoorde?

Het gaat niet om de man. Het gaat om de agenda die we niet kennen en die uit gronden, die we eveneens niet kennen, met deze man verbonden zijn.

Anna Bijns

Tramincident in Duitsland

Geplaatst op door

32607667Een journalist van de Frankfurter Neuen Presse   leest in de tram zijn krant, de  „Frankfurter Allgemeinen Zeitung“ (FAZ), met op de frontpagina de Mohammed-tekening van Charlie Hebdo. Opeens stort zich een baardman op hem en probeert de krant af te pakken.  De krant scheurt.  Doel bereikt.  Woedend roept hij dat zulke afbeeldingen een belediging van de profeet zijn.

De journalist blijft kalm, ziet geen mes flitsen en probeert ‘in dialoog te gaan’.  Obama zou trots op hem geweest zijn.  De belager spreekt goed Duits en is een moslim predikant.  Dan laat hij zich verwikkelen in een welles-nietes spelletje over de onvrijheid van meningsuiting als het over de islam gaat.

Eventjes wordt de journalist héél dapper, want de beschuldiging dat onze democratie één grote leugen is, wijst hij van de hand en voegt er aan toe dat het baardman vrij staat Duitsland te verlaten en terug te keren naar Marokko (baardman had zich laten ontvallen dat hij uit dat Prachtland afkomstig was), waarop deze antwoordt dat hij daar nog nooit geweest is.

De journalist wordt onmiddellijk weer helemaal politiek correct want hij stelt dat de baardman, weliswaar in Duitsland geboren, maar in werkelijkheid geen eigen heimat heeft, ontheemd is.  En dat zulke mensen daarom misschien van het Kalifaat dromen.
Even gaat de discussie over het kerstverhaal en over Mohammed, waarop baardman weer kwaad wordt en als hij uitstapt de waarschuwing meegeeft dat de journalist op zijn tellen moet passen indien hij niet hetzelfde wil meemaken als in Parijs.

Poco journalist mijmert over baardman na en meent dat hij een gemakkelijke prooi is voor haatpredikanten.  De andere tramreizigers, zonder uitzondering van vreemde oorsprong, hebben niet gereageerd.  En dan stelt hij zich de politiek-incorrecte vraag of er iemand hem zou verdedigd hebben indien baardman niet alleen zijn krant gescheurd maar hem bovendien fysisch aangevallen had.

Tot zover het incidentje in de tram.  Hij werd niet gestoken, hij moest niet naar de dokter voor een bloedproef.  Hij zal niet wekenlang ongerust zijn over een mogelijke besmetting. Hij schreef slechts een artikeltje over een ontheemde sukkelaar, die heel even ‘onevenwichtig‘ was.  Een keffend hondje, geen lone wolf.  En hij eindigde met de waarschuwing aan zijn lezers “Dit heeft uiteraard niets met de islam te maken”.   Euh… grapje.

FT

Quelle: FAZ.

“We hebben geen grenzen. We hebben slechts fronten.”

Geplaatst op door

“De uitbreiding zal niet stoppen.”

Een Duitser wordt moslim en trekt naar het Kalifaat.  Reden: het is voor een moslim onmogelijk in Duitsland te leven.  Deze video van Jürgen Todenhöver heeft u misschien al gezien; zo niet, moet u dat toch eens doen.  Kwestie van te begrijpen hoe erg de verdwazing toegeslagen heeft.

En ons daarbij te realiseren dat het onze eigen schuld is.  Al heeft president Obama zo zijn eigen interpretatie daarvan…

Niet dat wij dikke vriendjes zijn met Todenhöver; dat hij daar heeft kunnen rondtoeren en heelhuids terugkeerde, zorgt voor vraagtekens.  Op zijn webstek kiest hij duidelijk voor een multicultureel Duitsland.  Hij is een Palestijnenvriend en is tegen Pegida, bijgevolg tegen de Duitsers, die de vervreemding en islamisering met lede ogen aanzien.

Klik hier voor de video.

FT