Ook hij liet zich overtuigen.  Het ‘besnuffelen’ heeft resultaat gehad. Het heeft lang geduurd maar eindelijk gaf hij toe, Vlaanderen ten bate.  Hij, Peter De Roover, vriend van Bart en Jan.  Ze hebben serieus aan zijn mouw moeten trekken.  Want zomaar de status van eindredacteur van het wereldvermaarde blad Doorbraak opgeven voor een fluwelen zitje, dat doe je niet onbezonnen.  Verzaken aan een lerarensalaris voor een parlementaire pree, daar moet je een idealist voor zijn.  Niet meer op de bühne van de Vlaamse Beweging, niet meer op de barricaden van de Vlaamse strijd, niet meer moeten vluchten voor achtervolgende persmuskieten.  Daar moet je je voor kunnen wegcijferen.

Peter De Roover, boegbeeld van de geduchte VVB.  Met zijn welsprekendheid, zijn gevatheid, zijn dossierkennis, zijn empathie en charisma.  Gerespecteerd door de tegenstanders, geliefd door medestanders, vooral door  het andere geslacht – euh… (er zijn daar tegenwoordig verschillende interpretaties van)… het vrouwelijke geslacht…, al wordt die liefde niet – alleszins niet merkbaar – beantwoord.  Waardoor minder zelfbewuste vrouwen de indruk kunnen hebben dat hij een vrouwenhater is.

Binnen de VVB is hij een icoon.  Ere-voorzitter, inspirerende leider van het Kenniscentrum, de VVB denktank met nuttige idioten die gratis hun diensten ter beschikking stellen van de grootste niet-partijgebonden vereniging van en voor Vlaanderen ten bate van de grootste partij van Vlaanderen.  Nuttige idioten? Niet-partijgebonden? Dossiers met gedegen opzoekingswerk werden nadien gepubliceerd en gebruikt door de N-VA.

Kwatongen durven zelfs beweren dat de VVB het filiaal, de wachtkamer van de N-VA is.  De meeste ‘extremisten’ hebben immers de deur toegeslagen nadat professor Eric Defoort er een korte tijd aan het roer stond om orde op zaken te stellen.  De professor vindt dat ‘rechts’ slechts op een GPS mag behouden blijven en dat ‘conservatief’ als kwaliteitsbeschrijving van een goede lakverf op het etiket mag staan.  Maar niet als ideologische strekking. TAK en  Voorpost werden door hem  afgeschilderd als aftandse relicten die beter aan bezigheidstherapie zouden doen… eens Vlaanderen onafhankelijk wordt.  TAK en Voorpost mogen op hun twee oren slapen: met de N-VA is het gevaar daarvoor geweken.

Spookschrijver (Ned. vertaling ‘ghost writer’) voor vriend Bart.  Slippendrager van vriend Defoort en vriend Jan. Einde mei wordt hij volksvertegenwoordiger in het federale parlement.  Hij meent dat hij ‘te oud is om goed te gaan luisteren’ en dat hij ‘niet neutraal is maar ook niet meer onafhankelijk’.  Alsof hij deze kenmerken tijdens de laatste jaren van zijn carrièreplanning uitgedragen heeft.

En zijn overstap  ‘vraagt een offer, laten we daar eerlijk in zijn’.  Hij geeft geen verdere uitleg over welke offers hij moest brengen om dik tegen zijn goesting op een verkiesbare plaats van de N-VA te prijken.

Moed houden Peter! Wij weten die offers te waarderen, Peter.  In het kieshokje houden we echter nog een stok achter de deur!

Florent Van Ertborn