In het vorig opiniestuk van Sam van Rooy verwees hij naar het tv-programma Knevel en van den Brink en naar de journalist en islamcriticus Joost Niemoller. Onderstaand artikel van zijn pen verscheen enkele dagen geleden:

We zijn een land van lafbekken

Twee keer bij Knevel en van den Brink een tafel vol laffe wegkijkers.

Zijn wij een volk van lafbekken? Ik vrees van wel. De islam gaat maar over één ding: Geweld, geweld, geweld. De vraag is dan hoe je je daar tegenover opstelt. Duik je? Ja, dat doen de meesten in dit land. Als iemand het mikpunt wordt van geweld, dan; Duiken, wegkijken, vermijden, vergoeilijken, nuanceren, zwijgen. Ook de Nederlandse moslims doen dat trouwens. En dit maakt de geweldsideologie succesvol.

Het viel me nu twee keer op bij de tafel van Knevel en van den Brink. Twee keer was er een vrouw die bedreigd werd door moslims. Twee keer omdat die vrouwen in kwestie zich hadden uitgesproken. Allochtone vrouwen die, ieder op hun manier, zich proberen te verhouden tot het dictaat van de islam, op een individualistische manier.

Monique Samuel met haar kritiek op de Egyptische Moslimbroederschap, die ze heel nadrukkelijk presenteert als geen kritiek op de islam, of op moslims, en die, om een wit voetje te halen bij de moslims die haar bedreigen, nog eens extra trapt in de richting van de Nederlandse islamcritici, die ze populisten noemt. Ebru Umar, die zich presenteert als een moderne Turkse vrouw, seculier. Hoe ze zich nu precies verhoudt tot de islam, dat is mij niet zo duidelijk, maar ze heeft problemen met de dwang van de gebedsoproep in Turkije, daar schreef ze een stukje over en toen werd ze bedreigd.

Misschien ziet ze zich vooral als een Nederlandse vrouw, of misschien als een Turkse en een Nederlandse vrouw. Dat doet er verder niet zo toe. Maar in elk geval meent ze zich de vrijheid te kunnen veroorloven van iemand die in de Nederlandse samenleving leeft, waar je geacht wordt te kunnen zeggen wat je vindt. Over de vrijheid van meningsuiting kun je grote woorden spreken. Maar wat is vrijheid van meningsuiting waard als je je uitspreekt op individuele wijze, je daardoor bedreigd wordt door Nederlandse moslims en iedereen zwijgt?

Het gaat mij hier niet eens om wat Ebru Umar of Monique Samuel nu wel of niet precies zeiden en wat ik daar dan wel of niet over zou vinden. Wat ik vooral beklemmend vind, is het laffe zwijgen aan die tafel. Het wegkijken, het vaag relativeren. Het zijdelingse opmerkingen maken over de toon waarop. Het zo snel mogelijk over willen gaan tot de orde van de dag.

Tja, dan denk je toch aan Theo van Gogh. Die lag daar toch wel heel alleen op straat toen die moslim hem te pakken had genomen. Vooral zo eenzaam omdat zo weinigen op dat moment hun woede uitspraken. Niet de woede over het feit dat er iemand vermoord werd. Maar de woede over al die moslims die toen zwegen, over al die bedreigende moslims in ons land, over al die goedpraters en sussers en verzoeners op precies dat verkeerde moment. En vooral, die niet hun woede uitspraken over het gewelddadige karakter van de islam.

Twee keer aan de tafel van Knevel en van den Brink werd er van alles gezegd in de sfeer van ‘dat is verschrikkelijk, dat bedreigen.’ Of: ‘Dat geweld en dat bedreigen wil ik absoluut niet goedpraten, maar…‘ Er was weer eens niemand die de moed had zich uit te spreken over de geest van die bedreigers, en dat is de geest van de geweldcultuur die de islam is.

Het is zo simpel. Je hoeft het alleen maar eens te zeggen.

Dat je het niet pikt, hier in Nederland, dat je niet alleen een beetje schudt van ach en wee, of wat begint te neuzelen over de toon van het debat, of over het tonen van respect aan godsdienstigen, maar dat je je woede toont, en je alleen al door je woede uit te spreken, en de consequenties trekt uit die woede, eindelijk eens gaat werken aan die beschermende muur tegen het islamgeweld dat keer op keer in dit land de kop opsteekt, en nauwelijks wordt bestraft.

Ik wil graag van dit land houden. Het is mijn land.

Maar het valt niet mee om te houden van een land waar zoveel lafbekken wonen.

Geplaatst door Joost Niemoller op 3 augustus, 2013 – 11:29
http://www.dagelijksestandaard.nl/2013/08/we-zijn-een-land-van-lafbekken