Aanslag op onze vrijheid:  de pactum subjectionis

Hoe minder vrijheid de burgers hebben, des te minder veroorzaken ze last voor de politieke elite.  Niets ergert hen nl. meer dan een mondig en daadkrachtig individu.  Overal ter wereld streeft de overheid de onbegrensde controle van zijn onderdanen na.  Bijgevolg wordt het net met geboden en verboden steeds dichter.  De totale controle op het privé vermogen en de geldbewegingen wordt werkelijkheid.

Inderdaad.  Het bankgeheim bestaat de facto niet meer.  Onder het mom van de strijd tegen witwaspraktijken, tegen illegale drugs- en wapentrafieken en andere voorwendsels werd de “glazen mens” geschapen.  Doorzichtig, opspoorbaar, controleerbaar.

Immobezit, firmadeelgenootschappen, waardepapierenfondsen, spaarrekeningen – alles is een open boek voor de belastingsvoogd.  Waar kan men nog zijn spaargeld laten renderen zonder dat de staat meekijkt?  We lopen allemaal aan een enkelband of liever, een wurgtouw.

Eén uitzondering: het contante geld.  Weliswaar kan de overheid met één eenvoudige elektronisch handeling rekeningen blokkeren of leegroven (men denke daarbij aan Cyprus), maar het contante geld, dat privé bewaard wordt, is voor de overheid ongrijpbaar.
Dat de bankindustrie er voorstander van is contante betalingen zo veel mogelijk aan banden te leggen, is logisch.  Er wordt nl. bij elke banktransactie geld verdiend.  Ook handelsketens houden van de plastic betaalkaart; ze kunnen op die manier hun band met de klanten aanhalen.   Even agressief wordt het gebruik van bankautomaten en kredietkaarten ‘de elektronische geldbeurs’ aangeraden.  Niemand staat erbij stil of denkt eraan dat op deze wijze een volledig profiel van elk individu gemaakt wordt.

Helemaal enthousiast over het gebruik van het elektronisch geld is de staat.  Die grijpt sowieso al ongegeneerd in het spaargeld van de burgers, maar er bestaan nog altijd grenzen aan de totalitaire zelfbediening.  Er moet immers vermeden worden dat het vertrouwen in de munt ineen stuikt en ontaardt in een daaraan verbonden hyperinfatie.  Contant geld is een doorn in het oog.  Onvindbaar.  Oncontroleerbaar.  Ongrijpbaar.

De geldpolitiek om de ‘crisis’ op te lossen toont geen positief resultaat.  De lage of quasi onbestaanbare rente verleidt de economie niet om kredieten aan te vragen.  De geldalchemisten zijn aan het einde van hun Latijn.

En dan duikt de redding op in de persoon van Miles Kimball, econoom aan de universiteit van Michigan: de toverformule luidt: “schaf het kontante geld af!”

De onderliggende redenering: naar analogie met de negatieve rente op deposito’s van banken bij de nationale bank, moeten de bankrekeningen van de huishoudens in de toekomst geen rente meer opbrengen, maar integendeel geld kosten.  Sparen moet ook nominaal verlies meebrengen.  Kimball gaat verder: op deze manier zal Jan Modaal geen geld meer sparen, maar alles zo snel mogelijk willen uitgeven.  Ergo: de stagnerende economie zal “aangemoedigd” worden.  Welstand voor iedereen door de consumentenroes.   Wow.  Wordt met zekerheid genomineerd voor de volgende Nobelprijs voor Economie.

Een fantasietje, een waandenkbeeld, een dreiging?  In elk geval een aanwijzing tot welke maatregelen ‘men’ bereid is over te schakelen om ons helemaal in de hand te hebben.
Het staat vast dat er in menig Europees land in die richting gedacht en gehandeld wordt.  Zonder tegenstand van de bevolking.  Het kan niet genoeg benadrukt worden: de pure existentie van contant geld houdt controleverlies van de overheid in en betekent vrijheid voor de burgers.  Op contant geld kleeft geen etiket.  In tegenstelling tot elektronische betalingen kan de afgelegde weg van contanten niet nagegaan worden.  En dat moet zo blijven! Het gaat om het laatste restje privésfeer, waarin niemand het recht heeft te snuffelen.  En het tot op heden ook niet kan!
Wie de dooddoener “Wie niets te verbergen heeft, moet ook geen schrik hebben voor controle” gelooft, moet er maar eens over nadenken wat contant geld – en in het verlengde daarvan andere gemakkelijke transporteerbare waardezaken – kunnen betekenen in geval van nood.

Ieder van ons kan het sluipende proces van inkrimping en, het einddoel, de totale afschaffing van contant geld tegenwerken.  Zo weinig mogelijk op een bankrekening plaatsen.  Zo weinig mogelijk je bankkaart gebruiken.  Zo veel mogelijk contant betalen.    Laat geen broodkruimels vallen.

U ziet in deze video de ‘simplistische’ visie van de b.g. Miles Cimball op de crisis:

FVE