Pat Condell fileert de Zweedse multicul-waanzin.
U kan de vertaling oproepen via transcript (klik op icoon onder het aantal weergaven)
Lees in dit verband ook het artikel dat wij eraan gewijd hebben op 22 april 2014:
https://www.golfbrekers.be/zwijgen-wordt-de-norm-in-zweden/
… een pint aan de toog!
Wie alle verkiezingsuitslagen wil nakijken, hoeft slechts op http://verkiezingen2014.belgium.be/nl/index.html te klikken.
Indeling volgens lijst, kandidaten, m/v, leeftijd, kanton enz.
De islam heeft zo zijn voordelen. In Bartlett Park (Oost-Londen) loop je geen gevaar in een hondendrol te trappen. Niet dat ze daar beducht zijn voor GAS-boetes, maar wel voor vergeldingsmaatregelen van een aantal inwoners.
Ga liefst elders met je hond wandelen. Dit wordt duidelijk gemaakt door affiches met de tekst “Laat je hond hier niet uit! Moslims houden niet van honden. Dit is nu islamitisch gebied!”
Men heeft er geen idee van wie voor deze mededelingen verantwoordelijk is. Tja… waarschijnlijk de hindoes.
… vroeger en nu
Goed twee jaar geleden wou François Hollande nog aan in Frankrijk verblijvende immigranten van buiten Europa stemrecht verlenen.
Nu ziet hij af van dat plan. Niet toevallig dankzij de opkomst van het FN. Binnenlandminister Bernard Cazeneuve meldt dat zijn regering zich op het belangrijkste wil concentreren en hij vreest dat deze maatregel niet op goedkeuring van de bevolking kan rekenen. Een streep door de rekening van de Franse socialisten, want zij halen veel stemmen bij het Marokkaans en Algerijns kiesvee dat in Frankrijk zijn tenten opgeslagen heeft.
En laten we ook nog vermelden dat er quasi onmiddellijk na de verkiezingen in Calais ingegrepen werd:
Vakantie. Wij waren even weg uit de dagelijkse sleur en bekommernissen. Met als enige zorg de daginvulling. Geen telefoon, internet, kranten, radio of televisie. Tenzij CNN en enkele onverstaanbare zenders maar die brengen geen nieuws uit Vlaanderen. Slechts het pover resultaat van Wilders, de overwinning van UKIP, van FN, van de Freiheitlichen en de AfD kregen aandacht. Verder de toestand in Oekraïne en Libië, de onweders en ‘Bring our girls back’. En uiteraard de voetbalwedstrijden. Dat Dehaene overleden is, heeft ons niemand gemeld.
Bij normale omstandigheden kunnen wij perfect enkele weken ergens uitblazen zonder dat wij het nieuws missen. Nu was het toch even anders.
Het thuisfront zond na enig aandringen een summier SMS-je over de verkiezingsuitslag. Kwestie van de vakantiesfeer niet te vertroebelen. Pas vandaag slaagden wij erin de resultaten en commentaren diagonaal door te nemen.
Wij hebben er gemengde gevoelens bij. Om niet te zeggen dat we verbijsterd zijn. Moeten we ons verheugen dat een ‘Vlaams-nationale’ partij zoveel kiezers heeft kunnen overtuigen? Er werd immers niet Vlaamser gestemd. De stemmen werden meer geconcentreerd op één partij. Men kan van mening verschillen over de strategie die moet voeren naar een onafhankelijk Vlaanderen. Men kan er zelfs van overtuigd zijn dat de belgische constructie een meerwaarde biedt. Men kan menen dat het ons toch nog relatief goed gaat en dat het in de samenleving best meevalt.
Wat we echter onbegrijpelijk vinden is dat een partij die zichzelf ‘patriottisch’ noemt (‘Vlaams-nationaal’ heeft volgens BDW een negatieve bijklank) Vlaanderen in de uitverkoop zet. Van een belgische schoonmoeder naar een EU-voogdes. Van Franstalige dominantie naar EU-kolonisatie. En die daarvoor beloond wordt. De N-VA brengt een boodschap van hoop – schijnt het – van verandering voor vooruitgang. Het Vlaams Belang legt vaak de vinger op de wonde en dat gaat vervelen. Zoals Ray bij Angeltjes en wij bij Golfbrekers vragen we ons vaak af of we niet al te dikwijls het slechte nieuws brengen. Mochten de media hun taak naar behoren verrichten zou deze webstek overbodig zijn.
De b-partijen verklaren unisono hoe goed ze gepresteerd hebben. BHV werd gesplitst: aan welke prijs? Het asielbeleid is nog steeds even rampzalig, maar de media koesteren De Block als daadkrachtige beleidsmadam. Onverklaarbaar hoe Jan Modaal daar ingetuind is. De media maken of vernietigen een partij. Ten bewijze: ‘De Slimste Mens’ en het cordon sanitaire. De vermeende prestaties van de b-partijen worden de hemel in geprezen. Aan het Vlaams Belang wordt slechts aandacht geschonken als er onraad geroken wordt of controversiële standpunten vertolkt worden.
Wij begrijpen de kiezer met een Vlaams-nationale inborst niet. Hoe kon de N-VA deze kiezer overtuigen als men weet dat de N-VA, samen met het allegaartje in de Europese EVA-fractie waartoe ook de omstreden Cohn-Bendit behoort, de deuren naar meer immigratie, naar meer profitariaat wijd open zet? Hoe kon de kiezer de hoop hebben dat de zgn. verandering vooruitgang betekent? Hoe kon de kiezer ervan uitgaan dat méér EU-invloed Vlaanderen ten goede zal komen? Het streven naar autonomie werd en wordt in de EU-cenakels niet op applaus begroet. Dit was slechts het geval zolang het in het voormalig Oostblok geschiedde zodat deze uit de Russische invloedsfeer konden gehaald worden. De EU als speelbal van de Amerikaanse expansiedrang. Het zal de EU en de VSA worst wezen of 6 miljoen Vlamingen hun eigenheid, hun taal en cultuur kunnen handhaven. Meer dan 70% van de wetgeving wordt door de EU bepaald. De lidstaten zijn verplicht hun eigen wetgeving aan te passen. En toch zagen de meeste Vlamingen er geen graten in voor partijen te stemmen, die onze identiteit willen uitgommen. Alles moet wijken voor de maakbare maatschappij. Eigenheid wordt vertaald als apartheid, separatisme als gevaar voor de EU-dominantie.
Ergens hopen wij stiekem dat Bart De Wever een geheime agenda heeft. Een agenda die hij zal openen als hij met de N-VA genoeg macht verworven heeft. Dat hij dan alle ‘soevereinen’, ‘gestelde lichamen’ en belgicistische toneelrequisieten bij het groot huisvuil zet.
Intussen hebben wij zijn filmpje eens bekeken waarmee hij de landgenoten in Francofonië wou overtuigen van zijn goede wil om hen te blijven soigneren.
Het verschil tussen droom en realiteit in 3 minuten kruiperigheid. Hij vraagt het voordeel van de twijfel. De twijfels, die hebben we al lang, maar of die een voordeel voor Vlaanderen betekenen, daarover koesteren wij geen enkele twijfel.
Florent Van Ertborn
Wurlitzerdromen
Hit the road, Jack, een nummer uit 1961 van de legendarische Ray Charles, inmiddels bijna 10 jaar geleden overleden.
Lieve groet van Lolita
Simon Demeulemeester Redacteur en Chef Opinie bij Knack.be
Chris Michel blikte voor zijn Koppen-reportage ‘De laatste Oostfronters’ met twee Oostfronters van 91 en 99 jaar terug op hun leven. ‘Ze hebben gevochten voor een land waar ze nooit meer geweest zijn.’
Journalist Chris Michel liet zich leiden door een centrale vraag: ‘Hoe voelt iemand zich aan het einde van zijn leven, als je op je zeventiende een keuze maakte die het normale leven beëindigde?’
‘De jongens die het Oostfront overleefden, kwamen in lichaam en ziel verminkt terug. Ze hebben nooit de eer gekregen die ze verwacht hadden. Als helden vertrokken, door meisjes met bloembossen uitgezwaaid, werden ze bij hun terugkomst in elkaar geslagen en in de gevangenis gegooid. Het land waar ze voor gingen vechten, hebben ze nooit meer gezien.’
Beide Oostfronters werden in 1945 ter dood veroordeeld. De ene vluchtte daarop meteen naar Duitsland. De ander zat eerst vijf jaar in een Belgische gevangenis, vooraleer naar Duitsland uit te wijken. Waar hij vijf jaar lang als clochard over straat zwierf. Michel: ‘Het leven van oud-Oostfronters was niet makkelijk: ze vonden geen werk, hun kinderen werden gepest, ze verloren burgerrechten…’
Geen trauma
Michel verbaasde zich over hoe verschillend de beide mannen omgingen met hun oorlogstrauma. ‘De ene man werd kwaad toen ik hem vroeg naar een trauma. Hij vond de vraag beledigend. Maar toen hij even later sprak over zijn dode vrienden, kwamen de tranen wel.’
Een historicus verklaarde die reactie aan Michel door erop te wijzen dat het toegeven van een trauma gelijkstaat aan het erkennen van een fout. ‘Voor hij die alles overboord gooit, is al die gruwel en het zware leven pas echt voor niets geweest.’
Zwaar betaald
Die man verklaarde dan ook dat hij vandaag hetzelfde zou doen als toen. De andere Oostfronter zei dat hij zwaar misleid was door de propaganda van de Duitsers, van de Kerk, de politieke leiders en de samenleving van toen, zegt Michel. ‘Hij was afkomstig uit een rijke Mechelse advocatenfamilie, zat aan de universiteit. Na de oorlog moest hij met zijn familie breken. Hij heeft die keuze zwaar betaald en zijn leven verknald, vond hij. Toch stak ook hij zijn verleden niet weg. Ze toonden hun medailles met hakenkruizen, die hingen zelfs in huis.’
Michel blijft zelf wel met een vraag zitten, zegt hij: ‘Die ene man is met 1.200 medesoldaten vertrokken naar Estland, slechts hij en 36 anderen zijn er levend uitgekomen. Van de 12.000 Vlaamse Oostfronters sneuvelden er 5.000. Ik blijf het onbegrijpelijk vinden hoe je dit alles kan meegemaakt hebben, en toch gewoon verder kan.’
De laatste Oostfronters, van Chris Michel, woensdag 29 mei op Canvas in Koppen
Met 248.000 stemmen behaalde het Vlaams Belang afgelopen zondag drie Kamerzetels. Langs Franstalige kant klokte Ecolo af op 222.000 stemmen en sleepte daarmee 6 zetels in de wacht. Naast de grendelgrondwet, de pariteit in de federale regering, de alarmbelprocedure en de bijzondere meerderheidswetten blijft ook de grote ongelijkheid bij de verdeling tussen Franstalige en Nederlandstalige Kamerzetels een oud zeer. Ook in het verleden maakte politicologen reeds brandhout van deze ongelijkheid.
Ongelijkheid
“Omzetting stemmen naar zetels in België blijft vreemd: CD&V 12% nationale stemmen = 18 zetels, PS 11% stemmen = 24 zetels.” Het was econoom Geert Noels die gisteren het bericht via Twitter de wereld instuurde en voor heel wat commotie zorgde op sociale media. Nochtans is het fenomeen niet nieuw. Terwijl Vlaanderen 63 procent van het totaal aantal stemmen levert, heeft het slechts recht op 58 procent van de zetels. De Waalse kiezers die 33 procent van het totaal aantal ‘Belgische’ kiezers vertegenwoordigen, hebben dan weer recht op 42 procent van de groene zitjes. Een ongelijkheid van zo maar eventjes 14 procent.
Belgisch
In 2010 maakte onderzoeker Edi Clijsters reeds de optelsom. Hij berekende dat een Vlaamse Kamerzetel gemiddeld 43.700 stemmen kostte; een Franstalige slechts 35.600. Het gaat hier om een aanfluiting van elke democratische logica en om een fundamentele onrechtvaardigheid die zal blijven bestaan zolang België bestaat.
