Franz Liszt: Faust Symphony door het Boston Symphony Orchestra
Eine Faust Symphonie in drei Charakterbildern (S 108)(nach Goethe) is een symfonie met slotkoor en een tenorsolo van Franz Liszt geïnspireerd op en rond de Mephistofoles-figuur uit Goethes ’Faust’.
‘Marokkaan die het goed doet is een uitzondering’
Heeft Geert Wilders gelijk of ongelijk als hij van een Marokkanenprobleem spreekt? Een twistgesprek tussen Henk Müller (vragen) en David Pinto (antwoorden).
Geert Wilders heeft dinsdag in een nabeschouwing op het ‘Marokkanendebat’ geconstateerd dat het Marokkanenprobleem maar voortettert, dat de islam een ziekte is en dat Marokkaans tuig het land moet worden uitgeknikkerd. Een heldere diagnose.
‘Er is inderdaad sprake van een Marokkanenprobleem. Je kunt het wel ontkennen, maar het is zo. Als ik bij de dokter kom omdat ik pijn in zes tenen heb, heb ik een tenenprobleem. Als tijdens een epidemie in een dierentuin geen leeuwen of giraffen, maar olifanten ziek worden, is er een olifantenprobleem, al zijn niet alle olifanten ziek. Als 65 procent van Marokkaanse jongeren met de politie in aanraking komt, is er een Marokkanenprobleem.’
U scheert alle Marokkanen over één kam.
‘Onzin, daar kan ik me echt kwaad over maken. Sommige mensen willen zelfs hun excuses daarvoor aanbieden, zoals Jan Bennink op uw opiniesite. Het zou stigmatiserend zijn als je zou zeggen dat álle Marokkanen een probleem vormen. Ik heb geen zin politiek correct te zijn. Ik heb regelmatig contact met minister Asscher en ik vind het mét Wilders jammer dat hij het beestje niet bij de naam noemt. Ook Asscher vindt dat er een Marokkanenprobleem is.
Maar Wilders koppelt daar ten onrechte de islam aan. Het is geen islamitisch probleem. Ik heb net een Russische vrouw gesproken die onderzoek doet naar de drugsmaffia hier. Ze was geschokt, want die blijkt grotendeels in handen van Joden. Ik heb haar meteen gevraagd: Marokkaanse Joden? Ja dus. Marokkanen vormen in alle landen een probleem. Als het aan de islam zou liggen, zouden ook Turken een probleem vormen. Wilders’ diagnose klopt niet, en de oplossingen die hij aandraagt werken dus ook niet.’
Hoe luidt uw diagnose dan?
‘Marokkanen vormen een probleem door hun belabberde opvoedingsmethoden en vooral door een soort ingebakken minderwaardigheidscomplex, dat mede te danken is aan de Franse kolonisatoren. Turken zijn trots op hun afkomst, Marokkanen niet. Ik kwam uit een klein dorpje naar Rabat om rabbijn te worden. Op school daar vroeg een meisje, Sylvia , wat we thuis spraken. Mijn ouders waren Berber en analfabeet. Ik antwoordde dat we thuis Frans spraken, anders was je een nietswaardige Marokkaan. Ze sprak het zelf ook niet, maar ze geloofde me. Vanaf die tijd ging het goed op school. Mijn moeder was toen zwanger en heeft mijn zusje Sylvia genoemd.
De opvoeding is echt belabberd. Marokkaanse kinderen weten nooit waar ze aan toe zijn. De ene dag klimmen ze op schoot bij vader die dat leuk vindt en trekken aan zijn baard, de volgende dag doen ze dat weer en krijgen ze een pak slaag. Er is geen enkele zekerheid. Dat is funest. Je moet opgroeien met gevoel voor je menswaardigheid, niet met klappen.’
U bent er zelf goed uitgekomen.
‘Ik ben zelf Marokkaan, ik herken hun situatie vanuit mijn eigen opvoeding. Maar het klopt. Dat is deels te danken aan de Joodse gemeenschap in Marokko, die erg hecht was en deels aan karaktereigenschappen. Maar ik ben nog steeds de enige eerste generatie- Marokkaan die hoogleraar is in Nederland. In heel Europa zijn er misschien zes. Dat is toch treurig. Marokkanen doen het niet goed. Kijk naar jonge Marokkaanse vrouwen: een kwart voorziet in eigen levensonderhoud, onder niet-Marokkanen is dat 60 procent.’
Dus de Marokkanen die het goed doen, zijn eigenlijk de uitzondering die de regel bevestigt?
‘Ja, Marokkanen die het goed doen zijn een uitzondering. Het is lastig om met je minderwaardigheidscomplex af te rekenen. In uw krant verscheen een stuk, van onder anderen Laila Ezzeroili, dat Marokkanen trots moeten zijn op hun Marokkaan-zijn en daar volledig voor moeten kiezen. Dat is een extreem standpunt. Ik pleit voor het beste uit twee werelden. Leer accepteren dat je Marokkaan bent en leer dan wat Nederlanders belangrijk en goed vinden. Marokkanen zitten voor een groot deel nog in een premoderne samenleving met een sterk ‘wij’ versus ‘zij’-gevoel, met andere opvattingen over de verhouding tussen mannen en vrouwen, over vrijheid van meningsuiting en over respect.
Stop met al die programma’s in gemeenten die handenvol geld kosten en niet werken, daarin heeft Wilders gelijk. Je kunt beter zelfinzicht vergroten met spelletjes en leuke series op tv, dan vrouwen leren fietsen. Marokkanen moeten leren inzien waarom ze doen wat ze doen en inzien wat Nederlanders belangrijk vinden. Ze moeten twee brillen kunnen op- en afzetten: een Marokkaanse en een Nederlandse.’
U vraagt haast het onmogelijke.
‘Moet je dan niets doen? Er is een Marokkanenprobleem. Dat is ellendig voor de groep zelf en voor de hele samenleving. Hele wijken zijn ontoegankelijk. Dat is onaanvaardbaar. Zoals het ook onaanvaardbaar is dat het potentieel van een hele groep verloren gaat.’
http://www.volkskrant.nl/vk/nl/3184/opinie/article/detail/3423709/2013/04/11/Marokkaan-die-het-goed-doet-is-een-uitzondering.dhtml
David Pinto is hoogleraar-directeur Inter-Cultureel Instituut, Henk Müller is opinieredacteur van de Volkskrant.
Eva Brems wekt de Breivik in mij (schrijft Martien Pennings – wie spreekt hem tegen?)
Eva Brems geeft de omvang van haar geestelijke vermogens aan
Eva Braun Brems is een professeuse uit een Belgenmop. Ik had al begrepen dat deze Vlaamse een vijand en belasteraar van Israël is, het enige humaan-redelijke en productieve land in het Midden-Oosten. Maar ik wist niet dat haar liefde voor de islam zo pervers is, dat ze voor de boerka is. Ze is tegen een verbod op de meest ontmenselijkende dracht die het helle-systeem van de islam voor de vrouw heeft bedacht, die waarin de seksslaaf, huissloof en zonden-geit zelfs geen gezicht meer heeft.
Wie het volledige artikel van Martien Pennings bij E.J. Bron wil lezen: klik hier.
Strafuitvoering: zelfs gevaarlijke criminelen krijgen nu zekerheid van lakse aanpak
Vlaams Belang roept magistraten op om systematisch straffen boven de drie jaar uit te spreken
Het Vlaams Belang is allerminst enthousiast over de nieuwe regeling inzake thuisdetentie. Deze versoepelt immers in belangrijke matede gangbare praktijk. Bovendien worden de risico’s voor de slachtoffers en voor de samenleving heel wat groter dan vandaag.
We vergeleken de vorige omzendbrief van 25 juli 2008 met de nieuwe van 12 maart jl. en komen tot onthutsende vaststellingen. Tot 12 maart beschikte de gevangenisdirecteur over heel wat middelen om iemand die een effectieve gevangenisstraf tot drie jaar had opgelopen, in de cel te krijgen. In alle situaties werd immers een maatschappelijk onderzoek gevoerd waarbij niet alleen werd nagegaan of de veroordeelde in zijn onderhoud kon voorzien maar tevens of hij vluchtgevaarlijk was dan wel of er ‘tegenaanwijzingen’ bestonden, b.v. omdat er kans was op recidive of omdat de betrokkene een gewelddadig karakter had. Zo moest onder meer worden nagegaan of de veroordeelde een gevaar vormde voor de fysieke integriteit van familieleden of derden. Ook moest er uitdrukkelijk toestemming worden gegeven door de huisgenoten. Op basis van al deze gegevens kon de gevangenisdirecteur autonoom beslissen de enkelbandprocedure te weigeren.
Dit valt nu allemaal weg. Het elektronisch toezicht (dat maximaal één derde van de opgelegde straftijd beslaat) wordt nu een vast recht voor alle veroordeelden tot drie jaar cel, zelfs al gaat het om zeer ernstige feiten van fysiek of seksueel geweld, zoals aanrandingen, verkrachting, intrafamiliaal geweld, terreur van straatbendes, gewelddadige overvallen enzovoort.
De enige beperking die wordt gehandhaafd is dat de dader niet illegaal in het land mag zijn en dat het niet mag gaan om zwaar fysiek of seksueel geweld ten aanzien van minderjarigen (indien de effectieve celstraf meer dan één jaar bedraagt). En zelfs dan bestaat de mogelijkheid dat het elektronisch toezicht (na een maatschappelijk onderzoek) wordt toegekend door de administratie van het gevangeniswezen. Maar ook bij celstraffen tot één jaar voor seksueel misbruik van minderjarigen wordt het enkelbandregime de norm.
In antwoord op een mondelinge vraag die ondergetekende op 14 maart hierover aan de minister van Justitie stelde, erkende de minister dat er vandaag nog steeds zo’n duizend veroordeelden in de gevangenis zitten die een celstraf van minder dan drie jaar ondergaan en die daar echt wel thuis horen. Dit zal in de toekomst dus drastisch verminderen.
Het Vlaams Belang is ervan overtuigd dat van een daadwerkelijk uitgevoerde gevangenisstraf véél meer afschrikking uitgaat dan van een mild enkelbandregime, dat bovendien de ruimst mogelijke faciliteiten toelaat om de woning te verlaten. De lakse aanpak wordt met deze nieuwe omzendbrief tot norm verheven. Het Vlaams Belang roept alle magistraten op om systematisch straffen uit te spreken boven de drie jaar celstraf wanneer zij ervan overtuigd zijn dat een daadwerkelijk verblijf in de gevangenis gepast is.
Bart Laeremans
Senator VB
Het verschil tussen 조선민주주의인민공화국 en 대한민국,
Noord- en Zuid Korea
Tot de verdeling in een Sovjet- en Amerikaanse invloedssfeer en de (burger)oorlog in 1953 was er één Korea en was er dus ook maar één soort Koreanen. Alleen dat al is nu anders: de Zuid-Koreanen worden gemiddeld 4 centimeter langer dan hun volksgenoten uit het noorden. Gevolg van zestig jaar lang armoede en halve hongersnood.
Een aantal kerncijfers:
⦁ Zuid-Korea’s Nationaal Inkomen (in vergelijkbare koopkracht) bedraagt $1.622 miljard. Noord-Korea’s nationaal inkomen is $ 40 miljard.
⦁ Zuid-Korea’s jaarlijkse groei is 2.7%. in het noorden is dat 0.8%.
⦁ Het Bruto Nationaal Product per hoofd bedraagt $ 32.400 in Zuid Korea. In het noorden $1.800.
⦁ Zuid-Korea heeft een export van $552.6 miljard, Noord-Korea: $4.71 miljard.
⦁ Van 1000 levend geboren baby’s sterven er in het zuiden 4.08 In het noorden 26.21.
⦁ Levensverwachting: in het zuiden 79.3 jaren, in het noorden 69.2 jaren.
⦁ 81.5% van de mensen in Zuid-Korea heeft toegang tot het Internet. Minder dan 0.1% in het noorden.
⦁ In het zuiden zijn er 655.000 soldaten. Het noorden heeft daarvan dan weer juist meer: 1.19 miljoen.
Floriaan Terbeke
Bron: www.welingelichtekringen.nl
Een zuil kraakt in haar voegen
Vanouds schurken in België tal van organisaties die prat gaan op hun sociale inslag zich dicht aan tegen de cenakels van de politieke besluitvorming. Dicht bij de echte macht dus. Vooral vakbonden en andere satellietorganisaties zijn in die twijfelachtige politiek-ambtelijke verstrengeling op een vaak perverse manier maatgevend. En het christelijke ACW waagde zich altijd al het verst.
Vlaanderen wordt diep getekend door de Belgische, Europese en wereldwijde financiële, economische en inmiddels ook sociale crisis. Er wordt overal fors bespaard en de overheden van dit land proberen voortdurend nieuwe inkomsten – lees: belastingen – aan te boren om de putten te helpen dempen. Het ordewoord voor alles en iedereen is in elk geval om de tering naar de nering te zetten en de broeksriem stevig aan te halen. Dat er mensen en instellingen zijn die van oordeel zijn dat die inspanningen niet voor hen gelden, is helaas van alle tijden. Zij moeten er streng op gewezen worden dat in magere jaren de anderen de kastanjes uit het vuur laten halen ronduit asociaal en zelfs immoreel is.
Volbloed volksbedrog
Voor het ACW – voluit: ‘Algemeen Christelijk Werknemersverbond’ – mocht het ‘pluk de dag’ van de vette jaren klaarblijkelijk nog wat verder blijven kabbelen, zij het dan wel op kosten van de samenleving. Tot die samenleving behoren ACW’ers, maar ook niet-ACW’ers. De illusie dat het christelijke middenveld een toonbeeld van onbaatzuchtigheid en naastenliefde is en dat het de zuilvorming onherroepelijk achter zich heeft gelaten, is nu door de ACW-Belfius-saga met een kanon van wel erg zwaar kaliber volslagen aan flarden geschoten. Wat anders kan de maatschappelijke impact zijn van een volkomen terechte volkswoede over een organisatie die heel bewust gelijktijdig twee dingen durft doen: (1) het Arco-passief schaamteloos afwentelen op de belastingbetaler en (2) in de luwte onverstoord een dubieuze deal onderhandelen met een bank (Belfius) om zich in de toekomst ongeremd en buitensporig te kunnen blijven verrijken? Links de paraplu opentrekken en rechts een ongeëvenaard staaltje zelfbediening: ‘tsjeverij’ van de bovenste plank dus.
Laat ons even bekijken wat zich precies heeft voorgedaan. Op 7 december 2011 besliste een buitengewone algemene vergadering tot de ontbinding van de Gemeentelijke Holding. Die holding was een structuur waarin alle steden en gemeenten sinds de uitbreiding van de financiële activiteiten van Dexia aandeelhouders waren. Vroeger als het ‘Gemeentekrediet’ bekend, was Dexia de bankinstelling waarbij steden en gemeenten bij voorkeur hun financiële zaakjes regelden. De grote problemen waarin Dexia, samen met Fortis en andere banken, na het begin van de financiële crisis in 2008 verzeild geraakte, veroorzaakten het failliet van de Gemeentelijke Holding. De verschillende regeringen – lees: de belastingbetalers – van dit land namen het grootste deel van de financiële verliezen op zich.
Arco
Met de redding van Dexia en haar herbenoeming in Belfius kwam evenwel geen einde aan die andere voorkeursrelatie, namelijk die van de christelijke werkliedenbeweging en Dexia/Belfius. De redding door de regering van Dexia deed de Gemeentelijke Holding in vereffening gaan, maar betekende eveneens het failliet van Arco, een geleding van het ACW. Via Arco belegden ruim 800.000 mensen een deel van hun spaargeld in Dexia. Ook dat geld was er niet meer. Net zoals de Gemeentelijke Holding moest Arco dus in vereffening. De regering stelde zich ook hier garant voor de verliezen, niettegenstaande de centen die in rook waren opgegaan te beschouwen waren als – intrinsiek risicovolle – aandelen in een bank en niet als spaarboekjes. Maar net zoals er een bewuste ‘flou’ was gecreëerd voor de brave Arco-beleggers over spaarrekeningen versus aandelen met dividenden, had het ACW zélf een speciale afspraak met Dexia en later met Belfius over wat zogeheten ‘winstbewijzen’ wel (niet) waren. Een woord om weliswaar te erkennen dat het niet zozeer om interesten ging, zonder anderzijds ruiterlijk toe te geven dat het in feite dividenden betrof in ruil voor het aanbrengen door het ACW van klanten uit de christelijke zuil voor Dexia. Strikt genomen was het ACW dus net zoals de Arco-beleggers zijn geld kwijt, omdat het ook hier in feite ging om investeringen in een bank waar steeds een zeker risico aan verbonden is.
Dat Belfius onverstoorbaar verder ging met het toekennen van die winstbewijzen aan het ACW is als zodanig al onvoorstelbaar. Begin dit jaar geraakte een deal rond om de winstbewijsregeling dan toch af te kopen voor meer dan 110 miljoen euro. Hiervan werd 70 miljoen door het ACW onmiddellijk opnieuw geleend aan Belfius, in ruil voor een rente van 6,25 procent plus 1,5 procent ‘zwijggeld’, lees: de belofte van het ACW om zijn achterban niet op te roepen over te stappen naar een andere bank. Toen dit uitlekte, was het alle hens aan dek om minister Vanackere uit de wind te zetten. Jos Clijsters van Belfius bewees de minister geen dienst door openlijk te zeggen dat hem geen schuld trof, omdat Vanackere de afspraken tussen het ACW en Belfius als zuiver commercieel beschouwde. Van normvervaging gesproken! Toen bekend raakte dat de minister op zijn kabinet een kantoor en een email-adres ter beschikking stelde aan Wouter Devriendt die tevens bestuurder is bij de Federale Participatie- en Investeringsmaatschappij (FPIM) werd het steeds moeilijker om te beweren dat Vanackere van niets wist en werd zijn positie onhoudbaar.
Koen Van Loo van de Federale Participatie- en Investeringsmaatschappij (FPIM) trachtte de aandacht af te leiden door te beweren dat het om een goede overeenkomst ging voor Belfius, omdat de winstbewijzen in feite 170 miljoen waard waren en het verschil – 60 miljoen – alvast niet meer door de belastingbetaler moest worden opgehoest. Steven Vanackere hield evenwel de eer aan zichzelf en gaf zijn ontslag als minister op 5 maart. Dezelfde dag volgde Koen Geens (als gewezen advocaat van het ACW) hem als minister van Financiën op.
‘Fall out’
Zoals gezegd, zijn de gevolgen ongezien, ook en zelfs vooral op lange termijn: de affaire verzwakt CD&V zienderogen en de kans om ooit haar verzoenende rol in sociale én communautaire kwesties nog doeltreffend op te nemen, smelt als sneeuw voor de zon verder weg. Voor een land dat nog met spuug en touw aan elkaar wordt gehouden, legt de politieke ‘fall out’ van ‘ACW-gate’ een enorme hypotheek op elke toekomstige onderhandeling, weze het een regeringsvorming of de nu al in Vlaanderen veelbesproken ‘confederale’ zevende staatshervorming. Door al het gekuip is de christendemocratie als Belgisch bindteken – hetzelfde wordt van de monarchie gezegd – in zijn gezag en betrouwbaarheid onherstelbaar aangetast.
Het lijkt er overigens steeds meer op dat het ACW bijzonder sterk heeft gelobbyd om CD&V in 2011 tot communautaire toegevingen te brengen. Dat was zeker het geval, toen na meer dan 500 dagen haast onafgebroken onderhandelen de financiële markten België stilaan in het vizier leken te krijgen en dus de belangen van het ACW in gevaar kwamen. De oranje knipperlichten gingen over in rode zwaailichten. Er moest en zou een regering gevormd worden. En vooral: snel. De ACW-schatbewaarder van dienst werd Steven Vanackere. Die kwam helemaal tussen twee vuren terecht: enerzijds de crisis bedwingen als federaal minister van Financiën in een regering zonder Vlaamse meerderheid in het parlement, anderzijds de aftocht van het ACW uit het Dexia-drama dekken.
België maakt corrupt
Uit heel deze gang van zaken is meer dan ooit de stelregel af te leiden dat België het schier onmogelijk maakt om klare wijn te schenken over het wezenlijke belang van de bevolking. België corrumpeert. België kan zichzelf niet redden: het moet steeds wórden gered. Het waarom is duidelijk. Het moet worden gered om de deksels op onwelriekende doofpotten te houden. Dit land is een mantel van schaamteloosheid die al veel te veel decennia over tal van affaires wordt gespreid. Alle kleurpartijen en hun middenveldorganisaties hebben in de jaren dat zij mee regeringen vormden vele kilo’s boter op hun hoofd geladen en zwijgen dus voor elkaar. En stemmen, voor de lieve vrede, toe in het tegen wil en dank redden en voortzetten van België. Inmiddels is het wel duidelijk dat de kruik maar zolang te water gaat tot ze vroeg of laat barst. Het wegstemmen door de meerderheid van onder meer het voorstel van het Vlaams Belang tot oprichting van een parlementaire onderzoekscommissie zal daar niets aan veranderen.
VB dossier
Chokri, Zouzou, en het groot Vlaams pardon
Ook Vlaanderen heeft nu zijn Waarheidscommissie
Allicht doet het woord Waarheidscommissie bij u een belletje rinkelen: o.m. in Argentinië, El Salvador, Peru, en Guatemala, waar duizenden mensen gewoon in het niets oplosten onder de militaire dictatuur, drong een onderzoek zich op naar de ware toedracht. Een volk moet afrekenen met zijn verleden en de schuldigen aan massamoord ter verantwoording roepen.
Dat is ook de mening van Chokri en Zouzou Ben Chikha, twee lolbroeken van allochtone komaf (sorry, mag ik niet zeggen: verboden woord in het Gentse), die zich in uitermate knullig Nederlands uitdrukken over allerlei kwesties, ook de Vlaamse, en net daaraan hun hoge aaibaarheidsfactor ontlenen. Noem het maar positieve discriminatie: de heren zijn uit de media niet weg te branden.
Wat is hun case? Geen wrede dictatuur, geen genocide, geen doodstraffen of afgehakte handen (vandaag vooral te vinden in moslimlanden, minder langs Vlaamse wegen), maar de Wereldtentoonstelling van 1913 te Gent, waar een groep Senegalezen in een ”Village Sénégalais” figureerden. Ook een stel Filippijnen, ronddollend in hun natuurlijke habitat, vormde een vermakelijk curiosum, het was dan ook een Wereldtentoonstelling.
De charme van de wildeman dus. Vermoedelijk keken die mensen al evenzeer naar ons als wij naar hen, en moeten we dit als een voorvorm van het sociaal toerisme beschouwen, uiteraard vermengd met het typische koloniale sfeertje van die tijd. Maar zo denken de broers Ben Chikha er niet over: op hun webstek gewagen ze van een hallucinant, racistisch en mensonterend evenement dat dus euh… een Waarheidscommissie verdient. Honderd jaar na datum.
Zo gezegd zo gedaan: raar maar waar, ze bestaat echt, het is blijkbaar geen late Aprilgrap. Het oude Gentse gerechtsgebouw doet dienst als decor. Weinig kans dat ook maar één modale Gentenaar wakker ligt van het schertstribunaal, maar daar gaat het niet om. Dit slecht theater blijkt namelijk maar een voorprogramma te zijn van een optreden van de Gentse burgemeester.
De glazen bol van Termont
Over de zin en onzin van historische excuses is er op deze webstek al veelvuldig gebakkeleid. Meestal gaat het om plat politiek stuntwerk, afgedenkt door een stevig scheut moralistische aanstellerij. In dit geval met burgemeester Daniël Termont in de glansrol, die al eerder besliste om het Nederlands woordenboek van enkele onwelvoeglijke termen zoals “allochtoon” te ontdoen.
Ach, zich vergapen aan exoten, het is des Menschen, meer dan Chokri en Zouzou blijkbaar beseffen. We doen het allemaal op reis, we zijn allemaal Kuifjes in de Sovjet-Unie, nieuwsgierige en verwaande voyeurs die perse op de foto willen met die negerin (pardon) die haar kroeshoofd als een bagagerek vermag te gebruiken. Omgekeerd zijn de Bruggelingen én Gentenaars in hun Vlaams Madurodam voor al die Japanners ongelooflijk grappig en menig kiekje waard. Lachen geblazen thuis. Om nog maar te zwijgen van de vrolijke vitrines aan de Kortrijkse Steenweg, waar de fijne vleeswaren uit de Filippijnen, Senegal, en Oost-Europa dagelijks in alle maten en gewichten worden aangeboden.
Desalniettemin vragen Chokri en Zouzou zich bezorgd af, of dat negerdorp van de Gentse tentoonstelling uit 1913 toch niet iets met de Vlaamse identiteit te maken heeft. Daarop kunnen wij enkel bevestigend antwoorden: jawel, de stront aan onze klompen, die ongeneeslijke vieze adem die opwalmt als we onze donkerbruine gedachten aan de toog ventileren, dat lachen met foute moppen, het steeds maar weer voor de verkeerde partij stemmen, het zit in ons, en de Waarheidscommissie zal het eruit pulken.
Meer nog: niet alleen de Gentenaar, de Vlaming, maar meteen ook de Vlaamsche cultuur zal hier terechtstaan. Zo zal het Cyriel Buyssegenootschap zich plaatsvervangend moeten verantwoorden voor het woord “neger” dat door deze Vlaamse romancier (1859-1932) werd gebezigd. “De commissie moet een ondergesneeuwd en controversieel element van de Gentse geschiedenis blootleggen, en de commissie moet die bekommernis projecteren naar de toekomst toe”, aldus ene Annelies Verdoolaege, Afrikaniste aan de UGent.
Het ziet er dus naar uit dat Buysse in de nabije toekomst uit de rekken zal gehaald worden, tenzij men systematisch het woord “neger” overplakt. Met Afrikanologistische groeten.
Gewezen provinciegouverneur Herman Balthazar (S.PA) patroneert dit grootscheeps gewetensonderzoek, dat onvermijdelijk zal eindigen in een massaal mea culpa en een zelfgeseling van alle Vlamingen omwille van deze misdaad tegen de menselijkheid.
Er was althans één bijdehandse jongen die het verdicht niet afwachtte: terwijl de bizarre alliantie van artistieke mistspuiters en Gentse academici ijverig de stoelen klaarzette voor de zittingen van de Waarheidscommissie, leek burgemeester Termont (ook S.PA: zal het u verbazen) de uitslag al in zijn glazen bol te hebben gezien. Hij bood maar meteen, namens de stad Gent en voor de opgetrommelde media, zijn excuses aan tegenover heel de beschaafde wereld. ‘U kan er van op aan dat de samenleving die de stad Gent is, een heel andere samenleving is die dat vandaag niet meer zou doen’, aldus de burgervader.
De voorzet van Chokri en Zouzou recht in doel gekopt, jawel, zij het dat de match nog niet eens begonnen was.
Het leven en de werken van Leopold II
De in snelheid gepakte Commissie stond even voor gek: “we moeten het in een bredere context zien, als kritiek op het kolonialisme”, zo klonk het bedremmeld. Maar ondertussen was wel duidelijk geworden dat de milde steun van de stad Gent aan het project niet vrijblijvend was: dit moest en zou een Termont-show worden tijdens de Paaskomkommer. Met dank aan Action Zoo Humain, de subsidiefuik van Chokri en Zouzou, en de nuttige idioten van de Ugent.
Wat hier nog het meest in het oog springt, is inderdaad de ranzigheid van een linksgekleurd academisch establishment, dat probleemloos meehuppelt in de groteske mix van middelmatig allochtonentheater en politiek opportunisme. Kan men de fratsen van Chokri en Zouzou nog opvatten als bezigheidsterapie en een geslaagde vorm van tewerkstelling in de socio-culturele sector, en kan men nog enig begrip opbrengen voor de profileringsdrang van Daniël Termont die vóór zijn beurt in het beeld kwam lopen, dan is het “wetenschappelijk” gehalte van deze Waarheidscommissie dubieus. Temeer omdat het hier helemaal niet gaat om de Vlaamse identiteit en onze vermeende racistische inborst, maar om het kolonialisme in zijn globaliteit, waar de Gentenaar van vroeger en nu zich helemaal niet hoeft voor te excuseren.
Er zijn nochtans duistere bladzijden uit de Belgische geschiedenis genoeg, die wél een Waarheidscommissie waard zijn. Om in de koloniale sfeer te blijven: de moord op Patrice Lumumba bijvoorbeeld, de eerste premier van het onafhankelijke Congo,- een door de CIA beraamde executie, met instemming van Boudewijn I en op aansturen van het Belgische grootkapitaal, De daartoe opgerichte onderzoekscommissie in 2002 was weinig meer dan een doofpotoperatie waar uiteindelijk niemand met de vinger werd gewezen. Steek daar misschien eens uw tijd in, historici van de UGent.
Over de wandaden van Leopold II in Congo is bij ons weten zelfs helemaal géén officieel onderzoek gevoerd,- afgezien van het nep-onderzoekje dat de vorst zelf beval, onder druk van de aanzwellende kritiek op de onmenselijke omstandigheden in de rubberindustrie, de dwangarbeid, het gijzelen van vrouwen en kinderen, het platbranden van dorpen die hun quota niet haalden, het afhakken van handen en voeten.
Men schat dat Leopolds regime tien miljoen Congolezen het leven heeft gekost. Hugo Claus schreef er ooit een toneelstuk over, dat stante pede werd verboden. Onder druk van het Koninklijk Hof, zo wordt verteld.
In het licht van deze reële historische hangijzers is de Gentse “Waarheidscommissie” over de expo van 1913 van een lachwekkende onnozelheid. Als pure theaterbedoening had ik er geen woord aan vuil gemaakt, leve de artistieke vrijheid (al kost het ons ook geld). Maar dat dit in de blubber van de lokale politiek dobbert, en, godbetert, wetenschappelijke ondersteuning krijgt vanuit de academische sector, is de schaamte voorbij.
Johan Sanctorum
Gelukkig gehuwden worden dikker
Wordt je dikker omdat je gelukkig bent? Of andersom?
Gelukkig getrouwde mensen hebben meer kans om dikker te worden, blijkt uit een studie in Health Psychology.
Het onderzoek toont een rechtstreeks verband: hoe beter de relatie hoe groter de gewichtstoename.
In een periode van 4 jaar werd een grote groep paren regelmatig gevraagd hoe het met hun relatie ging. Hun geluk werd van een cijfer voorzien en ook hun lengte en gewicht werd opgenomen.
Voor ieder punt dat de onderzochte paren stegen op de geluksschaal gingen ze een tiende BMI punt per half jaar omhoog. Een kilo per twee jaar, ongeveer.
Een verklaring kan zijn dat het gelukkig getrouwden niet zoveel kan schelen hoe ze er uit zien, omdat ze niet op zoek zijn (of hoeven) naar een andere partner.
Dr Andrea Meltzer: “Gemiddeld denken mensen die tevreden zijn met hun huwelijk minder aan het opbreken van hun huwelijk. Het omgekeerde zie je bij mensen die tamelijk ongelukkig zijn.”
Bron(nen): Medical News
Im weissen Rössl
Een operettenfilm uit het jaar 1960 met in de hoofdrol de geliefde Peter Alexander. De muziek werd geschreven door Ralph Benatzky, bewerkt voor de film door Robert Stolz, Hans Müller-Einigen en Erik Charell. Liedteksten zijn van de hand van Robert Gilbert. Het verhaal is gebaseerd op een oud Berlijns theaterstuk van Oskar Blumenthal en Gustav Kadelburg uit het jaar 1896.
Oscar
‘Geen centjes meer naar Cyprus’
De Eurozone gaat waarschijnlijk voorlopig geen geld meer pompen in Cyprus. Minister Dijsselbloem van Financiën, die tevens de voorzitter van de Europgroep is, heeft gezegd dat hij niet denkt dat Cyprus binnenkort nog meer centjes tegemoet kan zien. Dat meldt de NOS.
Arme Duitsers financieren rijke Cyprioten
Dijsselbloem zei dat tijdens een vergadering met andere eurolanden in Dublin. De Eurozone heeft al voor 10 miljard steun gegeven aan Cyprus. Media van de eilandstaat meldden dat het land op nog meer centjes zit te azen. President Anastasiades gaat volgens verscheidene bronnen aandringen op extra steun in een brief aan EU-leiders Van Rompuy en Barosso.
Eerder deze week kwam naar buiten dat de redding van Cyprus veel meer gaat kosten. Het land moet nog zo’n 13 miljard opbrengen om uit de crisis te komen. Eerder werd uitgegaan van 7 miljard.
Bron: NOS