Wederwoord op het artikel ‘Balfour Declaration’ of wat daarin niet werd gezegd.

DEEL I

Op 3 november om precies te zijn, verscheen in Golfbrekers een bijdrage over de Balfour Declaration en verzocht ‘Israël Forever’ ons – in het kader van de honderdste verjaardag van deze verklaring in 2017 – om op onze beurt de Balfour Declaration te ondertekenen.

Die Balfour Verklaring is een Britse-Zionistische intrige, die Amerika in april 1917 in W.O. I manoeuvreerde en er voor zorgde dat diezelfde oorlog 19 maanden langer duurde met de daaraan verbonden ellende en dodentol.

Over de bewuste Balfour verklaring is al heel wat inkt gevloeid. Ook de Zionist Samuel Landman liet er zijn licht over schijnen in zijn werk uit 1936: Great Britain, the Jews and Palestine en zie je die intrige bevestigt.

De verklaring kreeg de vorm van een officieel document dat leek opgemaakt te zijn door   ‘the governement of his Majesty, King George’ en meende te kunnen beschikken over Palestina, dat in 1917 nog deel uitmaakte van het Ottomaanse rijk, met een internationale status voor Jeruzalem. Arthur Koestler vat het dan ook juist samen wanneer hij schrijft: ‘here was one nation solemnly promising another nation the land of a third nation’. Opvallend is ook dat in de tekst van ‘Israel Forever’ staat dat een door het lot bepaalde ontmoeting tussen Chaim Weizmann en de Engelse minister van Buitenlandse zaken Balfour in 1906 een brief ontstaat – die dus niet ontstond in 1906 maar in 1917 – waarin een Joods nationaal tehuis uitgeroepen wordt. Alleen is bedoelde brief niet gericht aan Weizmann, wat je normaliter zou mogen verwachten, maar aan de belangrijkste geldschieter van de Zionistische beweging, Rothschild.

De grondlegger van het Zionisme, Theodor Herzl, schiep het Zionisme als een georganiseerde politieke macht die een onweerstaanbare druk op de internationale politiek uitoefende. Zijn geloof in zijn uitgetekende strijd is uitgedrukt in zijn gekende zin: ‘when we sink we become a revolutionary proletariat ; when we rise there rises the terrible power of our purse’. De journalist van de Weense ‘Neue Freie Presse’ werd een wereldfiguur in de jaren 1896 -1903 en aanzien als de woordvoerder van alle joden. Nochtans kreeg hij veel tegenwind van niet –zionistisch gezinde Joden. Zo schrijft de British Chovenei-Zion: ‘the efforts of so called Zionists to found a jewish state in Palestine contradict the messianic promise of Judaism as contained in the Holy Writ and in later religious sources.’ Ook de joden in het Westen voerden oppositie tegen een zionistisch ‘Homeland’, zij waren joden en die stonden boven en los van alle naties, luidde hun opvatting.

Herzl lanceerde zich in de High Society. Werd ontvangen door staatsmannen, door de Duitse Keizer, die in 1888 & 1898 Palestina bezocht en aan wie Herzl ondersteuning aanbood voor de Duitse interesses in het Nabije Oosten; hetzelfde aanbod deed hij aan de koning van Engeland, Edward VII. De sultan, Méhémet VI, beloofde hij hulp bij de financiële reorganisatie van zijn rijk. Paus Pius X gaf hij zijn woord om de heilige plaatsen van het Christendom te respecteren in ruil voor steun van het Vaticaan. Dit alles voor zijn streefdoel: Palestina.

Hij verzekert Hertog Witte, minister van de Tsaar, eind oktober 1898: ‘I am convinced that a splendid New Jerusalem can be built outside the old city walls. The old Jerusalem would still remain Lourdes and Mecca and Yerushalyim. A very lovely beautiful town could arise at it”.

Het mocht niet baten, de tsaar is Herzl nooit welgezind geweest. Dat ontmoedigde hem niet, hij hield niet af machtigen voor zijn zaak warm te maken. In mei 1896 zegt hij tot de pauselijke nuntius in Wenen: “we shall establish a republic ourselves with the extraterritoralization of Jerusalem”. Waarop de nuntius, Aglardi, hem vroeg: “you propose then, to exclude Jerusalem, Bethlehem and Nazareth?” Waarop het antwoord van Herzl: JA was. Tegenover Pius X benadrukte hij nogmaals in januari 1904: ‘we are not asking for Jerusalem but for Palestine, for only the secular land.

Maar hoe zouden die Koninklijke deuren, zoals hij ze zelf noemde, voor een journalist uit Wenen zijn opengegaan zonder dat anderen, financieel invloedrijke mannen met klinkende namen zoals Rothschild, voor hem bemiddeld hadden?

Anna Bijns