Maandelijks archief: juli 2013

Men zegge het voort

Geplaatst op door

Aankondiging FreddyWaarom zijn zovele landgenoten ontgoocheld en ongelukkig?

Ik heb over dit onderwerp na vele jaren mijn eigen mening over deze vaststelling die volgens velen juist is. Gedurende generaties was de macht grotendeels in handen van geestelijken en politieke gezagdragers. Maar de tijden veranderen en bij onze vorige generatie begon alles steeds maar sneller te veranderen. Dankzij de zogenaamde camerabewaking kon men steeds méér zaken zien als ooit tevoren. Dankzij de uitvinding van het DNA kon men méér zaken bewijzen als ooit tevoren het geval was geweest. Dankzij de harde schijven in de computers kon men dankzij het internet allerlei fraudes en wetsovertredingen bewijzen en dit zelfs na meerdere jaren. Enz.enz.

Al deze bronnen van informatie hadden als gevolg dat het duidelijk werd dat er zich  bij de traditionele gezagdragers een hoop huichelaars bevonden. Van onderpastoors, die werden betrapt op regelmatig bordeelbezoek, tot bisschoppen die kinderen of vrouwen beschouwden als hun persoonlijk bezit en zich aan seksuele uitspattingen te buiten gingen. Van lagere ambtenaren die hun benoeming en verkregen vertrouwenspositie misbruikten om zich op onregelmatige wijze te verijken tot Ministers die het verschil tussen het mijne en het dijne waren vergeten.

Al deze feiten liggen ervan aan de oorzaak dat tijdens de voorbije generatie onze kerken zijn leeggelopen en dat het vertrouwen in de politiekers en hun partijen tot het vriespunt is gezakt.
Het is dan ook hoogtijd geworden dat men aan deze nefaste evolutie iets gaat doen.

Men zou zich als voorbeeld kunnen indenken dat er jaren geleden door de overheid een grote ketel verse en lekker smakende  soep werd gemaakt voor de kiezers. De eerste benoemde soepverantwoordelijke wou indruk maken op de kiezers en wist hen te overtuigen dat hij de smaak kon verbeteren en pittiger maken. Hij voegde een grote hoeveelheid zout; peper en kruiden toe. Snel wou zijn opvolger bewijzen dat zijn voorganger in de fout was gegaan
en hij kreeg mandaat van de kiezers om er nu wat suiker aan toe te voegen. De volgende in de rij ging het dan oplossen door andere ingredienten toe te voegen enz. Na verloop van vele jaren is de vroegere lekkere soep alleen nog in het geheugen aanwezig. Maar in de ketel kan men alleen een oneetbare brij vinden die niemand nog lust. Het heeft dus geen enkele zin meer om nog verder te trachten de bestaande soep te verbeteren. De enige oplossing is de hele ketel weg te kieperen en terug lekkere verse soep maken en ervoor te zorgen dat geen enkele verantwoordelijke er nog ooit met zijn tengels mag aankomen.

In onze samenleving is dat hetzelfde. De duizende wetten; reglementen; besluiten; decreten enz. hebben van onze samenleving een chaotisch en onbestuurbaar geheel gemaakt. Het heeft geen zin om aan dat kluwen nog verder tijd en geld te verspillen.

De enige oplossing is een totale ommekeer; een drastische en totale verandering en dit op een zeer korte tijd teneinde de fouten uit het verleden weg te gommen en de bevolking terug iets te bieden waarmede ze terug gelukkig kan worden. We komen daar op terug bij onze volgende bijdrage,

Men zegge het voort,
Freddy Van Gaever

Zijn onze bouwplannen ondergeschikt aan hun minarethoogte?

Geplaatst op door
Grote afbeelding

Nahda moskee in Weert

Moskee in beroep bij Raad van State: appartementencomplex hoger dan minaret

Het bestuur van de Nahda moskee in Weert (Ned. Limburg) is bij de Raad van State in beroep gegaan tegen de bouw van een appartementencomplex tegenover de in moskee in aanbouw. Het bestuur vond dat de toekomstige bewoners teveel op de lip van de moskeegangers zouden zitten.
Vooral echter gaat het om de hoogte van het appartementencomplex: 18 meter, terwijl de minaret van de moskee maximaal 9 meter mag worden  Het moskeebestuur had vergunning aangevraagd voor een minaret van 16 meter. De Raad van State heeft het beroep van het moskeebestuur toegekend.
Het moskeebestuur is bezig om in binnen- en buitenland geld in te zamelen voor het bedrag van 1 miljoen euro voor de bouw van een moskee.

De Limburger

“Waarom gaan we niet de straat op?”

Geplaatst op door

EUSSREuro is splijtzwam, geen bindmiddel

INTERVIEW – Terwijl de Trojka het IMF de deur wijst en de Zuid-Europese landen steeds verder wegzakken, richt men in Brussel stapje voor stapje een bankenunie op. Wat is er aan de hand in Europa? En wat is de toekomst van de euro?

Ik spreek erover met Arjo Klamer, hoogleraar culturele economie en bekend criticus van de euro. Eerder dit jaar was hij samen met onder meer financieel geograaf Ewald Engelen en historicus Thierry Baudet betrokken bij Burgerforum EU: een burgerinitiatief met een oproep tegen ‘de sluipende overdracht van bevoegdheden aan de EU’ en voor een referendum wanneer een overdracht zich toch voordoet.

Maar dat was niet de eerste keer dat Klamer zich uitsprak tegen de euro. Al voor de invoering sprak hij zijn zorgen uit over de nieuwe munt. In 1992 schreef hij zijn eerste kritische column over de euro voor de Volkskrant getiteld “Europese spooktrein”, waarin hij uitlegde waarom een gemeenschappelijke munt niet zou gaan werken. De krant wilde het in eerste instantie niet plaatsen omdat het ‘te radicaal’ was. De column werd uiteindelijk toch geplaatst en Klamer kreeg een storm van kritiek over zich heen.

Wat zag u toen aan de euro wat andere mensen niet zagen?  Lees meer

en dit

125 miljoen keer genitale verminking

Geplaatst op door

Men noemt het besnijdenis, maar het is veel ingrijpender dan bij jongens.
Bij meisjes gaat het om het wegnemen van een orgaan, de clitoris, en het moedwillig zeer ernstig verminken van de genitale streek.

”Wereldwijd hebben 125 miljoen vrouwen een besnijdenis ondergaan, en nog eens 30 miljoen meisjes en vrouwen riskeren de procedure in het volgende decennium. Dat blijkt uit grootschalig onderzoek door Unicef.

Somalië is koploper met 98 procent van de vrouwen besneden, gevolgd door Guinea en Djibouti met 96 en 93 procent.

Egypte voert de lijst van landen aan in absolute cijfers: 27,2 miljoen vrouwen en meisjes zijn er besneden, goed voor 91 procent. Hoewel de praktijk er illegaal is, wordt het merendeel van de ingrepen uitgevoerd door een geschoolde gezondheidswerker.

Voor het onderzoek verzamelde de VN-kinderrechtenorganisatie twintig jaar aan gegevens uit 29 landen in Afrika en Azië. “Dit rapport is de meest omvangrijke compilatie van statistieken rond vrouwenbesnijdenis tot nog toe”, zegt auteur Claudia Cappa. “Het is bijzonder belangrijke omdat het illustreert, voor het eerst, wat we weten over de verspreiding van de praktijk en de redenen die er achter schuilen. Het is ook voor het eerst dat gegevens opgenomen zijn over landen als Irak.”

Uit de cijfers blijkt dat jonge meisjes zich steeds vaker verzetten tegen besnijdenis. De jonge generatie is beter opgeleid en zich bewust van de negatieve gevolgen die de procedure kan hebben, zoals complicaties bij de bevalling, zegt Cappa.

File:Campaign road sign against female genital mutilation (cropped).jpgIn heel wat landen daalt daardoor het aantal besnijdenissen. In Benin, de Centraal-Afrikaanse Republiek, Irak, Liberia en Nigeria worden de helft minder jonge meisjes besneden.

In de meeste onderzochte landen vinden meisjes en vrouwen die besneden zijn dat het geen voordelen heeft en dat de praktijk zou moeten stoppen, zegt Cappa. “Meer moeders beseffen nu dat de praktijk kan leiden tot de dood van hun dochter. Er is meer besef van de gevolgen, wat op zich een belangrijke tendens is.”

Toch blijkt dat heel wat moeders toch toestaan dat hun dochters besneden worden. Redenen die vaak gegeven worden zijn hygiëne, het behoud van de maagdelijkheid en vooral sociale aanvaarding.

In ons land verboden, maar toch een probleem dankzij de verrijking van de samenleving.

IPSnews

Zou het in Wallonië ongezond wonen zijn?

Geplaatst op door

Of we nu de cijfers van de ziekenfondsen bekijken, of de cijfers van afwezigheden op het werk wegens ziekte, of de cijfers van invaliditeit… telkens valt het op dat de verhouding VL / W niet evenredig is met het bevolkingsaantal.  De beroepsziekten vormen daarop geen uitzondering en zijn oververtegenwoordigd in het vergoedingssysteem.

Meeste aanvragen erkenning beroepsziekte komen uit Wallonië

Het Fonds voor de beroepsziekten (FBZ) heeft vorig jaar 6.977 eerste aanvragen voor erkenning van een beroepsziekte behandeld. Aanvragen van mannen vormen nog steeds de meerderheid. Van de aanvragen kwam 53 procent uit Wallonië, 41 procent uit Vlaanderen en de rest uit het Brussels Hoofdstedelijk Gewest en het buitenland.

De meeste aanvragen kwamen uit de provincies Henegouwen (23 procent) en Luik (21,7 procent). Op ruime afstand volgen dan vier Vlaamse provincies: Limburg (9,7 procent), Antwerpen (8,7 procent), West-Vlaanderen (8,3 procent) en Oost-Vlaanderen (7,4 procent). Slechts 2,7 procent van de aanvragen kwam uit Brussel-hoofdstad.

Het FBZ nam vorig jaar 3.143 positieve en 5.100 negatieve beslissingen. Gekeken per provincie kent het aantal positieve beslissingen eenzelfde trend als het aantal aanvragen. Zo ontvingen aanvragers in Henegouwen (25,9 procent) en Luik (25,3 procent) het vaakst een positieve beslissing. In Vlaanderen is Limburg bij uitstek de provincie waar de meeste vergoedingen uitgekeerd worden (12,3 procent).

Het percentage arbeidsongeschiktheid dat toegekend wordt varieert enorm. Zo is dit voor doofheid en lumbale aandoeningen circa 10 procent, terwijl het voor ademhalingsziekten gemiddeld 69 procent is. Opvallend is voorts dat de meeste aanvragen vorig jaar betrekking hadden op tendinitis of peesontsteking (1.220 aanvragen), en dat terwijl tendinopathie van de bovenste ledematen (aan schouder, elleboog of pols) pas sinds 1 november 2012 erkend is als beroepsziekte. “Zodra in de media verschenen was dat tendinopathie als beroepsziekte erkend ging worden, verdronken de dossierbeheerders hier zowat in het aantal aanvragen voor een schadevergoeding”, klinkt het in het jaarverslag van het FBZ. Die trend zet zich volgens het FBZ bovendien voort in 2013.

Het FBZ gaf vorig jaar in totaal bijna 300 miljoen euro uit. Het overgrote deel van de uitgaven ging naar vergoedingen wegens blijvende arbeidsongeschiktheid (BAO), namelijk 200 miljoen euro of 69 procent van de totale uitgaven van het FBZ. Wel zijn alle vergoedingen BAO die het FBZ ooit toekende en in 2012 nog steeds van toepassing waren, inbegrepen in het cijfer.

http://www.vandaag.be/economie/131439_meeste-aanvragen-erkenning-beroepsziekte-komen-uit-wallonie.html

 

Dweilen met de kraan open

Geplaatst op door

Dweilen met de kraan open: 90% mag blijven.  Het land b op plaats 2 van meest aantrekkelijke bestemmingen.

Op de commandobrug van het patrouilleschip van de Guardia Civil


Op de commandobrug van het patrouilleschip van de Guardia Civil

Oefening met een snelle interventieboot.

Oefening met een snelle interventieboot.

Strijd tegen illegale immigratie: met EP-delegatie naar Gibraltar

Een zeskoppige delegatie van de LIBE-commissie van het Europees Parlement (Burgerlijke Vrijheden, Justitie en Binnenlandse Zaken) was begin deze week op inspectiemissie in het zuiden van Spanje, bij ‘operatie Indalo’. Tijdens de zomermaanden wordt de inzet tegen de illegale immigratie vanuit Noord-Afrika opgedreven: dan zijn de weersomstandigheden het best om de oversteek te wagen, vaak met zee-onwaardige bootjes.

Operatie Indalo wordt gecoördineerd door het EU-grensbewakingsagentschap Frontex. Naast Spanje nemen een tiental andere Europese landen eraan deel, waaronder België.

De delegatie van het Europees Parlement ontmoette onder meer verantwoordelijken van Frontex, de Spaanse nationale politie, de Guardia Civil, de mensen die de geïntercepteerde illegalen ondervragen, en verantwoordelijken van NGO’s die zich bekommeren om de illegale vreemdelingen. Dat gebeurde op twee plaatsen: in Algeciras, aan de zee-engte van Gibraltar, en in Motril, ten oosten van Malaga.

Patrouille op zee
In Algeciras konden we meevaren met een patrouilleschip van de Guardia Civil en kregen we een uitgebreide briefing van wat er gebeurt vanaf het moment dat een boot met illegale vreemdelingen waargenomen wordt. Deze waarneming kan onder meer gebeuren door een vliegtuig (momenteel bemand door Slovaakse piloten), of door één van de patrouilleschepen.

In de schepen is alles voorzien voor de eerste opvang van de illegalen: een verpleger, eten en drinken, dekens, enzovoort.

Terwijl we op zee waren, werd een boot met 19 mannen en één vrouw (allen uit subsahara-Afrika) geïntercepteerd door een ander patrouilleschip. De Europese parlementsleden kregen later de gelegenheid om even met de illegalen te praten. Gevraagd naar hun beweegredenen, haalden sommigen schrijnende persoonlijke verhalen aan. Anderen weigerden iets te zeggen.

90% mag blijven
Het is duidelijk dat maar een heel klein deel van de immigranten in aanmerking komt voor asiel. Dat werd later bevestigd door de politieofficieren, die spraken van 10%. Ze benadrukten dat de cijfers niet officieel zijn, maar ongeveer 10% wordt erkend als vluchteling, 10% wordt door Spanje teruggestuurd naar het land van herkomst, en 80% mag blijven indien ze weigeren te zeggen waar ze vandaan komen en ze erin slagen de zaak zo lang mogelijk te rekken. Gemiddeld mag dus een hemeltergende 90% van de opvarenden van die bootjes in Spanje (en bijgevolg in de hele Europese Unie) blijven, ook al komt daar eigenlijk bijna niemand voor in aanmerking. Het vertellen van aantoonbare leugens wordt de illegalen niet ten kwade geduid.

Veel illegalen die in Spanje aankomen blijven overigens niet in Spanje, maar trekken – in het kader van het vrije verkeer van personen – naar andere EU-landen. België werd door een vertegenwoordiger van een NGO niet toevallig als tweede genoemd in de lijst van de meest aantrekkelijke bestemmingen.

EUSSRFrontex voert in de praktijk geen strijd tegen de illegale immigratie, het is in de eerste plaats een verwelkomingscomité voor illegale vreemdelingen. Dat is niet de schuld van de mensen die we ontmoetten, die stuk voor stuk bekwaam en professioneel leken; het is de schuld van de lakse politiek van de lidstaten en van de EU zelf.

http://www.philipclaeys.org/

 

Aldi blaast warm en koud

Geplaatst op door

aldiGisteren werd met veel bombarie in de Nederlandse pers bekend gemaakt dat Aldi en enkele andere supermarktketens Joodse producten zouden boycotten.  Vandaag kwam de koopmanszin weer naar boven.  Toch raar dat niemand overweegt Turkije voor de bezetting van Noord-Cyprus op het matje te roepen.  Integendeel: het land der Ottomanen blijft kandidaat EU-lid.

Wij hernemen hierbij een ingekort artikel uit de Dagelijkse Standaard.

“Wat is de Aldi toch een foute supermarkt
De Duitse winkelketen beweert plotseling dat het toch geen producten uit Joodse nederzettingen boycot. Ja ja.

De ophef over de boycot van Joodse producten door supermarktketens als Jumbo, Hoogvliet heeft in ieder geval de Aldi bewogen om aan damage control te doen. Op Twitter werd gisteren opgeroepen tot een boycot van deze drie supermarkten, omdat die supermarkten Joodse producten uit Israëlische gebieden als Oost-Jeruzalem, Judea, Samaria en de Golan-hoogte boycotten.

Natuurlijk zijn er ook voorstanders van die boycot in Nederland. Meestal zijn ze lid van GroenLinks, SP of de PvdA. Wat onze linkse vrinden niet lijken te beseffen, is dat in die gebieden arme Palestijnen hun brood verdienen dankzij de aanwezigheid van Joodse ondernemers. Een boycot tegen deze Joodse producten is een klap in het gezicht van iedereen die daar in de brandende zon keihard werkt om verse druiven, dadels en sinaasappels te produceren.

Wat me weer terugbrengt bij de Aldi, de meest foute supermarktketen in Nederland ooit. Gisteren verkondigde de Aldi nog apetrots dat de keten “geen producten uit Israëlische nederzettingen in de bezette gebieden meer wil verkopen” en dat er streng wordt gecontroleerd op de herkomst van producten, om er maar zeker van te zijn dat ze niet uit de betwiste gebieden komen. Vandaag krabbelt de van oorsprong Duitse Aldi terug.

Er is “onjuiste informatie” verstrekt en de Aldi boycot die Joodse producten helemaal niet. Nou ja, de Aldi zegt vandaag zelf geen producten uit de nederzettingen te verkopen, maar dat ligt niet aan een bepaald politiek en/of religieus beleid. Dat is puur toeval. Tja. Wie gelooft dat nog na het schandalige nieuws uit 2010 dat Britse oorlogsveteranen geen poppies mochten verkopen in de Aldi (de keten waarvan beide oprichters voor de nazi’s hebben gevochten)? Het weigeren van oorlogsveteranen is de meest grove belediging denkbaar voor de Britten die keihard hebben gevochten voor de vrijheid van hun volk, maar ook voor het Nederlandse volk en ja, zelfs voor de vrijheid van de Duitsers.”

Lees meer hierover: http://brabosh.com/2013/07/23/pqpct-qho/

en http://www.palestinasolidariteit.be/acties/BDS%20campagne.html

Ramadan-nieuws

Geplaatst op door

Hypocriet?  Religieus-realistisch?

Getuigenis over de ramadan in de Prachtlanden

Vasten in ramadan is niets voor mij, gewoon omdat ik geen moslim ben. Als arabist heb ik wel het vasten van anderen meebeleefd, zowel in de Arabische landen als in Europa.

Toen ik in 1971 voor het eerst in Egypte kwam, met een stipendium van Cairo University, was het juist ramadan, en ik was erop voorbereid: er zou overdag niets te eten en te drinken zijn en het openbare leven zou maar langzaam en slechtgehumeurd voortgang vinden. Maar tot mijn verbazing aten en dronken mijn nieuwe vrienden in Cairo ongeremd. Toen ik een keer vroeg: ‘Vasten jullie niet?’ kreeg ik een schaterlachend antwoord: ‘Hahaha, nee, wij toch niet!?’ Men legde mij uit dat vasten eerder iets voor onderontwikkelde en arme mensen was; niet voor intellectuelen.

Inderdaad zag ik op mijn lange wandelingen door de stad in de armere wijken veel vastende mensen. In Bulaq bij voorbeeld, waar de altijd zeer drukke 26-Julistraat tegen de avond bijna leeg was. Op de stoep zaten mensen met iets te eten in de hand, dat zij echter pas na het kanonschot tot zich zouden nemen. Was het een kanon? ik weet het niet meer; in ieder geval geen echt kanon, het signaal kwam via de radio. Dan werd het plotseling heel stil; de mensen concentreerden zich op hun spijs en drank, en even later werd de stad wakker en steeds vrolijker. Natuurlijk heb ik wel mee gedaan  met de feeststemming ’s avonds en van de lekkernijen gegeten. De oude stad van Cairo was destijds nog niet helemaal kapot; bij het feestelijke kunstlicht zag zij er zelfs sprookjesachtig en verleidelijk uit. Vooral in straten als al-Darb al-Ahmar was het op ramadanavonden goed toeven.

Aan de universiteit was de sfeer erg ontspannen, hoewel er ook toen al vrome studenten waren. Dat merkte ik pas na ramadan, toen ik een keer niet kon slapen en in de ochtendschemering over de campus wandelde. Toen ontdekte ik inderdaad een gebedsruimte, waar studenten zich aan het morgengebed wijdden. Die kwamen van het platteland, werd mij uitgelegd. De studenten uit de stad die ik had leren kennen waren helemaal niet religieus; velen wisten niet eens hoe ze het gebed moesten verrichten. De Saoedisch geïnspireerde vroomheid kwam pas na 1976 in Egypte aan, tegelijk met de Sony-luidsprekers die de vrome teksten zeer luid rondbazuinden.

Jaren later was ik eens in Marokko tijdens de ramadan. In Tetuan was het terras van het grote café bijna leeg. Slechts enkele mensen zaten daar te kletsen of de krant te lezen; gedronken werd er niets. Ook ik ging daar zitten, niet omdat ik iets te drinken verwachtte, maar omdat je daar prettig kon zitten. Toen verscheen er echter toch een kelner om mijn bestelling op te nemen; blijkbaar werden niet-moslims wel bediend. Maar het leek me geen goed idee om te midden van al die dorstige mensen iets te drinken. Voor hen was het immers een kwelling geweest dat mee aan te zien. Ik zag dus van een bestelling af. Moeilijk viel me dat niet; de waterleiding in het hotel was niet  afgesloten. Tot mijn verrassing werd dit kleine gebaar zeer gewaardeerd: men kwam mij de hand schudden, ja zelfs omarmen.

Maar ook in Marokko nam niet iedereen dat vasten zo serieus. In het frivole Rabat leerde ik iemand kennen die in ramadan als kleine tegemoetkoming in plaats van whisky alleen nog maar bier dronk. Zoals alle handelingen wordt hopelijk ook deze ‘naar de intentie’ beoordeeld. Aan het strand vroeg een jongeman mij een pakje sigaretten voor hem te gaan kopen; hij zelf mocht het niet. In Fez logeerde ik in een luxe hotel met zwembad. Na de middag ging ik vaak zwemmen en had dan het hele bassin voor mij alleen; waarom begrijp ik tot heden niet. De kelner daar had dus niets te doen. We raakten in gesprek en hij vertelde dat hij tegen vieren weer in actie moest komen, want dan moesten de iftar-maaltijden op de kamers worden gebracht. Om vier uur ging de zon nog lang niet onder, maar vooral de Saoedische gasten drongen aan op tijdige levering van de iftar, dat die maar vast klaarstond. Wee hem, die er kwaad van denkt!

Veel meer ramadan heb ik in de Arabische landen niet meegemaakt. Ik ben er nog vaak genoeg geweest, maar plande mijn bezoeken toch altijd zo, dat ze niet in ramadan vielen.

Sinds enkele jaren horen we steeds, dat tegenwoordig het gevaar bestaat van vasten te dik te worden. Of dat in Europa ook het geval is? Mijn indruk van de moslims die ik hier ken is dat zij ofwel helemaal niet vasten, óf de zaak zeer serieus nemen. Ze hebben het vaak zwaarder dan in de Arabische wereld, omdat de zomerdagen hier langer duren en ze de ogen van de niet-moslimse meerderheid op zich gericht voelen. Wie het voor elkaar krijgt, zowel het langere vasten vol te houden als andersdenkenden niet te laten merken hoe zwaar dat valt, zal ook na zonsondergang wel de zelfbeheersing hebben om zijn bord niet te vol te laden.

12 juli 2013 auteur: Wim Raven in Leeswerk Arabisch en islam