Navid Sharifi

Ten tijde van zijn uitwijzing was het groot nieuws op alle zenders.  De nieuwsankers van dienst hadden zichtbaar te doen met deze Afghaan want, zo spraken ze, deze jonge man zou in zijn thuisland, Afghanistan, moeten vrezen voor het vege lijf. Zijn vader was ginder al om het leven gekomen en hem wachtte waarschijnlijk het zelfde lot. Eerst beweerde hij dat hij geen familie meer had ginder. Hij was daar moederziel alleen. Dat zou uitzonderlijk zijn want in die streken heeft iedereen over het algemeen een hoop kinderen, maar het zou eventueel toch kunnen. Uiteindelijk kon hij bij een oom logeren maar slechts tijdelijk en niet te lang want die oom had ook schrik voor de gevolgen enz. enz. enz. Hij had dus wel familie. De eerste openbare leugen was gevallen.

Men probeerde met hem in contact te blijven. Volgens het nieuws van toen klonk hij ongelukkig en angstig aan de telefoon. Zijn advocaat draaide mee in die molen van misleiding (of was misschien wel de drijfveer) en voegde er, met sombere stem en trieste ogen, zijn commentaar aan toe. Ze gingen alles proberen om hem terug naar hier in veiligheid te brengen. Geen moeite of middelen zouden bespaard blijven want het wordt toch allemaal betaald met ons belastinggeld. Zo kennen we die linksen, altijd begaan met de medeburger van vreemde oorsprong, vooral de linkse asielzoeker of immigrant. Ze deinzen er zelfs niet voor terug te liegen en te bedriegen om hun slag thuis te halen. Er werd dan ook alles aan gedaan om ons een schuldgevoel aan te praten in de hoop dat er misschien iets in gang zou worden gezet om hem terug te halen, tevergeefs. Zelfs zijn werkgever verklaarde dat hij onmiddellijk terug in dienst zou worden genomen, want hij was een goed vakman (om daaronder te laten verstaan dat hij niet van ons geld zou profiteren). Helaas, alle linkse inspanningen ten spijt, het mocht niet baten.

Lees verder →