Maandelijks archief: februari 2013

Niet gezwansd

Geplaatst op door

MM900236531[1]

Mannen ook slachtoffer huiselijk geweld in Marokko

In Marokko waren er vorig jaar ruim 1700 mannen het slachtoffer van ernstig huiselijk geweld.  Dat zegt het Marokkaans netwerk voor de rechten van de man, een NGO opgericht in 2009.

Het aantal mannelijke slachtoffers van huiselijk geweld steeg de laatste drie jaren relatief snel in Marokko.  Sinds haar oprichting zegt de NGO 8000 mannen te hebben geholpen.  In 20% van de gevallen gaat het om extreem ernstige vormen van geweld.

De slachtoffers worden vooral thuis mishandeld.  Vrouwen maken dan gebruik van keukengerei zoals messen en pannen of schoonmaakproducten.

http://www.traffic-builders.com/wp-content/uploads/stories/images/deegroller%20vrouwen%20conversie-optimalisatie.jpg

Abdelfattah Bahjaji, voorzitter van de NGO, meldt bovendien dat vrouwen die geweld gebruiken tegen hun partner, meestal worden geholpen door familieleden.

 FT

Bron: Bladna.nl

In onze brievenbus

Geplaatst op door

MM900285281[1]De N-VA en de 65+sers

Vandaag verneem ik dat vanaf 1 mei het gratis rijden voor 65+sers zou worden afgeschaft en vervangen worden door een jaarlijkse bijdrage van 60 €…

En was het nu net niet een verkozene van de N-VA (Haar naam schiet mij zo direct niet te binnen) die vorig jaar of het jaar daarvoor als eerste op de proppen kwam met een voorstel om gratis kaart voor 65+ af te schaffen en ze een wezenlijke bijdrage te doen betalen. Wie zoals ik al 7 jaar heel intensief als profiteur van een gratis kaart geniet moet zich echter niet schuldig voelen: als je ziet wie er allemaal voor niets rijdt of gewoon opstapt zonder een vervoerbewijs te laten zien. Wij hebben tenslotte een actief leven gewerkt en bijgedragen terwijl die anderen, meestal toekomstige Belgen, nooit ne poot hebben uitgestoken en nooit ne cent hebben bijgedragen… Of gaan ze die ook doen betalen?

Maar die hebben toch hun laatste geld uitgegeven aan een duur vliegticket van hun “vlucht”land naar hier? N-VA, merci, en dagge bedankt zijt da weette!

Ludo

 

 

Antwerps Verdriet

Het vorige rode bestuur met of zonder hun groene aanhangsel zou verantwoordelijk moeten worden gesteld voor het falen van vele handelszaken op en rond de Grote Markt.

De allerlaatste zaak die failliet ging is het welbekende ijssalon Antoon Van Dijck, zo meldt ons het Nieuwsblad.

Het is ronduit schandalig dat men een bruisende kern verstikt door het autovrij maken van straten, en/of ook door werken te laten aanslepen. Maar daar trekken de rood/groene communistische sympathisanten zich niets van aan. Ze beschouwen iedereen die winst maakt door hard te werken zo goed als dieven van hen die niets doen. Het liefste zouden ze de taksen zo opdrijven dat men amper nog iets overhoudt om zelf te overleven.

Na Mortsel, de Grote Markt en de districten. Na het MAS het BAS misschien? (Bokrijk aan de Schelde).

Velen stellen hun hoop in het nieuwe bestuur. Het zal echter een groot werk zijn, een werk van gargantueske proporties, als het zelfs niet onmogelijk is, om alles terug recht te trekken wat over vele jaren scheef getrokken en verknoeid werd. Of het nu eens een ravissante infiltrante is of een dwergtrolletje, die met gespleten tong het woord voert, de rood/groene draak zal zich vanuit de oppositie weren als een duivel in een wijwatervat daar kan men van op aan.

Tybaert

 

Soap Winants / Debie (16/2/2012 Nieuwsblad – GVA – De Standaard)

Er schijnt nog geen einde aan het dossier Debie te komen.  Beschuldigingen over en weer.  Ronkende titels in de kranten:” DEBIE LIEGT”; in het Nieuwsblad “WINANTS LIEGT”.

Wat wel vaststaat is dat Debie informatie doorspeelde naar de staatsveiligheid. Geen van beiden ontkent dat. Alleen is het een welles-nietes-spelletje over de data.  Maar dat is niet essentie van de zaak.  Debie is een lafhartig persoon, Winants is een geniepig persoon. Of zoals Filip De Winter reeds lang geleden vroeg en nu weer vraagt in een wetsvoorstel om de diensten van de staatsveiligheid onder te brengen in de politiedienst.

Maar dat wuifde de N-VA schijnheilig weg . Dit voorstel wordt nu zelfs door SPa , in navolging van het VB, als oplossing voor het probleem “Staatsveiligheid” naar voor geschoven, nl. de afschaffing van de dienst Staatsveiligheid (Landuyt) . Vandaag probeert zowel Debie als Winants de meubelen te redden. Beiden slingeren elkaar het verwijt van leugenaar naar het hoofd. Vlaams Belang blijft aandringen op de verschuiving van Staatsveiligheid naar Politiedienst.  Of Spa ook die zienswijze blijft behouden wachten we af.  Het clubje van de N-VA, in alle staten, blijft doen “alsof”  en gaat voor een hoorzitting.

Wat duidelijk is: de heer Winants is alle geloofwaardigheid verloren. Het zal dus de vraag zijn of Di Rupo zijn gewicht in de schaal zal blijven leggen voor zijn vriend (met Elio is het altijd een beetje oppassen met dat woord)  Winants en zijn benoeming zal verlengen.  We kijken ernaar uit.  Debie kan het voor de rest van zijn leven wel schudden. 

De vlieg

 

Achterste rij, in het midden

Geplaatst op door


oscar filmLang geleden, toen het straatbeeld nog minder kleurrijk oogde dan nu, was de omgeving van de Antwerpse Middenstatie  een levendige uitgaansbuurt met bruine kroegen, dancings met orkestjes, deftige drankgelegenheden met terrasjes, restaurants en cinema’s. Een bruisende buurt waar het nooit stil werd.  Een klassiek avondje-uit voor de Antwerpenaar bestond uit een stukske gaan eten, een cinemake doen en een danske placeren.  Het restaurantbezoek werd eventueel uit het programma geschrapt als het tegen het einde van de maand aanliep.

Moeten we meer uitleg geven over de naam van deze rubriek of snapt iedereen de achterliggende betekenis?  Deze plaatsen genoten nl. een grote populariteit bij de jonge koppeltjes.  Het was toen immers een ideale gelegenheid om in het donker een beetje te kunnen flikflooien.

Rex__plan

Jullie zullen dus op zaterdag een kort filmfragment van een bekende film met de grote filmsterren uit die tijd kunnen zien.

Als eerste komt een klassieker aan de beurt: “From here to eternity”.  Het is een film uit 1953 van regisseur Fred Zinnemann, naar een boek van James Jones.  De hoofdrollen worden vertolkt door Burt Lancaster, Montgomery Clift en Deborah Kerr.   De film won acht  Academy Awards, waaronder één voor Frank Sinatra in de categorie Best Actor in a Supporting Role.

Oscar

Het paardenschandaal in volle galop

Geplaatst op door

MM900236531[1]Paardenvlees aangetroffen in IKEA-bankstellen

Vulling staat niet vermeld in bijsluiter

IKEA bank

Meubelgigant IKEA is betrokken geraakt in het grootste meubelschandaal uit de geschiedenis. In tientallen bankstellen zijn sporen van paardenvlees aangetroffen.

Het vlees is gevonden in de Söderhamn driezitsbank en chaise longue, de Sandby tweezitsbank en en de Kivik voetenbank met bergruimte. Op geen van de bijsluiters van deze banken wordt paardenvlees als ingrediënt vermeld. Volgens meubelnorm ISO 9045 mag het dan geen deel uitmaken van de bank.

Een voorlopig onderzoek van het Zweedse ministerie van Veiligheid en Justitie wijst uit dat het vlees via de kapokvulling in de banken terecht is gekomen. De grondstof voor deze kapok wordt geleverd door het Albanese bedrijf Gjuetise, een dochterbedrijf van het Armeense Tonarikian. Gjuetise leverde aan de Italiaanse kapokproducent Casiraghi, dat op haar beurt de kapok leverde aan een Luxemburgse halffabrikatengroothandel via een handelaar op Cyprus. Die had de leverantie weer uitbesteed aan een in Finland gevestigd filiaal van het Bulgaarse transportbedrijf Olgimov. “Als we dat lijntje volgen, hebben we de oorzaak snel te pakken” aldus Kristina Johansson, directrice van IKEA.

De paardenvulling vormt vooral een probleem in landen waar van oudsher een taboe rust op meubels van paardenvlees, zoals Nieuw-Zeeland, Azerbeidzjan en Cambodja. Johansson: “Onze meubels hebben de reputatie cultuuroverstijgend te zijn. Wij nemen deze zaak dan ook uiterst serieus.”

Gedupeerde consumenten kunnen bij IKEA nieuwe vulling ophalen. Die moeten ze wel zelf in de bank plaatsen. Hiervoor wordt een heldere gebruiksaanwijzing bijgeleverd.

http://www.speld.nl/2013/02/12/paardenvlees-aangetroffen-in-ikea-bankstellen/

De Standaard gaat resoluut voor pulp

Geplaatst op door

Johan SanctorumDe Standaard gaat resoluut voor pulp

Een reconstructie via krantenknipsels

 Laten we het nog eens over de Standaard hebben, waar men het onverwachte mag verwachten: zelden was de krant zo voorspelbaar als de laatste zes maanden. Alleen al de overmatige aandacht voor Bart De Pauw en Tom Lenaerts, en heel het gebeuren rond zender Vier, is zoals het te voorzien en te verwachten was: mediabedrijf Corelio, uitgever van de Standaard, bezit ook voor 1/3 de holding De Vijver, waarin zenders Vier en Vijf zijn ondergebracht. Daar hoeft verder geen tekeningetje bij.

Er komt dus wat kunst- en vliegwerk aan te pas, de focus moet op de juiste dingen gericht worden, want hét nieuws bestaat niet, je maakt het gewoon.

 De krant als BV-forum

 “Een journalist moet de waarheid niet gaan zoeken, hij moet hem construeren”, zo orakelde Bart Sturtewagen op het legendarische mediadebat van Res Publica (29/2/2012). Ik zag toen nogal wat toehoorders het hoofd schudden: begraaft onze DS-hoofdredacteur hier de onderzoeksjournalistiek? Is het op zoek gaan naar de waarheid, en desnoods elke steen daartoe opheffen, niet dé missie van de kwaliteitspers? Pas recent bleek waar het de hoofdredacteur van de Standaard om te doen is: de krant moet de spreekbuis worden van meningen,- vooral dan de meningen uiteraard van de diegenen die redactioneel het mooi weer maken, zoals Bart Sturtewagen, naast pennenridders die ietwat lager in de pikorde staan, genre Joël De Ceulaer en Tom Heremans. Hun meningen zijn niet zomaar meningen, ze worden zelf nieuws. Aangevuld met vaste “opiniemakers” zoals Luckas van der Taelen en Dave Sinardet, wordt de krant dan meer een soort permanent BV-forum, met de redacteurs zelf in de glansrol. Uiteraard zullen zij ook de honneurs waarnemen op de televisie-talkshows, waardoor het Orwellinaanse devies “nieuws creëert nieuws” compleet wordt.  Who cares about the truth?

De aap kwam uit de mouw naar aanleiding van de interviewreeks in die krant met de Vlaamse partijvoorzitters, in de loop van de voorbije maand. De Ceulaer mocht met de dame plus heren in gesprek gaan, maar bij het interview met Gerolf Annemans liep het al fout, en vond Bart Sturtewagen het nodig om in zijn editoriaal van 28/1 de VB-voorzitter publiek te kapittelen (“Annemans vergist zich”). Journalistiek een vreemde werkwijze: naar het gedachtengoed peilen van een politicus, en hem in dezelfde krant op dezelfde dag afbranden. Zoiets doe je gewoon niet, het slaat elke illusie omtrent objectiviteit aan diggelen. Gerolf Annemans mag/moet als politicus een mening hebben, maar van een journalist verwacht je eigenlijk vooral een correcte weergave daarvan, geen verzuurd tegen-opiniestuk om zich in te dekken tegen de kritiek van mensen die vinden dat een VB-politicus geen forummag krijgen..

Vreemd genoeg kwam er geen reactie van Annemans of van het Vlaams Belang op dit partijtje natrappen. Maar Sturtewagen was helemaal op dreef geraakt, en toen hij na het interview met Bart De Wever op zaterdag 2/2 wéér commentaar gaf, en bovendien de uitspraak van de N-VA-voorzitter over de homo-T-shirts tot groot voorpaginanieuws verhief, (en zo een nieuw rondje De Wever-bashen inzette) was de maat vol. Want die partij reageerde wel, terecht overigens: als alles netjes in zijn context staat op een interview van vier bladzijden, laat de lezer dan zelf oordelen, en doe niet aan sensatiejournalistiek.

Het werd zelfs de ombudsman van de Standaard, Tom Naegels, te gortig. In zijn column van 6/2 heft hij een vermanende vinger op tegen de hoofdredacteur, en oppert dat zijn krant meer bezig is met gespin dan met serieuze berichtgeving. Een daad van journalistieke kamikaze, zo lijkt. Zijn besluit:

“Mogelijk ga ik mijn rol als ombudsman hiermee te buiten, maar ik denk dat dit niet goed is voor ons, voor onze samenleving, voor de journalistiek, en voor de politiek. De permanente verontwaardiging put ons uit. De natuur van het nieuws is om aandacht te besteden aan wat de aandacht trekt, dat weet ik. En nieuws creëert nieuws. Maar het zou zo’n deugd doen als er eens iemand heel hard op de rem ging staan. “

Een uitgebreid relaas van de manier hoe de tendentieuze koppen op pagina 1 van DS voor een self-fulfilling prophecy zorgen: zie de webstek “Nieuw Pierke-Forum voor Democratie”.

License to kill

Tommetje mag inderdaad wel opletten, want het is uiteraard niet de bedoeling dat de huiscriticus naar de kern van de zaak gaat en de krant existentieel in vraag stelt.

Die DS-ombudsman hebben we altijd een surrealistisch bedenksel gevonden: om de echte, externe mediakritiek het gras voor de voeten te maaien, moet iemand binnenshuis het gemor bij de lezers kanaliseren en neutraliseren. Het idee ontstond onmiddellijk na de publicatie van het boek “Media en Journalistiek in Vlaanderen” (uitgegeven door Frank Thevissen en ondergetekende), waar De Standaard en de toenmalige hoofdredacteur Peter Vandermeersch stevig werden aangepakt. De krant zweeg, commercieel-strategisch zeer consequent, het boek dood, maar liet anderzijds in een reeks kerstessays een andere “mediacriticus” opdraven, namelijk Geert Buelens,- die achteraf overigens op Apache toegaf dat hij in deze wellicht gebruikt werd.

De evolutie die in vermeld boek beschreven wordt, namelijk de verpulping van de Vlaamse media, schijnt zich ondertussen in een stroomversnelling te bevinden, met De Standaard als marktleider. Naast de bestaande onzindelijke commerciële combine Corelio/De Vijver is er nu immers een journalistieke klasse in DS opgestaan, die resoluut het kwalitatieve gat met Het Laatste Nieuws en Dag Allemaal wil dichtrijden.

Daartoe moeten objectieve informatie en duiding wijken voor de gepersonaliseerde kijk van zich tot BV-promoverende redacteurs. Sturtewagen zegt het met zoveel woorden: “Dat de krant nu een opiniërend hoofdredacteur krijgt, spreekt voor het grote belang dat De Standaard hecht aan zijn rol in het publieke debat”, zo lezen we in de weekendeditie van 9/2. Inderdaad, dankzij een “herschikking” krijgt de krant een “opiniërend hoofdredacteur” die, zoals iedereen weet, uit een Vlaams-nationalistisch nest komt, en net daardoor dubbel zijn best doet om de andere zijde te bedienen. Compensatiegedrag dat meer voorkomt in de Vlaamse mediawereld. Maar of de lezer daar iets aan heeft?

Bart Sturtewagen mag zich nu voltijds aan zijn uit de hand gelopen hobby wijden: het verwarren van journalistieke duiding met een mening geven. En niet op een eigen blogje, zoals de vijf miljoen Vlamingen, maar euh.. ja, dus in een zelfverklaarde kwaliteitskrant. Het verdwijnen van de tussenschotten tussen informatie, opinie en entertainment, -hét kenmerk van pulpjournalistiek-, wordt zo steeds meer het handelsmerk van De Standaard. De license to kill, die mensen als Sturtewagen zich toeëigenen, de permissie dus om in het rond te schieten en zelf het nieuws te sturen, doet de krant in de richting drijven van PowNews, de Nederlandse schandaalzender die het adagium van Sturtewagen, geciteerd aan het begin van dit stukje, onverkort toepast: maak zelf het nieuws, dan heb je altijd de primeur.

Een integere maar ietwat naïeve redacteur als Tom Naegels – bijlange niet corrupt genoeg om te aarden in DS-, moet het dan uiteraard ontgelden. Op 9 februari publiceert het duo Sturtewagen/Verhoeven een rechtzetting (“De Standaard is niet ‘men’ ”) waarin de ombudsman wordt teruggefloten.

Het loont werkelijk de moeite om de aangehaalde krantenknipsels als een puzzel ineen te passen:  het leest als een afrekening met elke vorm van mediakritiek (zelfs de interne), en de installatie van een soapachtige opiniejournalistiek die alle andere redactionele maatstaven doet ondersneeuwen. De nieuwe opmaak is daartoe speciaal berekend: De Standaard wordt steeds meer een bundel columns en cursiefjes, met daartussen wat kortnieuws en geleuter over seks en aanverwanten, hoofdzakelijk geschreven door bijklussende huisvrouwen.

Laten we een kat een kat noemen: we hebben in Vlaanderen geen kwaliteitskrant, die naam waardig. Opiniematig (als we het dan toch daar moeten over hebben) is er daarenboven een enorme mismatch tussen de Vlaams-conservatieve grondstroom, die om historische redenen nog steeds op DS is geabonneerd, en de linkse meningencultuur die ook in die krant domineert. Dat is gewoon een vaststelling. Voorlopig compenseert een deel van die grondstroom (vooral het oudere publiek) die kloof door zich af en toe aan lachwekkende druksels zoals Pallieterke te vergrijpen, maar dat kan niet blijven duren. Het Vlaamse publiek snakt naar iets anders, iets kwalitatief en minder regimegetrouw, maar dat is beslist niet wat de marketeers van Corelio in gedachten hebben.

Johan Sanctorum

 

Luwte in de groene energie

Geplaatst op door

‘Duitsland en Spanje trekken stekker uit groene energie’

Geen geld meer om zwaar verliesgevende sector te blijven subsidiëren

http://www.kennislink.nl/system/files/000/030/881/large/Windmolenpark.jpg?1256302691

Horizonverpestende
windmolens dreigen ‘monumenten van een teloor gegane beschaving’ te
worden.

Door te snijden in de miljardensubsidies hebben Duitsland en Spanje de eerste serieuze stappen ondernomen die een einde zullen maken aan de verdere ontwikkeling van groene energie, een stokpaardje van de Europese Unie, maar al sinds het allereerste begin een enorme bodemloze put waar al vele tientallen miljarden euro’s aan verloren zijn gegaan met als enige resultaat fors stijgende energieprijzen voor de consumenten.

De Duitsers en Spanjaarden hebben altijd voorop gelopen bij de ontwikkeling en invoering van ‘groene energie’ en zijn nu de eersten die de conclusie trekken dat het veel te veel kost en veel te weinig oplevert. De enige reden dat er in Europa steeds meer windmolens en zonnecollectoren worden gebouwd is een puur ideologische, gebaseerd op het wetenschappelijk al lang ontkrachtte Co2/Global Warming sprookje. Financieel en economisch kunnen deze alternatieve energiebronnen alleen dankzij miljardensubsidies overeind worden gehouden.

Subsidies, die door middel van hogere energieprijzen en milieubelastingen op de consumenten worden afgewenteld. In Duitsland groeide de groene energiesector weliswaar, maar daarmee ook de enorme verliezen die worden gemaakt en het beroep op de subsidiepotten. In januari werd de milieutoeslag, die 14% van de elektriciteitsprijs bedraagt, daarom bijna verdubbeld naar € 0,0528 per kilowatt uur (kWh). De toeslag die de Duitse consument voor groene energie moet betalen bedraagt dan ook meer dan de helft van de totale kWh prijs die Amerikanen betalen.

‘Consument draagt grootste lasten voor energierevolutie’

De Wall Street Journal concludeerde dat ‘de gewone consument de grootste lasten draagt voor wat de Duitse overheid de ‘energierevolutie’ noemt.’ Toen het geld nog niet op kon in Europa vonden de burgers dat prima, maar nu de crisis steeds harder toeslaat -met 60% jeugdwerkloosheid in Spanje en Griekenland en bijna 25% in de hele eurozone- en de meeste economieën in een recessie zijn beland hebben de consumenten duidelijk genoeg van de schier oneindige subsidiestroom voor nieuwe, steeds groter wordende horizonverpestende windmolens.

De Duitse kanselier Angela Merkel staat pal voor nieuwe verkiezingen in september en heeft daarom besloten om de groene energietoeslag in ieder geval tot eind 2014 niet verder te verhogen. Bovendien mag de toeslag in de jaren daarna met hooguit 2,5% per jaar worden verhoogd. Ook wordt er voor € 1,8 miljard gesneden in groene energiesubsidies.

‘Minder geld voor groene energie beter voor consumenten’

Het Spaanse parlement heeft eveneens besloten dat het genoeg is geweest en heeft een wet aangenomen waarmee de financiële steun aan de groene energie-industrie wordt gekort, zodat de almaar stijgende elektriciteitsprijs een halt toe kan worden geroepen. ‘Hernieuwbare energieproducenten zullen minder inkomsten krijgen, maar deze maatregelen zijn beter voor de consumenten,’ legde minister van Energie José Manuel Soria uit.

De zwaar gesubsidieerde alternatieve energiebedrijven hebben natuurlijk geen goed woord over voor de genomen maatregelen en zeggen dat de overheid terugkrabbelt van de eerdere garantie dat deze bedrijven altijd voldoende inkomsten zullen krijgen uit groene energie. ‘Spanje probeert met deze wetaanpassingen de hernieuwbare energiesector kapot te maken,’ gaf José Miguel Villarig, voorzitter van de Vereniging van Hernieuwbare Energie Producenten, als commentaar.

De Spaanse regering van premier Rajoy, die verwikkeld is in een corruptieschandaal en nog nooit zó impopulair is geweest, kan om aan de macht te blijven echter niets anders doen dan stoppen met de consument te laten betalen voor de ontwikkeling van industrieën die tot nu toe één groot financieel zwart gat zijn gebleken. Professor James Lovelock, één van de grondleggers van de groene beweging, zegt dat windmolenparken zelfs ‘monumenten van een teloor gegane beschaving’ zullen worden als het publiek nooit de echte kosten/baten cijfers te zien krijgt over de zogenaamd ‘groene’ energiebronnen (2).

Instorting groene energiesector Europa

Het gevolg van de Duitse en Spaanse besluiten zal naar verwachting een alomvattende instorting van de groene energiesector in Europa zijn, die gezien de miljarden die het alleen al de Nederlandse burgers jaarlijks kost en het feit dat er overal enorm op bezuinigd moet worden toch al nauwelijks overeind te houden is. In financieel en economisch zware tijden is het immers onverantwoord gigantische sommen belastinggeld te blijven pompen in een zwaar verliesgevend project waarvan men hoopt dat het ooit ergens in de toekomst winstgevend wordt.

Toch meer windmolens in Nederland

Daarnaast staan de prijzen van de traditionele energiebronnen olie en gas door de wereldwijde recessie onder druk en zullen deze gezien de sombere verwachtingen en teleurstellende cijfers verder gaan dalen, wat alternatieve energiebronnen nóg onrendabeler maakt dan ze al zijn. Verwacht echter niet dat men in Den Haag eindelijk wakker wordt en tijdig een einde maakt aan de verspilling; daarvoor is de groene energie- en milieulobby (nog) te machtig. Daardoor zullen we de komende jaren in Nederland jammer genoeg steeds meer horizonverziekende windmolens moeten tolereren – op uw en mijn kosten. Totdat ook in Den Haag de subsidiepot echt leeg raakt.

Xander

(1) Zero Hedge (2) The Telegraph

http://xandernieuws.punt.nl/content/2013/02/Duitsland-en-Spanje-trekken-stekker-uit-groene-energie

Met dank aan Wes Hardin voor de tip

 

 

In onze brievenbus

Geplaatst op door

MM900285281[1]Het woord “allochtoon“

De stad Gent schrapt het woord allochtoon uit het bestuursakkoord. Men zal daar nu spreken over bv Gentse Turken, Gentse Marokkanen enz. Mijn eerste reactie was er een van wat zal men nog uitvinden om de goedgelovigen verder een rad voor de ogen te draaien. Maar na even verder na te denken vind ik het echter een goed ding. Het woord allochtoon is zeer breed omvattend en kan gelijk wie van gelijk waar bedoelen. Door de preciese afkomst te vermelden kunnen we precies noteren welke ingevoerde nationaliteit het hoogste scoort  in verband met het plegen van bepaalde feiten.

Misschien zal die maatregel van Gent meer duidelijkheid scheppen en zal men eindelijk weten welke groep van “Gentse anderen” het meeste actief zijn. Of gaat men daar ook nog een onderscheid maken, zal men alleen van bv Gentse Turken spreken als het niet in betrekking is tot eventuele criminele daden?

Zullen de zogenaamde Algerijnen in Gent nu ook toegeven vanwaar ze in feite komen? Maggie De Block is speciaal naar Algerije geweest om de terugkeer van hun landgenoten mogelijk te maken, maar daar zeggen ze dat de zogenaamde Algerijnen in België de waarheid niet spreken, toch niet wat hun afkomst betreft, omdat ze weten dat het uiterst moeilijk is om door Algerije als landgenoot herkend te worden als je het niet bent. Dat hierop geen reactie komt stuit tegen de borst van iedere rechtgeaarde Vlaming maar is niet verwonderlijk in dit land van poco-commu-groentjes die zweven op wolkjes van gerookt gras in een roes van aanvaarding.

Foxy

Woordenpolizei

Geplaatst op door

 

Luc1Politieke angsthazen slaan wild in het rond

 

Wat doet een bang kind? Het houdt de handen voor de ogen. De briesende stier staat nog steeds voor hem in de wei, maar is niet meer zichtbaar. Het gevaar afdekken, isoleren, niet meer benoemen of vrolijk fluiten in het donker, geeft een vals gevoel van meer veiligheid. Vals, want wie lijdt aan ‘de vreselijke ziekte’, zal niet langer leven dan met ‘kanker’.

Toen in 1991 het toenmalige Vlaams Blok een kletterende verkiezingsoverwinning behaalde, zocht de politieke tafelschuimer Jos Geysels (zelf niet vies van doelgerichte discriminatie en onvervalst fascisme) andere angsthazen uit rode, gele en blauwe kringen op om een ‘cordon sanitaire’ rond deze opkomende concurrent te leggen. De bevriende media werden ingeschakeld om er alleen schadelijk over te berichten en voor de rest dood te zwijgen.

De redders van het vaderland klopten zich op de borst, legden hun aureooltje op het nachtkastje en sliepen de slaap der zelfverklaarde rechtvaardigen…

Maar de realiteit laat zich niet dwingen door loze woorden. Enkele jaren later konden de ‘grote’ – maar ondertussen steeds kleiner wordende – partijen niet anders dan wetten veranderen tot ze in hun kraampje pasten. Rechters, die meer dan de schijn gaven dat ze omgekocht waren, werden ingeschakeld om de gevreesde, maar democratisch opgekomen en verkozen partij te veroordelen op gronden die zelfs in een totalitaire staat nog zouden betwijfeld worden.

Besmeurde kinderzieltjes

Het politicaille begreep dat het zo de strijd niet kon winnen. Het vijandbeeld moest in het onderbewustzijn van de bevolking worden geënt. Dat begon in de normaalscholen waar doorgeschoten pubers gemakkelijk te winnen waren voor revolutionaire (in werkelijkheid: zo behoudsgezind mogelijke, dus oerconservatieve) gedachten. Blaadjes zoals De Morgen en Humo kwamen in de plaats van Zonneland en werden even verplichte lectuur als Mao zijn rood boekje in communistisch China.

Het waren deze jonge mensen die enkele jaren later voor de klas zouden staan en met het linkse gedachtegoed de Vlaamse kinderzieltjes moesten besmetten. De media, intussen bezet door geïnfiltreerde gatekeepers en platgespoten met miljoenen rechtstreekse en onrechtstreekse subsidies, gingen mee op de buik en lieten zich gewillig voorschrijven welk nieuws ze nog wel en welk ze niet meer mogen brengen, en hoe ze dat moesten formuleren.

Een dove neger

De essentie van journalistiek taalgebruik, duidelijkheid, moest wijken voor omfloerste wolligheid die hetzelfde betekende maar anders klonk.

Jarenlang hadden we gesproken over ‘gebrekkelijken’. Na de Tweede Wereldoorlog klonk dat, onder invloed van de Amerikanisering en anglofieler taalgebruik, als ‘gehandicapten’. Het woord ‘gebrekkelijk’ mocht ineens niet meer gebruikt worden.

Wie een geestelijke of lichamelijke afwijking vertoonde, heette sinds dan ‘een mens (man/vrouw) met een handicap’. Dat werd zelfs gespecificeerd om toch maar zeker te zijn dat die persoon ook nog een goede kant had: hij had ‘een auditieve handicap’, een ‘visuele handicap’ of een ‘beroepshandicap’.

Niemand begreep wat de bedoeling was, want een ‘dove’ of een ‘blinde’ klonk zoveel korter en iedereen begreep het. Die woorden droegen tenslotte geen oordeel in zich, ze verklankten alleen een feit.

In Nederland ging men nog verder. Daar heetten gehandicapten ‘mensen met een lichamelijke uitdaging’! Me hoela! Wanneer ik lichamelijk uitgedaagd word, voel ik me allerminst gehandicapt!

We mochten ook niet meer spreken over dwergen, maar over mensen met groeibeperking. Eeuwenlang was het woord ‘neger’ een heel normale beschrijving geweest voor onze zwarte medemens, maar plotseling werd het een scheldwoord. Voortaan mochten we alleen nog ‘zwarte’ zeggen. In Vlaanderen ontstond daardoor een complete begripsverwarring…

Een aanstormende generatie bestond niet meer uit ‘jonge Turken’, maar uit ‘jonge leeuwen’. Alleen iemand die lazarus was, mocht men nog omschrijven als ‘zo zat als een Zwitser’.

Jongeren

Toen er steeds meer straatcriminaliteit gepleegd werd door geteisem dat afkomstig was uit het Rifgebergte, kregen journalisten van hun beroepsvereniging de dwingende richtlijn om geen nationaliteit of herkomst meer te vermelden. Indien de voornaam van het crapuul te veel deed denken aan andere culturen, want Mohammed of Mustafa of Rachid zijn nu eenmaal geen typisch Vlaamse voornamen, dan mochten alleen nog de initialen vermeld worden. Als omschrijving gold het woord ‘jongere’, ongeacht de leeftijd van het tuig.

In officiële rapporten en in de media werden de ordewoorden van de Gedankenpolizei streng opgevolgd. Het hielp geen reet. Aan de toog van het volkscafé bleef men spreken over ‘makaken’ wanneer een anderskleurige medemens zijn verheven cultuur had botgevierd op een weerloos vrouwtje met een handtas.

De politici en hun mediatieke zolenlikkers die dachten dat ze het gevaar onder controle hadden, merkten in hun zelfvoldaanheid de fatale vergissing niet. De kiezer keerde zich van hen af en op nauwelijks twee decennia verschrompelden de ‘traditionele’ partijen tot een marginale blubber zonder gezicht, zonder verhaal, zonder stem en zonder volgelingen.

Rasechte Gentenaars

Hoe groter het risico wordt, hoe meer de paniek echter toeslaat. Het kind houdt niet alleen de handen voor de ogen zodat het de aanstormende stier niet meer ziet, het trekt desnoods zelfs een (rood!) lakentje over het hoofd.

In september jl besloot het regimepamflet De Morgen om van dan af het woord ‘allochtoon’ niet meer te gebruiken. Het werd met veel bombarie aangekondigd en de voortdurend in delirium verkerende Hugo Camps kreeg na veel jaren nog eens een erectie. Tot een orgasme bracht hij het echter niet, want minder dan twee maanden later werd de hoofdredacteur gedwongen om vrijwillig op te zouten.

Deze week zetten twee gemeentebesturen die gedachtegang voort: een nederzetting  aan de Amstel in Nederland en een vesting ergens aan de Leie.

Over de belachelijke manier waarop onze Noorderburen omgaan met maatschappelijke problemen en hun totaal gebrek aan taalrespect, wil ik het hier niet eens hebben.

Onder impuls van Führer Termont zouden de officiële diensten van Gent ook het woord ‘allochtoon’ niet meer gebruiken. Op Twitter brak een tomeloze hilariteit los. Gelukkig was carnaval in Aalst al voorbij. Op twee dagen tijd werden meer schampscheuten en ridiculiserende woordspelingen aan het adres van Gent gelanceerd, dan er grapjes werden gemaakt over het aftreden van de paus.

Jawel, voortaan wonen in de omgeving van het Gravensteen geen ‘allochtonen’ meer. Het woord werd geschrapt, dus de dreiging afgewend. Maar in het straatbeeld is daardoor niets veranderd. Hoe benoem je die mensen dan? Ook daarvoor heeft de politiek-correcte meute een oplossing: ‘Gentse Turk’, ‘Gentenaar van Marokkaanse oorsprong’, ‘Roemeense Gentenaar’, enz…

Alleen de uitdrukking ‘rasechte Gentenaar’ is voortaan verboden op straffe van vervolging door het Spionnencentrum.

Boemerang

Op zich is deze maatregel nog geen drie lijnen in de krant, en zeker geen seconde op televisie waard. Wanneer plaatselijke potentaten die het einde van hun rijk zien naderen, zich willen belachelijk maken, dan doen ze maar. Niemand die erom maalt. Het heeft geen nieuwswaarde.

De gewone man in de straat trekt er zich immers niets van aan.

En dat is nu juist het grootste gevaar dat de steeds meer verstoten politici compleet ontgaat: dergelijke maatregelen komen als een boemerang terug en vergroten het risico dat men wilde vermijden.

Als er voortaan in Gent criminele feiten gebeuren, en dat komt daar nogal eens voor, zal men niet meer spreken over ‘jongeren’, noch de vage term ‘allochtonen’ gebruiken. Vanaf nu zal de dader aangeduid worden met de exacte plaats van herkomst!

Alsof het bedoeling was van de burgemeester om toch een bepaalde bevolkingsgroep te stigmatiseren.

Ze doen maar. Zo lang ze nog kunnen.

De Vlaamse burger weet beter. Die heeft door de eeuwen heen de Romeinse, Frankische, Oostenrijkse, Spaanse, Franse, Nederlandse, Duitse en Brussel-Waalse tirannie overleefd.

De linkse leugens kunnen daar nog bij. 

Elveebee

(Deze tekst is auteursrechtelijk beschermd. Verwijzen met link naar dit blog, is toegestaan)